Duke ndjekur Yllin

Para dy ditesh u lajmerua qe do te dale serisht “Ylli i Bethlehemit” ne hapesiren qiellore. Te them te drejten nuk di sesa persona ishin te interesuar per ta pare kete gje sepse ne fakt eshte shume personale dhe asksuh  nuk mund te thote me saktesi kur nuk dime se cfare njerezit mendojne dhe bejne. Por sigurisht shfaqja e ketij ylli, i ben shume te mendojne mbi historine e nje ylli qe eshte shenuar ne librin e shenjte. Nje yll levizes qe drejtoi disa njerez te mencur te vinin ne Bethlehem dhe te gjenin te persalindurin Mbret. Historia e ketyre dijetareve do mbetet pjeserisht e pakuptueshme per pjesen me te madhe te njerezve qe ndoshta do mjaftohen me ate qe ose ka ndodhur ose jo-dhe jeta vazhdon. Por per te tjere qe kerkojne shenja ne qiell e ne toke, per ata qe kerkojne te kuptojne me shume mbi jeten dhe qellimin e saj, cfare ka ndodhur me keta dijetare te mencur eshte e rendesishme. Them te mencur sepse ata nuk erdhen duarbosh ne audience e nje mbreti. Erdhen me dhurata per mbretin e porsalindur. Te ben te mendosh se nga ka ardhur historia e dhuratave te Krishtlindjes. Vecse ndryshimi ishte qe dhuratat e dijetareve ishin per mbretin, ndersa tonat ja bejme njerezve te dashur, atyre qe ndoshta na i bene vjet ose e dime qe do te na i bejne edhe kete vit 😊.

Keta dijetare nuk u “perplasen” aksidentalisht me kete yll, por ishin ne kerkim te asaj qe do te ndodhte. Sic nje miku im thote shpesh “arrita te kuptoj shenjat” dhe keta dijetare arriten te lidhin shenjat qe i profetizuari Mbret i Judenjve por qe do te ishte bekim per te gjithe kombet erdhi. Erdhi foshnja e shenjte dhe disa e pane, te tjere e njohen, te tjere u shqetesuan, ca u terbuan. Te sinqertet dijetare nuk mund te mashtroheshin per here te dyte nga i babezituri per pushtet, Mbreti Herod dhe e lane me gisht ne goje. Sot ndersa Krisht-Lindjen si feste e presin shume ne forma te ndryshme, une ftoj secilin te reflektoje dhe te gjeje veten ne nje prej personazheve te historise. A do ishe ti nje dijetar ne kerkim te yllit, apo nje Herod qe do te zhduke cdo yll qe i kercenon shkelqimin e asaj qe zoteron? A do te ishe ti nje Mari qe do te thoshte “Ja ku jam sherbetorja jote, u befte me mua sipas fjales tende” apo nje fetar qe i pelqen te vazhdoje nje tradite te trasheguar pa e ditur as aresyen dhe as thelbin? A do te ishe ti nje bari i thjeshte qe do te ngazellonte nje lajm i papritur nga te panjohur apo nje hotelexhi qe ende nuk ka dhome te lire sot per Mbretin qe do te linde? A do te ishe ti nje Jozef qe do t’i besonte nje endrre apo nje Simeon qe pret ne lutje ardhjen e Mesias? Eshte mire qe te pakten nje here ne vit, secili te mendoje te gjeje rolin e vet ne dramen hyjnore – persa kohe jemi ende ne “enderr” mund te zgjedhim te ndryshojme rolet, sepse kur gjithcka behet e dukshme do te mbetemi me rolin qe zgjodhem. Uroj qe ta gjeni yllin e mengjesit, pa ardhe ende dielli.

Mbushuni me Fryme

Luka 1:39-44  Dhe në ato ditë Maria u ngrit dhe shkoi me nxitim në krahinën malore, në një qytet të Judesë, dhe hyri në shtëpinë e Zakarias e përshëndeti Elizabetën. Dhe ndodhi që, sapo Elizabeta dëgjoi përshëndetjen e Maries, fëmija i kërceu në bark, dhe Elizabeta u mbush me Frymën e Shenjtë, dhe thërriti me zë të lartë, duke thënë: “Ti je e bekuar ndër gratë dhe i bekuar është fryti i barkut tënd. Dhe përse po më ndodh kjo, që nëna e Zotit tim të vijë tek unë? Sepse, ja, sapo arriti në veshët e mi zëri i përshëndetjes sate, fëmija nga gëzimi kërceu në barkun tim.

Maria sapo kishte marre lajmerimin engjellor qe ajo do te ishte “e virgjera qe do te sillte ne toke Shpetimtarin”. Brenda disa ditesh ajo u nis te takoje Elisabeten. Engjelli i kishte thene, si nje lloj shenje konfirmuese per te besuar ate qe Zoti i kishte premtuar asaj, qe Elisabeta ishte shtatzene ne muajin e gjashte, pavaresisht se kishte qene shterpe gjithe jeten dhe ishte ne moshe te thyer.

Shohim qe Maria nderkohe kishte mbetur shtatzene me Jezusin, sepse femija ne bark te Elisabetes kerceu kur zeri i Maries u degjua. Sigurisht Elisabeta nuk do e kishte kuptuar qellimin e kercimit te bebit, nese nuk do te ishte mbushur ne ate moment me Fryme te Shenjte dhe te profetizonte.

Ju ftoj te mendoni mbi “mbushjen me Frymen e Shenjte”. Nese dikush mbushet atehere nenkupton qe ka qene i zbrazet ose qe Fryma merr kontroll. Sido ta interpretojme kete pjese, na fton te shohim rendesine te qenurit te mbushur me Fryme, sic apostulli Pal u thote Efesianeve (Kap 5 v18). Nese apostulli po u thote besimtareve te mbushen me Fryme do te thote qe eshte nje ngjarje qe duhet te ndodhe here pas here. Mbushja me fryme nuk ka te beje me vulosjen e besimtarit me Frymen e Shenjte kur fillon te besoje. Bibla flet per disa eventimente qe kane ndodhur ne jeten e besimtareve ne Bibel dhe duhet te jemi te kujdesshem te mos i njesojme ne nje eveniment. Bibla flet per “pagezimin ne Fryme”, “mbushur me Fryme”, “drejtuar nga Fryma”, “paralajmeruar nga Fryma”.

Nderkohe sot po shohim vec te mbushurin me Fryme. Lexoni per me shume studim ne kete teme vargjet e meposhtme:

Veprat 2:4; 4:8,31; 7:55; 9:17; 13:9,52;

Luka 1:67, Eksodi 31:3

Pjesa me praktike qe nje besimtar te mund te mbushet me Fryme eshte ne bashkesi me besimtare te tjere “duke i folur njeri–tjetrit me psalme, himne dhe këngë frymërore, duke kënduar dhe duke lavdëruar Zotin me zemrën tuaj, duke e falënderuar vazhdimisht për çdo gjë Perëndinë dhe Atin, në emër të Zotit tonë Jezu Krisht” Efesianeve 5:19-20

Pyesni veten, a ju ndodh te ndiheni te mbushur me fryme pas takimeve me bashkebesimtaret e tjere?

Nese, ndiheni te zbrazur ne fryme ndoshta pervec moskalimit te kohes personale me Zotin ne Bibel dhe ne lutje, ju mungon bashkesia me ata qe therrasin Zotin me zemer te paster. Mendo per kete!

A te eshte bere e merzitshme kisha?

Ndersa shkruaj kete postim kujtoj dhjetra biseda qe kam bere me njerez te ndryshem dhe qindra te tjera qe i kam degjuar te tjeret te shprehen. Ndoshta fjala “e merzitshme” nuk eshte perdorur gjithmone ne cdo bisede te tille por thelbi eshte i njejte.

Zakonisht ka dalur si teme kur dikush qe deklaron qe eshte besimtar dhe ndjekes i Jezus Krishtit, nuk eshte as ne dashuri dhe as ne marredhenie me kishen e Tij. Nuk eshte e rastit qe per shumicen, kisha nenkupton takimin e kishes te dielave keshtu qe per hir te faktit kisha si familje dhe kisha ne aktivitetin liturgjik nderthuren.

Here me vjen keq per ta dhe jam perpjekur t’i ndihmoj separi duke u perpjekur te degjoj aresyet e verteta pas “merzitjes”. Here te tjera ballafaqohem me nje lloj narzicizmi religjioz qe nuk eshte i pakte ne ditet tona dhe aq me teper neper rrethet e krishtera, ku i eshte dhene shume fokus te drejtave personale dhe deshirave personale te panderthurura me te mirat dhe bekimet e te tjereve.

Me duhet te pohoj qe jetoj ne nje brez qe eshte krejt ndryshe nga breza te tjere. Nje brez ku individualizmi eshte ne nivelet me te larta. Ne nje brez ku fale teknologjise mund te degjoj ne cdo kohe kenge dhe predikime nga anembane globit. Per dike qe ndoshta perton te dale nga shtepia per nje takim kishe, degjimi i nje predikimi nga celulari eshte jo vetem i thjeshte por gati i pakushtueshem. Ne mund te degjojme falas mesazhe te mirepregatitura nga pastore qe harxhojne ore te tera dhe qe mbeshteten financiarisht nga kisha qe nuk kane lidhje me ne. Degjojme falas kenge adhurimi nga muzikante te nivele te larta te regjistruara ne studio profesionale. Jo pa aresye behet me pak terheqese te shkosh ne nje takim kishe ku predikuesi nuk eshte aq i pergatitur sesa ai ne Youtube dhe muzikantet jo aq te talentuar sa ato ne YouTube.

A vertet eshte bere kisha e merzitshme apo ndoshta kerkohet te shmanget niveli i pergjegjesise dhe llogaridhenia?

A mos ndoshta gabimisht eshte prezantuar kisha vetem si nje vend ku shkohet ne raste kur ke nevoje per ndryshim (je vetem-ke nevoje per miq, je semure-ke nevoje per sherim, ndihesh i dobet-ke nevoje per inkurajim, ndihesh mekatar-ke nevoje per pranim, je ne udhekryq-ke nevoje per keshille, je ngushte financiarisht-ke nevoje per ndihme.) ose per te kaluar nje kohe te mire ne nje ambjent ndryshe nga ai i diteve te javes. Kjo e fundit mund te ngrere pritje qe nuk permbushen gjithmone. Shpesh besimtare shkojne te degjojne te “rejat e fundit” nga kendveshtrimi i pastorit/mesues. Keto te reja duhen paketuar ne nje menyre qe i pershtatet brezit te sotshem: 1) jo shume te gjate, 2) jo te thate, por me ilustrime, 3) qe t’i flase cdo individi ne te njejten kohe, 4) te jete inkurajues dhe jo bezdisesh. Shpesh besimtare shkojne vec per te marre dozen javore shpirterore, pra “degjo nje mesazh dhe ca kenge te bukura”- dhe jo rralle i bashkohen kishave me shume anetare ku nuk eshte e nevojshme te besh shoqeri, ku mund te zgjedhesh ku te ulesh dhe afer kujt te mos ulesh.

Ne nje kishe lokale pritet qe cdo besimtar te jete kontribues me aftesite, dhuntite, financat dhe buzeqeshjen inkurajuese. Mungesa e pjesetareve te kishes jo vec ne takimin e te dieles por ne jeten e kishes, e ben me te veshtire per gjymtyret e tjera te plotesojne detyrat e gjymtyreve joaktive, nderkohe qe duhet te bejne detyrat e tyre.

Nga ana tjeter mungesa e rradhitjes ne kishe zvogelon mundesine e te paturit dike qe ti e ndihmon te rritet dhe dike qe te ndihmon te rritesh. Kjo kerkon vazhdimisht nje ndershmeri ne komunikim qe shkon pertej komunikimit siperfaqesor: “Si je?” ‘Jam mire.” Individualizmi shoqeror ka ndikuar ne individualizmin shpirteror ku jo rralle marredhenia personale me Jezusin, me Fjalen e gjalle dhe Frymen e Shenjte, mund te merret si zevendesues i komunitetit dhe komunikimit ne komunitetin e besimit. Ajo qe eshte me e bezdisshme eshte llogari-dhenia, ose me nje fjale me biblike: “rrefimi i mekateve”.

Bibla thote rrefejini mekatet njeri-tjetrit qe te sheroheni dhe nuk jane te rralla rastet kur ne ia rrefejme mekatet vec Perendise. Dhe kjo ndoshta per aresyen e vetme se rrefimi i mekateve te krijon idene e asaj qe mund te behemi vulnerabel perpara te tjereve dhe na mban te lidhur ne marredhenie qe duam te mbajme jo shume te forta.

A vertet kisha behet e merzitshme?

Ka raste qe takimet e kishes mund te mos jene shume ngazellyese, une e pranoj kete gje. Por varet se cfare pret! Nese pret nje takim si nje shfaqje ku gjithcka duhet te jete super-class, atehere eshte e mundshme qe te zhgenjehesh. Dhe nuk eshte aspak gabim te kesh pritje kur mbledhesh me besimtare te tjere. Por ndoshta i gjithe ndryshimi eshte tek LLOJI i PRITJES dhe tek lloji i produktit te pritshem perfundimtar.

Nese ne besojme qe sa here qe besimtaret mblidhen bashke ne emer te Krishtit, i Bekuari eshte ne mes te tyre, atehere pritjet duhet te gjejne kenaqesi qe jemi ne prezencen e me Te Lartit. Nese themi qe kisha eshte e merzitshme, ndoshta rrezikojme te themi qe mesazhi qe Fryma ka per ne sot apo kete sezon nuk eshte ajo qe une dua dhe qe me ben te ndjehem mire. A jemi ne te thirrur qe te ndjehemi mire? A jemi thirrur ne qe te ecim me ane te ndjenjave? A nuk jemi thirrur ne qe te ecim me besim dhe jo me ndjenja? Pra ndjenjat tona nuk duhet te jene ato qe drejtojne menyren sesi mendojme, analizojme, peshojme dhe vleresojme. Ka raste qe bisedat me disa njerez mund te duken rutine nese nuk pritet asgje prej tyre, por nese ne marrim pjese ne keto biseda me deshire, kuriozitet dhe perfshirje aktive, gjithmone do te surprizohemi mbi ate qe degjojme dhe mesojme.

Takimet e kishes kane per qellim te transformojne mekatarin ne shenjtor dhe ky proces here eshte i pakendshem dhe here i pasqaruar. Takimet e kishes u sherbejne atyre qe kane vendosur te ndjekin Krishtin, te mesojne disiplina dhe te dalin jashte zones se rehatise qe ndoshta pa e kuptuar e kane vendosur vetveten. Takimet e kishes krijojne hapesira qe bashkebesimtaret t’i sherbejne njeri-tjetrin ne ate qe kane nevoje edhe nese eshte e padukshme apo e pashprehur publikisht.

Transformimi nuk ndodh ne momente por ne udhetime. Ta ndjekesh Jezusin perfshin qe te ecesh me ata qe po e ndjekin Ate. Nese fokusohemi tek gabimet e ndjekesve te tjere edhe mund te dekurajohemi dhe merzitemi, por nese fokusohemi tek Jezusi dhe tek ajo qe ai po ben tek bashkeudhetaret atehere kisha nuk arrin te behet asnjehere e merzitshme.

 

A te skandalizon Jezusi?

Lum ai që nuk do të skandalizohet nga unë!

Jezusi sipas Mateu 11:6

Ishte nje moment ku i forti Gjon Pagezori pati dyshime. Ishte koha kur ai ishte ne burg dhe po reflektonte mbi jeten e tij dhe qellimin per te cilin jetoi. (Ai nuk e dinte qe do ekzekutohej se shpejti, por njerez te tille qe sfidonin autoritetet duhej te pergatiteshin edhe per kete). Ai e dinte qe nga fillimi qe ishte paracaktuar te ishte pararendesi i Mesias. Dhe kur thirri popullin te pendohej dhe pagezohej ne Jordan, ai po priste qe Mesia te shfaqej. Surpriza erdhi kur Mesia u shfaq ne personin e Jezusit, kusheririt te Gjonit. Fryma e Shenjte zbriti mbi Jezusin dhe Gjoni e kuptoi qe tashme kusheriri i tij i vogel, ishte ai qe duhej te ngihej me lart dhe ai, Gjoni te sherbente si nje platforme per ngritjen e Mesias. Pak me vone, ai i drejtoi dishepujt e vet te ndiqnin Jezusin. Ai besoi ne Jezusin.

Por sic ndodh me secilin prej nesh, kur degjojme lajme kontradiktore, edhe Gjoni pati dyshime. Megjithese ishte i vecante ne Zotin dhe profet i me te lartit, jetesa ne burg i rrethuar ndoshta me lajme jo shume te verteta, e beri Gjonin te pyese veten “A vertete ishte Jezusi, Mesia i profetizuar”? Patjeter qe Gjonit i kane thene qe Jezusi rrinte me taksidare dhe prostituta, nuk lante duart, prishte Shabatin – dhe meqe nuk pati mundesi te degjonte argumentin e Jezusit, mendoi qe ndoshta jane te verteta.

Prapeseprape Jezusi, flet ne menyre te jashtezakonshme me nderim dhe respekt per Gjonin. Ai i percjell permes lajmetareve te tij veprat e mira qe po beheshin, si shenja te dashurise se Perendise te manifestuar permes te vajosurit Krisht.

“Lum kush nuk skandalizohet nga une” – e perfundon mesazhin Jezusi.

Te ka ardhur ndonjehere turp per ate qe kane bere prinderit, mesuesit e tu te nderuar apo qofte drejtues te tu morale dhe shpirtetore? A ka dashur te distancohesh per te treguar qe nuk je si ata?

Une mund te them nje eksperience timen te permbledhur. Une u bera i krishtere ne nje kishe karizmatike. Ne te ishte normale te predikohej mbi dhuntite e Frymes se Shenjte dhe te inkurajoheshin besimtaret te aktivizonin keto dhunti, si ne sherbesen e perbashket dhe ne jeten e perditshme. Sigurisht ajo qe i bente kishat e tjera te mos ishin rehat apo me keq, te sulmonin ate qe ne besonim dhe praktikonim, ishte e folura ne gjuhe te tjera. Si besimtar i ri, i pagezuar ne Frymen e Shenjte dhe qe flisja ne gjuhe te tjera, nuk arrija ta kuptoja pse kishte kaq shume kundershtim. Ne takime ku kishte perzierje besimtaresh apo pastoresh nga kisha te ndryshme, ne ishim te kujdesshem dhe per te respektuar diferencat me te tjeret, nuk luteshim ne gjuhe ne pranine e te tjereve. Per disa kjo quhej sikur neve na vinte turp. Por per mua ishte mencuri: ne kishen e Perendise uniteti i dashurise eshte me i cmueshem sesa preferencat personale.

Vitet kaluan dhe sigurisht duke lexuar dhe reflektuar dhe duke pare eksperiencat e te tjereve, dhe praktika ime lidhur me praktikimin e dhuntive frymore ndryshoi. Duke qene tashme me i rrethuar me besimtare qe nuk besonin dhe praktikonin “charismata”, u mesova te jetoj nga jashte si nje prej tyre, por ne jeten time personale te praktikoja ate qe une e dija ishte si biblike dhe e vertete ne jeten time. Por nuk kane qene te pakta rastet kur ne pranine time, kalimthi apo me gjate jane kritikuar apo tallur karizmatiket-sigurisht duke vene ne pah, disa elemente te keqkuptuara te manifestuara nga individe qe nuk duhen marre si shembull sublim. Aty kam patur nje sfide: “A me vjen turp mua qe te them, une jam si ata?”. Une nuk pata turp aspak dhe here i vetmi ne nje ambjent si skeptik dhe te paditur, kam treguar qe ekziston nje menyre me biblike per manifestimin e dhuntive frymore pertej keqperdorimit dhe ndalimit te tyre.

Ka raste kur lexoj shkrimet e shenjta dhe permes historive te veshtira per t’u kaperdire ne realitetin e bute qe sot jetojme ne boten perendimore, apo permes deklaratave dhe urdherimeve qe nuk jane te mirepritura ne jeten tone te perditshme, pyes veten: “A kam turp une te deklaroj qe une besoj qe Bibla tregon zemren dhe mendjen e Perendise edhe kur kjo bie ndesh me realitetin qe njerezit rreth meje duan ta krijojne dhe jetojne?” Pergjigja prape mbetet JO. Une nuk kam turp dhe nuk skandalizohem edhe kur shkrimet e shenjta me sfidojne mua apo brezin tim.

Une nuk kam turp te quaj veten si ndjekes i Jezusit dhe kur te tjere ne emrin e Jezusit bejne ate qe mua me vjen turp ose nuk bie dakort.

Une e quaj nder qe jam bir i Perendise dhe Jezusi me konsideron si vella te vogel. Po ti?

Dashuri pa kufi

Shpresoj kjo histori e jashtezakonshme e treguar prej Jezusit dhe e regjistruar tek Ungjilli sipes Lukes kapitulli 15, do ju ftoje te mendoje mbi thellesine, gjatesine dhe gjeresine e dashurise se Perendise per secilin prej nesh, te penduar apo jo, te sinqerte apo jo, te bindur apo jo. Vetem kur e perjeton kete dashuri, ke guxim ta thuash publikisht qe nuk krahasohet me tjeter dashuri. Kjo dashuri te fton, te pret, te perqafon por nuk te detyron dhe nuk te shtyn me zor drejt saj.

“Një njeri kishte dy bij. Më i riu i tyre i tha babait: “Atë, më jep pjesën e pasurisë që më takon”. Dhe i ati ua ndau mes tyre pasurinë. Mbas pak ditësh biri më i ri mblodhi çdo gjë, shkoi në një vend të largët dhe atje e prishi gjithë pasurinë, duke bërë një jetë të shthurur. Por, si i shpenzoi të gjitha, në atë vend ra një zi e madhe buke, dhe ai filloi të jetë në hall. Atëherë shkoi e iu ngjit pas një banori të atij vendi, i cili e çoi në arat e tij që të ruajë derrat. Dhe ai dëshironte të mbushte barkun me lendet që hanin derrat, por askush nuk ia jepte. Atëherë erdhi në vete dhe tha: “Sa punëtorëve mëditës të atit tim u tepron buka, kurse unë po vdes nga uria! Do të çohem dhe do të shkoj tek im atë dhe do t’i them: Atë, mëkatova kundër qiellit dhe para teje; nuk jam më i denjë të quhem yt bir; trajtomë si një nga mëditësit e tu”. U çua, pra, dhe shkoi tek i ati. Por kur ishte ende larg, i ati e pa dhe dhembshuri; u lëshua vrap, ra mbi qafën e tij dhe e puthi. Dhe i biri i tha: “O atë, mëkatova kundër qiellit dhe para teje dhe nuk jam më i denjë të quhem biri yt”. Por i ati u tha shërbëtorëve të vet: “Sillni këtu rrobën më të bukur dhe visheni, i vini një unazë në gisht dhe sandale në këmbë. Nxirrni jashtë viçin e majmur dhe thereni; të hamë dhe të gëzohemi, sepse ky biri im kishte vdekur dhe u kthye në jetë, kishte humbur dhe u gjet përsëri”. Dhe filluan të bënin një festë të madhe. Djali i tij i madh ishte në ara; dhe kur u kthye dhe iu afrua shtëpisë, dëgjoi këngë e valle. Atëherë thirri një shërbëtor dhe e pyeti ç’ishte e gjitha kjo. Dhe ai i tha: “U kthye yt vëlla dhe yt atë theri viçin e majmur, sepse iu kthye djali shëndoshë e mirë”. Kur i dëgjoj këto, ai u zemërua dhe nuk deshi të hynte; atëherë i ati doli dhe iu lut të hynte. Por ai iu përgjigj të atit dhe tha: “Ja, u bënë kaq vite që unë të shërbej dhe kurrë s’kam shkelur asnjë nga urdhërat e tu, e megjithëatë kurrë s’më dhe një kec për të bërë një festë me miqtë e mi. Por, kur u kthye ky djali yt, që prishi pasurinë tënde me prostituta, ti there për të viçin e majmur”. Atëherë i ati i tha: “O bir, ti je gjithmonë me mua, dhe çdo gjë që kam është jotja.

Por duhet të festojmë dhe të gëzohemi, sepse ky vëllai yt kishte vdekur dhe u kthye në jetë, kishte humbur dhe u gjet përsëri”

KUSH THOTË SE PARAJA NUK SJELL LUMTURINË?

Nga: Robert J. Tamasy

Çdo kulturë ka proverbat e saj, fjalë të urta që i kanë rezistuar kohërave e që kanë kaluar nga brezi në brez duke u pranuar si të vërteta. Por jo të gjitha janë të vërteta. Marrim, për shembull, proverbin që përsëritet aq shumë (në Amerikë): “Shkopinjtë dhe gurët mund të më thyejnë kockat, por emrat s’kanë ç’më bëjnë.” Në të vërtetë, emrat (e njerëzve), kur është fjala për kujtime të pakëndshme prej tyre, të shkaktojnë shqetësim dhe shpesh dhimbja shpirtërore që sjellin, mund të jetë më jetëgjatë se sa dhimbja fizike që provon kur goditesh nga ndonjë objekt.

Një tjetër proverb me vërtetësi të dyshimtë është ky, “Paraja nuk sjell lumturinë.” Mendohu pak: A nuk ndjehesh i lumturuar kur ta rrisin rrogën në punë? Po kur merr papritur ndonjë çek parash, a nuk përjeton momente lumturie? Po kur ke vendosur të shesësh diçka dhe merr vesh se çmimi i saj në treg është më i lartë nga sa ke menduar, a nuk ndjehesh i lumturuar? Edhe Bibla e pranon se,

“Pasuritë sigurojnë një numër të madh miqsh, por të varfrin e braktis miku i tij…të gjithë janë miq të atij që bën dhurata” .

(Fjalët e Urta 19:4, 6)

Padyshim, nëse do të zgjidhnim para dy mundësive – për të pasur ose mos pasur para – të gjithë do të zgjidhnim mundësinë e parë. Apo jo? Por çështja është se çfarë nënkuptojmë me fjalën “lumturi”?

Vite më parë kam dëgjuar një program në radio që bënte një dallim të shkëlqyer midis lumturisë dhe gëzimit. Lumturia, thuhej aty, ka të bëjë me ngjarje, faktorë të jashtëm që ndikojnë mbi ne në mënyrë pozitive ose negative. Gëzimi, shpjegonte folësi, është një ndjesi e brendshme mirëqenieje, diçka që nuk varet nga çfarë ndodh rreth nesh. Të marrim si shembull rastin kur blejmë një makinë të re. Ky fakt mund të na lumturojë së tepërmi duke filluar nga çasti që ndjejmë aromën karakteristike të makinës së dyqanit dhe prekim aksesorët e saj modernë e deri në çastet kur provojmë emocionet e ngarjes së një makine të re. Megjithatë, nëse dikush në parkim na e godet makinën e na shtrembëron parafangon e saj, lumturia që provuam zhduket menjëherë. Ky lloj lumturimi venitet edhe me kalimin e kohës teksa shohim makinën tonë që fillon e vjetrohet. Pra, paratë mund të blejnë lumturi, por ato nuk mund ta ruajnë atë përgjithmonë.

Gëzimi, përkundrazi, mund të ruhet edhe në çaste dhimbjeje, humbjeje, ose fatkeqësish të mëdha. Sepse ai ka të bëjë me ndjenjën e plotësimit të brendshëm shpirtëror dhe nuk cënohet nga rrethana të jashtme. Prandaj është më e saktë të theksojmë se paraja mund ta blejë lumturinë, por ajo nuk mund të blejë gëzimin.

Edhe Bibla flet për këtë: Syno për gjërat e duhura. Paraja është e dobishme, por ajo ka limitet e veta. Ajo s’ka vlerë kur vijmë në fundin e jetës tonë. Në atë pikë, ajo që ka rëndësi është vetëm trashëgimia që lëmë pas, reflektimi mbi atë se si e jetuam jetën dhe çfarë ndikimi lamë në këtë botë.

“Pasuritë nuk sjellin dobi ditën e zemërimit, por drejtësia të shpëton nga vdekja”

(Fjalët e Urta 11:4)

Fokusohu në gjërat që zgjasin në kohë. Një tjetër proverb thotë: “Kollaj vjen, kollaj ikën (nga kjo jetë mbi tokë)” Pra, a është mençuri që t’ia përkushtojmë gjithë kohën dhe energjitë tona sigurimit të pasurive që mund t’i humbasim aq lehtë e shpejtë?

“Mos u lodh për t’u pasuruar…Sa të hapësh e të mbyllësh sytë pasuria do të bëjë krahë e do të fluturojë drejt qiellit si shqiponjë.

(Fjalët e Urta 23:4-5)

Grumbullo pasurinë e vërtetë. Nëse kuptimin e jetës tonë e gjejmë tek gëzimi në kuptimin e plotësimit shpirtëror, pak rëndësi ka nëse kemi shumë para apo hiç fare.

“Mos mblidhni për vete thesare mbi tokë ku i brejnë tenja dhe ndryshku dhe ku vjedhësit shpërthejnë dhe vjedhin. Përkundrazi, mblidhni për vete thesare në qiell ku as tenja as ndryshku nuk prishin dhe ku vjedhësit nuk shpërthejnë e nuk vjedhin”

(Mateu 6:19-20)

Reflektime nga demtimi ne supermarket

Nje zhurme u degjua ne anen tjeter te marketit dhe disa vajten te shohin se c’ndodhi. Ne mes te nje katrahure te kavanozave te thyer, ishte nje plake gjysme e hutuar dhe gjysme e turperuar. Ndersa shumica e njerezve thjesht po vezhgonin, dikush u afrua dhe u perpoq te ndihmonte ne pastrim. U afrua dhe manaxheri i marketit dhe i tha: “S’ka gje, do e pastrojme ne kete”. Plaka qe me zor po rrinte ne kembe, tha: “Si do ta paguaj une kete dem qe bera?” Menaxheri ju pergjigj buzagaz: “Mos ki merak nene, kemi siguracion per raste te tilla, na mbulon ai. Ti shko ne shtepi”

Me beri te mendoja per siguracionin qe kemi si besimtare. Sa here qe bejme rremuje jeten tone dhe demtojme dhe te tjere, jo rralle vuajme me denimin e brendshem te fajit te bere. Faji eshte aty, na flet, na kujton qe ne jemi gabimtare dhe na duhet te paguajme. Kjo eshte e drejte apo jo. Te largohesh fshehtas me shprese qe nuk te pa askush nuk e largon ndjenjen e fajit, vec te jep idene qe shmanget pasoja e te paguarit te demit. Nese do e konsiderojme pagesen e Krishtit ne kryq si siguracion per jeten tone, a do te kemi mjaftueshem guxim dhe besim te bejme “claim”, pra te themi qe kemi te drejte qe te jemi te falur. Kerkon besim tek informacioni i marre qe siguracioni i prere nga Zoti Jezus mbulon dhe mekatin tim.

Mrekulli! Sot do te jetoj i lire nga denimi. Shpresoj dhe ajo plaka do te fleje e paturperuar per demin ne supermarket. Shpresoj dhe ti lexues i dashur, te besosh ne premtimin e Perendise per ty dhe te thuash: “Faleminderit Krishtit, jam i falur”.

Jeta e perjetshme ne kohen e tashme

Jezusi tha këto gjëra, pastaj i ngriti sytë drejt qiellit dhe tha: “O Atë, ora ka ardhur, përlëvdo Birin tënd, që edhe Biri yt të të përlëvdojë, sepse ti i ke dhënë pushtet mbi çdo mish, që t’u japë jetë të përjetshme të gjithë atyre që ti ia ke dhënë. Dhe kjo është jeta e përjetshme, të të njohin ty, të vetmin Perëndi të vërtetë, dhe Jezu Krishtin që ti ke dërguar.

Ungjilli sipas Gjonit 17:1-3

Kur flasim per jeten e perjeteshme shpesh e perkthejme perjetesia. Por bibla na meson qe perjetesia dhe jeta e perjetshme jane dy gjera te ndryshme.

Ai e ka bërë të bukur çdo gjë në kohën vet; ka vënë madje përjetësinë në zemrat e tyre, pa i dhënë mundësinë asnjë njeriu të zbulojë veprën që Perëndia ka bërë nga fillimi deri në fund.

Predikuesi 3:11

Sepse Perëndia e deshi aq botën, sa dha Birin e tij të vetëmlindurin, që, kushdo që beson në të, të mos humbasë, por të ketë jetë të përjetshme

Ungjilli sipas Gjonit 3:16

Perendia ka vendosur perjetesine ne zemrat e njerezve. Prandaj bibla na thote ne vende te ndryshme qe jeta e njeriut vazhdon dhe pas asaj qe ne i themi rendom “vdekje” – vdekja e trupit fizik. Perendia banon ne perjetesi sic thote vargu tek Isaia

Sepse kështu thotë i Larti dhe i Madhërishmi që banon përjetësinë dhe emri i të cilit është i “Shenjti”: “Unë banoj në vendin e lartë dhe të shenjtë dhe bashkë me atë që është i penduar dhe i përulur nga fryma, për të ngjallur frymën e të përulurve, për të ngjallur frymën e të penduarve.

Isaiah 57:15

Pra Perendia ka vendosur perjetesine ne zemrat tone, por vetem ata qe besojne ne Jezus Krishtin do te kene jete te perjetshme.

Cfare eshte jeta e perjetshme? Sipas asaj qe lexuam me part tek Gjoni 17 eshte :”të të njohin ty, të vetmin Perëndi të vërtetë, dhe Jezu Krishtin që ti ke dërguar“

Kush beson ne Jezus Krishtin fillon udhetimin e njohjes se Perendise, dhe kjo do te vazhdoje ne perjetesi.

Njohja qe flet Jezusi eshte intime, e ngjashme me ate qe permendet tek Zanafilla.

Adami njohu Evën, gruan e tij, e cila u ngjiz dhe lindi Kainin.

Zanafilla 4:1

Njohja e Perendise eshte nje proces i nje marredhenie intime. Apostulli Pal ben nje krahasim tjeter me intimitetin ne martese kur krahason kishen si nusja e Krishtit. Ndryshimi qe ka nje marredhenie martesore ne cift nga marredheniet e tjera eshte intimiteti fizik. Ne cift nuk ka rroba ne mes, nuk ka gjera te fshehura. Cifti krijon intimitet dhe pa pranine e drites sepse e di qe tjetri ashte aty ngjitur. Te njejten intimitet qe perpiqen te na shpjegojne Krishti dhe apostujt, kerkon Perendia qe ne te kemi deshire per Te. Ta njohim Ate edhe kur nuk e shohim dhe kur duhet erresire. Pse? Sepse ne jemi bere NJE me te per shkak te Krishtit. Ne kemi marre sot jeten e perjetshme.

Kjo jete e perjetshme nuk eshte jeta pas vdekjes, sic do te mendojme perciptaz. Kjo eshte marredhenia njohese me Perendine. Prandaj ata qe jane te krishtit nuk do e njohin vdekjen e dyte, sepse do te jene direkt ne pranine e Perendise.

Ndersa vdekja ka treguan gjithmone ndarjen dhe largimin, jeta tregon bashkimin dhe afrimin. Pra jeta e perjetshme sic Jezusi thote eshte TE NJOHIM PERENDINE DHE ATE QE AI KA DERGUAR, JEZUS KRISHTIN.

Unionet civile dhe martesat e homoseksualeve

Deklarata e Papa Franceskut mbi mbeshtetjen per bashkimet civile te cifteve te njejtes gjini, sic cdo gje tjeter pritet qe te marre reagime dhe kundershtime. Ne nje shoqeri globale ne te cilen ne sot jetojme, lajmi ne cdo cep te botes behet lajmi yne. Por a ka ndryshim deklarata e Papes nga deklarata e nje individi tjeter qofte aktor hollivudi apo politikan, lidhur me mbeshtetjen e lidhjeve homeseksuale? Patjeter qe PO. Si drejtuesi shpirteror dhe politik i katolikeve globale dhe si dikush qe del me shume ne mendia se cdo drejtues fetar, deklarata te tilla pritet qe do te kene reagime. Por interesi im nuk eshte tek reagimet por te ajo qe po ndodh, aresyet dhe detyra jone.

Para 20 vitesh une u martova me 1 Tetor dhe gjithmone kam festuar kete date per martesen tone. Por ne dokumenta zyrtare une jam martuar 4 jave perpara. Na duhej per pune pashaporte meqenese pas dasmes do dilnim jashte kufijve per nje jave. E kishim harruar dhe here pas here na duhet te germojme dokumentat te kujtojme daten e marteses se syte e ligjit. Pra une kam dy date martesash, njeren perpara nje nenpunese zyrtare ne pranine e 2 deshmitareve njerezore dhe tjetren perpara Zotit, pastorit, familjareve dhe rreth 200 personave qe moren pjese ne ceremonine qe u be ne Teatrin Skampa te Elbasanit. Kjo e dyta eshte martesa ime, ndersa ajo qe bera 4 jave me pare ishte bashkimi civil ne syte e ligjit.

Ne Kanada, sic ne vendet e tjera me tradite te krishtere, prifterinjte dhe pastoret mund te marrin licensen per te martuar te aprovuar nga organizmi perkates qeveritar. Pra, kur njerezit martohen ne kishe pastoret bejne edhe nje document shtese qe firmosin dhe cifti ja con zyres shteterore so deklarim i bashkimit te dy personave.

Ne shoqerine ku ne sot jetojme maredheniet midis njerezve kane marre forma te ndryshme qe nuk jane sic 100 vjet apo 1000 vjet me pare. Krishterimi ne Evrope dhe aty ku misionare dhe emigrate shkuan krijoi nje stardart te marredhenieve qe te pakten publikisht ishte uniforme. Marredheniet jashtemartesore qe quhen shkelje ishin te denueshme. Marredheniet paramartesore ishin po ashtu te denueshme por me te pranueshme sidomos kur cifti lidhej me pas. Marredheniet homoseksuale ishin me te rralla dhe me te denueshmet. Ky standart nuk eshte me. Me kujtohej ne rinine time qe nuk ishte normale qe cifti te flente ne shtepine e njeri tjetrit ende pa u martuar. Tani eshte bere normale qe ciftet martohen (edhe ne kishe) ndersa jane shtatzene. Sot te krishtere do te bertasin dhe reagojne ndaj asaj qe thote papa, por kur femijet e tyre martohen me jobesimtare (ndryshe sic thote shkrimi) kerkojne bekimin e Zotit ne ate gje qe ai nuk e bekon. Te krishtere te tjere nderkohe kane mbyllur syte per shkeljet e marredhenieve te tjera sic permenda me siper.

Fatkeqesisht ne kemi bere nje hierarki te asaj qe jane mekate shoqerore dhe e kemi vendosur homoseksualitetin te krye. Ky eshte perceptimi im te pakten. Kur erdha ne Kanada me dhimbnin syte kur shikoje meshkuj te kapur perdore me njeri-tjetrin. Por pashe po ashtu njerez qe flinin rruges. Vajza te reja qe lypnin meqe ishin larguar nga shtepite. Te droguar, pijanece. Pastaj ne festa vura re nje mekat qe nuk e shihja shume ne shqiperine e varfer : grykesia. Per shkak te begatise materiale, pervec birrave me shumice, njerezit hanin shume. Por nuk kam degjuar dike qe te flase kunder grykesise, pavaresisht se eshte nje nga mekatet e neveritura ne syte e Zotit. Po ashtu sic thashethemet, ata qe flasin pas shpine dhe mbjellin percarje, etj etj.

Perpara ca kohesh pyeta nje grup shqiptaresh pse ishin kundra praktikes se homoseksualitetit: se ishte jo e pranueshme per shoqerine shqiptare apo sepse ishte kundra asaj qe thote Bibla? Pergjigja ne shumice ishte konservatorizmi dhe jo pastertia.

Here pas here me kane pyetur a do te pranoja homoseksuale ne kishe? U jame pergjigjur PO. Sic cdo njeri tjeter ata jane te mirepritur te vijne ne takime dhe te mesojne dhe te perkushtohen ne rrugen e Zotit. Por une nuk kam per te thene asnjehere qe homoseksualiteti nuk eshte mekat. Por sic shume zakone te tjera qe njerezit i kane dhe vijne dhe ne kishe, nuk mund te bej nje vije ndarese vec per kete lloj mekati.

A do te martoja une ne kishe nje cift homoseksualesh? JO. Por sot ne Kanada ata martohen ne syte e ligjit. Une nuk pergjigjem per ligjin i cili u ka dhene hapesira njerezve qe kane opinion te ndryshme per ta jetuar jeten.

Te gjithe miqve te mi te krishtere une u sugjeroj dy gjera: 1) Beni nje liste te mekateve biblike dhe shikoni cilat praktikoni, toleroni apo mbeshtesni – pastaj shikoni nese Perendia ju pranon me kollaj kur jeni te ndergjegjshem per gjithcka qe ju beni qe nuk i pelqen Atij. 2) Fokusohuni te beni ate qe ju ka thene per te bere Krishti. Kur jemi te zene duke bere te miren, do te kemi me pak kohe te merremi me veprat e erresires.

Se fundmi, paci paqen e Perendise qe ja kalon cdo llogaritjeje njerezore dhe bejini gjerat me dashurine qe vjen prej se larti.

Si je me shendet?

Pyeta nje bashkebesimtar sesi ishte me shendet. Dija qe kishte patur dhimbje kohet e fundit dhe u interesova. Pergjigja e tij me beri te reflektoj dhe po shenoj ketu ato qe kam ne zemer te ndaj me ju.

Vellai ne Krisht me tha: “Jam pak me mire. E kam lene ne duart e Perendise. Ai eshte ne procesin e restaurimit. Por une kam nevoje te kaloj me shume kohe me Te, ne meditim dhe lutje. Shpeshhere mendoj mbi menyren sesi lutemi, Zot bekoje jeton tone, familjen tone, biznesin tone…dhe nuk e kuptojme ate qe Zoti thote: I bekuar eshte njeriu qe……(pra ne aktualisht jemi te bekuar, pavaresisht se jemi vegla te thyera). Ne jemi te bekuar sepse Zoti dergoi Krishtin te vdiste per ne ne kryq. A ka bekim me te madh sesa dhurata e shpetimit?”

Nje pergjigje e tille tregon nje reflektim shume te thelle dhe vjen per shkak te intimitetit me Perendine ne Shkrimet e Shenjta dhe kur jemi te sinqerte perpara tij.
Lutjet kerkuese nuk jane te keqija ne vetvete, por tregojne stadin ku ne jemi, cfare shikojme dhe ku e kemi zemren. Te krahasohemi me lutjet e Palit apo te shenjtoreve neper shekuj na ben te reflektojme se ndoshta jemi bere te krishtere sipas modeleve te krishtera materialiste. Te kuptosh qe menyra sesi lutemi ndoshta duhet te ndryshoje, eshte ndryshim pozitiv dhe hapi i pare drejt rruges per t’i ngjare Palit sic ai perpiqej t’i ngjante Krishtit. Pacim hir nga Zoti te ndryshojme.