endrit Psalmi 12:1 “Na shpëto, o Zot, sepse njerëz të devotshëm ka më pak, dhe ata që thonë të vërtetën janë zhdukur në mes të bijve të njerëzve.”
Sa e sikletshme eshte kur e bejme kete lutje! Eshte nje lutje dhe rrefim deshperimi qe e ka bere Davidi dhe mund ta beje kushdo prej nesh kur kerkon te beje gjene e duhur dhe shikon qe rreth teje bejne ate qe duket e lehte, e perfitueshme, por jo e vertete.
Psalmisti ne vazhdimin e ketij psalmi flet per buzet genjeshtare, (Secili gënjen të afërmin e tij dhe flet me buzë lajkatare dhe me zemër të zhdyzuar), por dhe per fjalet e pastra te Zotit (Fjalët e Zotit janë fjalë të pastra, si argjend i rafinuar në një furrë prej dheu, i pastruar shtatë herë).
Jezusi thote qe cfare ka njeriu ne shpirt, do nxjerre nga goja. Kur fjalet e pastra te Perendise banojne ne shpirt, atehere njeriu thote te verteten.
A mund te jete nje besimtar buzeperdredhur? Pra flet si te verteten dhe te genjeshtren? Bibla thote JO. Nje besimtar nuk mund te thote normalisht si te verteten dhe genjeshtren, sepse ne eshte duke genjyer qellimisht diku, do te genjeje pa kuptuar dhe aty ku nuk kishte ne plan.
Beje zemren te paster, dhe do te thuash te verteten ne cdo situate.
Ne kete periudhe Adventi, pritjeje ndoshta eshte mire te mendojme se kujt i ngjajme me shume: psalmistit apo atyre per te cilet psalmisti ankohet?