Jezusi tha këto gjëra, pastaj i ngriti sytë drejt qiellit dhe tha: “O Atë, ora ka ardhur, përlëvdo Birin tënd, që edhe Biri yt të të përlëvdojë, sepse ti i ke dhënë pushtet mbi çdo mish, që t’u japë jetë të përjetshme të gjithë atyre që ti ia ke dhënë. Dhe kjo është jeta e përjetshme, të të njohin ty, të vetmin Perëndi të vërtetë, dhe Jezu Krishtin që ti ke dërguar.
Ungjilli sipas Gjonit 17:1-3
Kur flasim per jeten e perjeteshme shpesh e perkthejme perjetesia. Por bibla na meson qe perjetesia dhe jeta e perjetshme jane dy gjera te ndryshme.
Ai e ka bërë të bukur çdo gjë në kohën vet; ka vënë madje përjetësinë në zemrat e tyre, pa i dhënë mundësinë asnjë njeriu të zbulojë veprën që Perëndia ka bërë nga fillimi deri në fund.
Predikuesi 3:11
Sepse Perëndia e deshi aq botën, sa dha Birin e tij të vetëmlindurin, që, kushdo që beson në të, të mos humbasë, por të ketë jetë të përjetshme
Ungjilli sipas Gjonit 3:16
Perendia ka vendosur perjetesine ne zemrat e njerezve. Prandaj bibla na thote ne vende te ndryshme qe jeta e njeriut vazhdon dhe pas asaj qe ne i themi rendom “vdekje” – vdekja e trupit fizik. Perendia banon ne perjetesi sic thote vargu tek Isaia
Sepse kështu thotë i Larti dhe i Madhërishmi që banon përjetësinë dhe emri i të cilit është i “Shenjti”: “Unë banoj në vendin e lartë dhe të shenjtë dhe bashkë me atë që është i penduar dhe i përulur nga fryma, për të ngjallur frymën e të përulurve, për të ngjallur frymën e të penduarve.
Isaiah 57:15
Pra Perendia ka vendosur perjetesine ne zemrat tone, por vetem ata qe besojne ne Jezus Krishtin do te kene jete te perjetshme.
Cfare eshte jeta e perjetshme? Sipas asaj qe lexuam me part tek Gjoni 17 eshte :”të të njohin ty, të vetmin Perëndi të vërtetë, dhe Jezu Krishtin që ti ke dërguar“
Kush beson ne Jezus Krishtin fillon udhetimin e njohjes se Perendise, dhe kjo do te vazhdoje ne perjetesi.
Njohja qe flet Jezusi eshte intime, e ngjashme me ate qe permendet tek Zanafilla.
Adami njohu Evën, gruan e tij, e cila u ngjiz dhe lindi Kainin.
Zanafilla 4:1
Njohja e Perendise eshte nje proces i nje marredhenie intime. Apostulli Pal ben nje krahasim tjeter me intimitetin ne martese kur krahason kishen si nusja e Krishtit. Ndryshimi qe ka nje marredhenie martesore ne cift nga marredheniet e tjera eshte intimiteti fizik. Ne cift nuk ka rroba ne mes, nuk ka gjera te fshehura. Cifti krijon intimitet dhe pa pranine e drites sepse e di qe tjetri ashte aty ngjitur. Te njejten intimitet qe perpiqen te na shpjegojne Krishti dhe apostujt, kerkon Perendia qe ne te kemi deshire per Te. Ta njohim Ate edhe kur nuk e shohim dhe kur duhet erresire. Pse? Sepse ne jemi bere NJE me te per shkak te Krishtit. Ne kemi marre sot jeten e perjetshme.
Kjo jete e perjetshme nuk eshte jeta pas vdekjes, sic do te mendojme perciptaz. Kjo eshte marredhenia njohese me Perendine. Prandaj ata qe jane te krishtit nuk do e njohin vdekjen e dyte, sepse do te jene direkt ne pranine e Perendise.
Ndersa vdekja ka treguan gjithmone ndarjen dhe largimin, jeta tregon bashkimin dhe afrimin. Pra jeta e perjetshme sic Jezusi thote eshte TE NJOHIM PERENDINE DHE ATE QE AI KA DERGUAR, JEZUS KRISHTIN.
Deklarata e Papa Franceskut mbi mbeshtetjen per bashkimet civile te cifteve te njejtes gjini, sic cdo gje tjeter pritet qe te marre reagime dhe kundershtime. Ne nje shoqeri globale ne te cilen ne sot jetojme, lajmi ne cdo cep te botes behet lajmi yne. Por a ka ndryshim deklarata e Papes nga deklarata e nje individi tjeter qofte aktor hollivudi apo politikan, lidhur me mbeshtetjen e lidhjeve homeseksuale? Patjeter qe PO. Si drejtuesi shpirteror dhe politik i katolikeve globale dhe si dikush qe del me shume ne mendia se cdo drejtues fetar, deklarata te tilla pritet qe do te kene reagime. Por interesi im nuk eshte tek reagimet por te ajo qe po ndodh, aresyet dhe detyra jone.
Para 20 vitesh une u martova me 1 Tetor dhe gjithmone kam festuar kete date per martesen tone. Por ne dokumenta zyrtare une jam martuar 4 jave perpara. Na duhej per pune pashaporte meqenese pas dasmes do dilnim jashte kufijve per nje jave. E kishim harruar dhe here pas here na duhet te germojme dokumentat te kujtojme daten e marteses se syte e ligjit. Pra une kam dy date martesash, njeren perpara nje nenpunese zyrtare ne pranine e 2 deshmitareve njerezore dhe tjetren perpara Zotit, pastorit, familjareve dhe rreth 200 personave qe moren pjese ne ceremonine qe u be ne Teatrin Skampa te Elbasanit. Kjo e dyta eshte martesa ime, ndersa ajo qe bera 4 jave me pare ishte bashkimi civil ne syte e ligjit.
Ne Kanada, sic ne vendet e tjera me tradite te krishtere, prifterinjte dhe pastoret mund te marrin licensen per te martuar te aprovuar nga organizmi perkates qeveritar. Pra, kur njerezit martohen ne kishe pastoret bejne edhe nje document shtese qe firmosin dhe cifti ja con zyres shteterore so deklarim i bashkimit te dy personave.
Ne shoqerine ku ne sot jetojme maredheniet midis njerezve kane marre forma te ndryshme qe nuk jane sic 100 vjet apo 1000 vjet me pare. Krishterimi ne Evrope dhe aty ku misionare dhe emigrate shkuan krijoi nje stardart te marredhenieve qe te pakten publikisht ishte uniforme. Marredheniet jashtemartesore qe quhen shkelje ishin te denueshme. Marredheniet paramartesore ishin po ashtu te denueshme por me te pranueshme sidomos kur cifti lidhej me pas. Marredheniet homoseksuale ishin me te rralla dhe me te denueshmet. Ky standart nuk eshte me. Me kujtohej ne rinine time qe nuk ishte normale qe cifti te flente ne shtepine e njeri tjetrit ende pa u martuar. Tani eshte bere normale qe ciftet martohen (edhe ne kishe) ndersa jane shtatzene. Sot te krishtere do te bertasin dhe reagojne ndaj asaj qe thote papa, por kur femijet e tyre martohen me jobesimtare (ndryshe sic thote shkrimi) kerkojne bekimin e Zotit ne ate gje qe ai nuk e bekon. Te krishtere te tjere nderkohe kane mbyllur syte per shkeljet e marredhenieve te tjera sic permenda me siper.
Fatkeqesisht ne kemi bere nje hierarki te asaj qe jane mekate shoqerore dhe e kemi vendosur homoseksualitetin te krye. Ky eshte perceptimi im te pakten. Kur erdha ne Kanada me dhimbnin syte kur shikoje meshkuj te kapur perdore me njeri-tjetrin. Por pashe po ashtu njerez qe flinin rruges. Vajza te reja qe lypnin meqe ishin larguar nga shtepite. Te droguar, pijanece. Pastaj ne festa vura re nje mekat qe nuk e shihja shume ne shqiperine e varfer : grykesia. Per shkak te begatise materiale, pervec birrave me shumice, njerezit hanin shume. Por nuk kam degjuar dike qe te flase kunder grykesise, pavaresisht se eshte nje nga mekatet e neveritura ne syte e Zotit. Po ashtu sic thashethemet, ata qe flasin pas shpine dhe mbjellin percarje, etj etj.
Perpara ca kohesh pyeta nje grup shqiptaresh pse ishin kundra praktikes se homoseksualitetit: se ishte jo e pranueshme per shoqerine shqiptare apo sepse ishte kundra asaj qe thote Bibla? Pergjigja ne shumice ishte konservatorizmi dhe jo pastertia.
Here pas here me kane pyetur a do te pranoja homoseksuale ne kishe? U jame pergjigjur PO. Sic cdo njeri tjeter ata jane te mirepritur te vijne ne takime dhe te mesojne dhe te perkushtohen ne rrugen e Zotit. Por une nuk kam per te thene asnjehere qe homoseksualiteti nuk eshte mekat. Por sic shume zakone te tjera qe njerezit i kane dhe vijne dhe ne kishe, nuk mund te bej nje vije ndarese vec per kete lloj mekati.
A do te martoja une ne kishe nje cift homoseksualesh? JO. Por sot ne Kanada ata martohen ne syte e ligjit. Une nuk pergjigjem per ligjin i cili u ka dhene hapesira njerezve qe kane opinion te ndryshme per ta jetuar jeten.
Te gjithe miqve te mi te krishtere une u sugjeroj dy gjera: 1) Beni nje liste te mekateve biblike dhe shikoni cilat praktikoni, toleroni apo mbeshtesni – pastaj shikoni nese Perendia ju pranon me kollaj kur jeni te ndergjegjshem per gjithcka qe ju beni qe nuk i pelqen Atij. 2) Fokusohuni te beni ate qe ju ka thene per te bere Krishti. Kur jemi te zene duke bere te miren, do te kemi me pak kohe te merremi me veprat e erresires.
Se fundmi, paci paqen e Perendise qe ja kalon cdo llogaritjeje njerezore dhe bejini gjerat me dashurine qe vjen prej se larti.
Pyeta nje bashkebesimtar sesi ishte me shendet. Dija qe kishte patur dhimbje kohet e fundit dhe u interesova. Pergjigja e tij me beri te reflektoj dhe po shenoj ketu ato qe kam ne zemer te ndaj me ju.
Vellai ne Krisht me tha: “Jam pak me mire. E kam lene ne duart e Perendise. Ai eshte ne procesin e restaurimit. Por une kam nevoje te kaloj me shume kohe me Te, ne meditim dhe lutje. Shpeshhere mendoj mbi menyren sesi lutemi, Zot bekoje jeton tone, familjen tone, biznesin tone…dhe nuk e kuptojme ate qe Zoti thote: I bekuar eshte njeriu qe……(pra ne aktualisht jemi te bekuar, pavaresisht se jemi vegla te thyera). Ne jemi te bekuar sepse Zoti dergoi Krishtin te vdiste per ne ne kryq. A ka bekim me te madh sesa dhurata e shpetimit?”
Nje pergjigje e tille tregon nje reflektim shume te thelle dhe vjen per shkak te intimitetit me Perendine ne Shkrimet e Shenjta dhe kur jemi te sinqerte perpara tij. Lutjet kerkuese nuk jane te keqija ne vetvete, por tregojne stadin ku ne jemi, cfare shikojme dhe ku e kemi zemren. Te krahasohemi me lutjet e Palit apo te shenjtoreve neper shekuj na ben te reflektojme se ndoshta jemi bere te krishtere sipas modeleve te krishtera materialiste. Te kuptosh qe menyra sesi lutemi ndoshta duhet te ndryshoje, eshte ndryshim pozitiv dhe hapi i pare drejt rruges per t’i ngjare Palit sic ai perpiqej t’i ngjante Krishtit. Pacim hir nga Zoti te ndryshojme.
“Better safe than sorry”. Kjo eshte nje nga shprehjet qe e degjon here pas here ketu ne Kanada dhe qe do te thote: “me mire i sigurt, sesa te vije keq me vone”. Idea eshte qe per gjera qe nuk di sesi do te marrin, shmang ne maksimum rrezikun e asaj qe mund te vije keq. Dhe kjo mund te perdoret ndoshta ne cdo fushe te jetes, pervec se atyre qe merren me shpikje dhe u duhet te provojne edhe te rrezikojne. Ne kontekstin e sotshem ku debatohet nese duhet vendosur maskat mbrojtese apo jo, merr serisht kuptim. Ne ambjente te mbyllura ku perballohem me njerez e vendos masken edhe pse me bezdis -me mbushen syzet me avull 🙂 Por kur mendoj qe ndoshta njeri nga ata qe me kalojne afer mund te kete virus dhe teshtin ne ambjent ku une kaloj me vone – me mire te ruhem sesa te me vije keq. Desha te sjell ne vemendjen tuaj dhe nje teme tjeter kontradiktore. Jeta e perjetshme. Disa thone qe ka jete te perjetshme dhe te tjere thone qe s’ka. Disa duan te kete jete te perjetshme e te tjere u pelqen t’i marrin maksimumin e asaj qe kane mundesi te kesaj jete. Pa marre parasysh historite e njerezve qe kane perjetuar kthim pas vdekjes (qofte kjo klinike) apo Shkrimet e Shenjta – qe per mua jane mjaftueshem qe t’i jap vemendje, dua vetem te sjell argumentin “better safe than sorry”. Perpara ca vitesh po bisedoja me nje mik qe nuk besonte ne jete te perjetshme dhe i thashe pak a shume keshtu: “Kur ne vdesim fizikisht, ka mundesi qe te ndodhin dy gjera: 1) vazhdojme te jetojme pa trupin fizik, 2) jeta e individit ndalon. Nese ndodh Nr 1. atehere te dy do te perballohemi me nje realitet te ri, une e prisja kurse ti jo. Nese kjo do te ndodhe atehere eshte e vertete qe ata qe besuan ne Perendine do te vazhdojne te jetojne prane Tij dhe ata qe nuk e besuan do te shkojne larg tij ne nje vend me disa emra, por qe thone te njejten gje – vend trishtimi, vuajtjesh, pishmanesh. Do te ndodhe qe askush nuk do kaloje nga njera ane te tjetren. Pra nuk eshte dicka e kendshhme ta mendosh vuajtjen per nje kohe te gjate, apo perjetesisht. Nese ndodh Nr 2 atehere as une dhe as ti nuk do te kemi mundesi te reflektojme. Ti nuk mund te me vesh ne loje qe besova gjithe jeten dhe ju shmanga berjes te gjerave qe Perendise nuk i pelqenin dhe une nuk do te kem mundesi te kem keqardhje qe besimi im nuk ishte i vertete.
Pra kemi 50% mundesi qe njeri nga ne te jete i sakte. Secili prej nesh zgjedh se per cilen ane do luaj bixhos apo do investoje. Une kam zgjedhur njeren – Better safe than sorry.
“Jam krenar per ty” dhe “Jam krenar qe jam shqiptar”
Bibla nderkohe na flet qe te jemi ne alert lidhur me krenarine. Meqenese fjalet sherojne dhe vrasin, sqarojne dhe turbullojne, do perpiqem te sqaroj dallimin midis dy lloj krenarive. Po, jane dy lloj krenarish, nga njera te shmangesh dhe tjetren ta inkurajosh.
Po flas separi per te dyten qe ka me pak nevoje per sqarim.
Kur i thua femijeve, te afermve, miqve “jam krenar per ty/ju” dhe shprehen ne forme mirenjohjeje dhe inkurajimi eshte shume positive. Kur gruaja ime u diplomua me rezultate te shkelqyera ndersa kishte vec 4 vite ne Kanada dhe e filloi te mesoje anglishten prej zeros, une isha krenar per arritjet e saj. Te njejten gje sa here qe vajza ime sillte rezultate te mira ne shkolle apo ne arritjet e saj. Une kam qene krenar per arritjet e saj. Kjo lloj krenarie perkthehet edhe si nje lloj vleresimi per punen, perkushtimin e tjetrit. Puna eshte e mire dhe eshte nje detyre qe Perendia ja ka dhene njeriut qe nga fillimi, perpara se te mekatonte. Te punosh dhe te besh gjerat e duhura nen udhezimet e Perendise dhe per lavdine e Perendise eshte gje e mire dhe duhet jo vetem aprovuar por dhe vleresuar. Jo rralle prinderit mund ta kalojne pa dashje ate qe quhet krenari per arritjet duke kaluar ne mburrje. Jo ben qe jo rralle te degjosh deklarata krenare krahasuese, qe femijet shqiptare jane me te miret e shkolles aty ku jane ne diaspore. Jo rralle certifikata inkurajuese qe u jepen femijeve ketu ne Kanada nga shkolla, lexohen ne Shqiperi se arritje te jashtezakonshme shkencore dhe fryhet “krenaria” qe raca jone eshte race e zgjuar.
Krenaria e pare eshte ajo qe Bibla flet kundra. Fillon me konceptin kur gjithcka rrotullohet rreth nesh apo asaj qe e quajme tonen, qofte dhe identiteti.
Krenari e keqe eshte ndjenja e superioritetit lidhur me rendesine, meritat, dinjitetin, sjelljet -krahasuar me te tjere. Shpesh kjo vjen nga nje frike dhe pasiguri e pashprehur te identitetit qofte te hedhur poshte nga te tjere me dashje apo te pavleresuar sic deshirohet.
Kur individi ka ne qender jo Perendine por vetveten, atehere pret qe objekti i adhurimit te jete i perkryer – dhe kur perkryerja nuk eshte tek idhulli qe kemi krijuar atehere ne i japim vlera dhe shkelqim qe nuk e meriton, qofte duke e ngritur ate ne qiell ose duke u perpjekur te hedhesh me poshte te tjeret dhe arritjet e tyre.
Bibla ka shume vende ku permendet krenaria si gje e keqe:
Disa citime nga Fjalet e Urta
“Sytë krenarë dhe një zemër kryelartë, që janë llamba e të pabesëve, janë mëkat”Emri i krenarit pa cipë është: "tallës"; ai çdo gjë e bën me një mburrje të tepruar.(21:4,24)
“Ai që është zemërkrenar është i neveritshëm për Zotin; edhe sikur t'i shtrëngojë dorën një tjetri për besëlidhje, nuk ka për të mbetur pa u ndëshkuar.Përpara shkatërrimit vjen kryelartësia dhe përpara rrëzimit fryma krenare”. (16:5,18 )
“Nga krenaria rrjedhin vetëm grindjet, por dituria është me ata që u kushtojnë kujdes këshillave”. (13:10)
“Frika e Zotit është të urresh të keqen; unë e urrej kryelartësinë, arrogancën, rrugën e keqe dhe gojën e çoroditur”. (8:13)
“Kur vjen kryelartësia, vjen edhe turpi; por dituria është me njerëzit e thjeshtë”. (11:2 )
A ke parë një njeri që e pandeh veten të urtë? Ka më tepër shpresë për një budalla se sa për të. (26:12)
Le të të lëvdoj një tjetër dhe jo goja jote, një i huaj dhe jo buzët e tua. (27:2)
Psalmi 10:2-13 pershkruan me detaje se c’mund te beje dikush qe eshte krenar:
“I pabesi me kryelartësinë e tij ndjek me dhunë të mjerin; ata do të kapen nga vetë kurthet që ata kanë kurdisur, sepse i pabesi mburret me dëshirat e shpirtit të tij, bekon grabitqarin dhe përbuz Zotin. I pabesi, me arrogancën e fytyrës së tij, nuk e kërkon Zotin; tërë mendimet e tij janë: "Perëndia nuk ekziston".Rrugët e tij lulëzojnë në çdo kohë; gjykimet e tua për të janë shumë të larta, larg kuptimit të tyre nga ana e tij; ai përqesh gjithë armiqtë e tij. Ai thotë në zemër të tij: "Mua askush nuk më tund dot kurrë; nuk do të më ndodhë kurrë ndonjë e keqe". Goja e tij është plot mallkime, hile dhe mashtrime; nën gjuhën e tij ka ligësi dhe paudhësi. Ai rri në pritë në fshatra, vret të pafajshmin në vende të fshehta; sytë e tij përgjojnë fatkeqin. Ai rri në pritë në vende të fshehta si luani në strofkën e tij; rri në pritë për të kapur të mjerin; ai e rrëmben të mjerin duke e tërhequr në rrjetën e tij. Ai rri i strukur dhe i mbledhur, dhe fatzinjtë mposhten para forcës së tij. Ai thotë në zemër të tij: "Perëndia harron, fsheh fytyrën e tij, nuk do ta shohë kurrë". Çohu, o Zot; o Perëndi, ngre dorën tënde; mos i harro të mjerët. Pse i pabesi përçmon Perëndinë? Ai thotë në zemër të tij: "Ti nuk do t'i kërkosh llogari".”
Apostulli Pal i paralajmeron te krishteret qe te ruhen nga krenaria qe vjen ne forma te ndryshme:
“Dhe të gjitha këto gjëra u ndodhën atyre si shëmbull, dhe janë shkruar për paralajmërimin tonë, për ne që jemi në mbarim të epokët. Prandaj ai që mendon se qëndron më këmbë, le të shohë se mos bjerë”. (1 Korintasve 10:11-12)
“Sepse në qoftë se dikush mendon se është diçka, pa qenë asgjë, ai gënjen veten e vet. Dhe secili të analizojë veprën e tij dhe atëherë do të ketë arsye të mburret vetëm për veten e tij dhe jo lidhur me tjetrin”. (Galatasve 6:3-4)
Apostulli Jakob, gjysme-vellai i Jezusit nga nena nuk mbahej me te madh qe kishte lidhje gjaku me Jezusin por flet kundra krenarise:
"Perëndia u kundërvihet mendjemëdhenjve dhe u jep hir të përulurve". Nënshtrojuni, pra, Perëndisë, kundërshtoni djallin dhe ai do të largohet nga ju! Afrohuni te Perëndia dhe ai do t'ju afrohet juve; pastroni duart tuaja, o mëkatarë; dhe pastroni zemrat o njerëz me dy mendje! Pikëllohuni, mbani zi dhe qani; të qeshurit tuaj le të kthehet në zi, dhe gëzimi në trishtim. Përuluni përpara Zotit, dhe ai do t'ju lartësojë! Mos flisni keq për njeri tjetrin, vëllezër; ai që flet kundër vëllait dhe e gjykon vëllanë e vet, flet kundër ligjit dhe gjykon ligjin; dhe, po të gjykosh ligjin, ti nuk je zbatues i ligjit, por gjykatës”. (Jakobi 4: 6b-11)
Shikoni ketu sesi Jakobi e vendos krenarine ne veprim ne jeten e perditshme: dikush qe mendon qe di me shume dhe eshte me i mire se te tjeret dhe flet keq per te tjeret, kalon deri ne nivelin qe eshte ne gjendje te gjykoje. Krenaria nuk eshte nje shkalle e vetme, por eshte nje sere shkallesh qe fillojne me te paren – mosperulja e brendshme ndaj Perendise dhe ligjit te Tij.
Tek letra e Filipianeve apostulli Pal u kujton besimtareve:
“Mos bëni asgjë për rivalitet as për mendjemadhësi, por me përulësi, secili ta çmojë tjetrin më shumë se vetveten. Mos mendojë secili për interesin e vet, por edhe atë të të tjerëve. Kini në ju po atë ndjenjë që ishte në Jezu Krishtin, i cili, edhe pse ishte në trajtë Perëndie, nuk e çmoi si një gjë ku të mbahej fort për të qenë barabar me Perëndinë, por e zbrazi veten e tij, duke marrë trajtë shërbëtori, e u bë i ngjashëm me njerëzit; dhe duke u gjetur nga pamja e jashtme posi njeri, e përuli vetveten duke u bërë i bindur deri në vdekje, deri në vdekje të kryqit. Prandaj edhe Perëndia e lartësoi madhërisht dhe i dha një emër që është përmbi çdo emër, që në emër të Jezusit të përkulet çdo gju i krijesave (ose gjërave) qiellore, tokësore dhe nëntokësore, dhe çdo gjuhë të rrëfejë se Jezu Krishti është Zot, për lavdi të Perëndisë Atë”. (Filipianeve 2:3-11)
Kapitulli i dashurise, 1 Korintasve 13 na meson qe dashuria nuk krekoset. Pra nese dikush krekoset perpara te tjereve nuk tregon se po e ben nga dashuria, por nga aresyet qe i permendem me siper.
Ne fund le te kujtojme se cfare profetizoi Isaiah se cfare do te ndodhe ne diten e gjykimit te Zotit. Krenaria serisht shikohet si elementi me i rrezikshem qe njerezit do te mbajne deri ne diten e gjykimit.
“Vështrimi krenar i njeriut do të ulet dhe krenaria e vdekatarëve do të përulet; vetëm Zoti do të lartësohet atë ditë. Sepse dita e Zotit të ushtrive do të vijë kundër çdo gjëje krenare dhe kryelartë dhe kundër çdo gjëje që ngrihet, për ta ulur, kundër gjithë kedrave të Libanit, të lartë dhe të ngritur, dhe kundër të gjitha lisave të Bashanit, kundër të gjitha maleve të larta dhe kodrave të larta; kundër çdo kulle shumë të lartë dhe kundër çdo muri të fortifikuar, kundër gjithë anijeve të Tarshishit dhe kundër të gjitha gjërave të këndshme. Kryelartësia e njeriut do të ulet dhe krenaria e njerëzve të shquar do të përulet; vetëm Zoti do të lartësohet atë ditë. Idhujt do të hiqen plotësisht. Njerëzit do të hyjnë në shpellat e shkëmbinjve dhe në guvat e tokës përpara tmerrit të Zotit dhe shkëlqimit të madhërisë së tij, kur do të ngrihet për ta bërë tokën të dridhet”. (Isaiah 2:11-19)
Ne nje artikull tjeter do te shkruaj sesi vjen krenaria, por me sa u permend me siper besoj eshte e mjaftueshme te na vendose ne pozicion analizimi per te pare dhe rene dakort qe krenaria eshte nje pozicionim i brendshem i nje individi qe e shpreh me sjellje, me fjale, me vepra. Tek Perendia nuk ka krenari te tille ziliqare prandaj dhe besimtaret e vertete duhet ta identifikojne krenarine e keqe ne jeten e tyre dhe te ecin me perulesi perpara Perendise dhe njerezve.
Kjo eshte fjalia permbyllese e lutjes se mbretit te Judes kur ai dhe populli moren vesh qe tre ushtri ishin bashkuar per t’i sulmuar. ( 2 Kronikave 20: 12)
Ky ishte nje mbret qe nuk kishte frike nga lufta, kishte ushtare, ishte i pergatitur, por nga ana tjeter ishte i ndergjegjshem per friken qe e kish zene per shkak te epersise qe kishin kundershtaret.
Ky mbret, Jehozafati, konsiderohet si nje nga mbreterit e mire, qe bene ate qe ishte e duhur ne syte e Zotit. Ky ishte mbret qe kishte besim te Zoti dhe po e tregon kur po lutet.
Nganjehere ne papjekurine tone, ne mund te mendojme qe perderisa une kam besim, asgje nuk me pengon. Kjo deklarate eshte e bukur kur behet te djelave nga podiumi apo ne studimet biblike, por realiteti eshte i tille qe betejat fitohen me dicka me shume se deklaratat.
Ajo qe dua te them ketu eshte qe pavaresisht se Mbreti ishte besimtar, kishte ushtri, dinte te luftonte, prape se prape ai i kerkoi Perendise per ndihme. Ai kerkoi sic paraardhesi i tij, Solomoni – per urtesi. Te marresh vendimet e duhura kerkon shume urtesi dhe kushdo qe ka marre vendime ne jeten e tij, do kuptoje pergjegjesine e vendimeve kur jetet e te tjereve jane ne duart e tua.
Mbreti u perul duke bere nje deklarate: “Nuk dime cfare te bejme” – pra “nuk kemi Zot asnje plan per te arritur fitoren”. Ky mbret ashtu sic duhet te jemi dhe ne, nuk e shikonte luften si dicka qe duhet bere, pa pergjegjesi nese humb apo fiton. Nganjehere ne mund t’ia veshim vullnetit te Zotit, ate qe varej nga ne: qofte pergatitja, pertacia, nenvleftesimi, apo mungesa te ndryshme. Ketu mbreti po kerkon fitore mbi armiqte, jo thjesht nje beteje me nder. Kjo duhet te na motivoje ne, duke ditur qe Perendia do qe te na jape fitore.
Nuk dime cfare te bejme – eshte nje dorezim. Dhe te dorezohesh perpara Zotit eshte gjeja e duhur kur nuk di se cfare te besh. Kjo eshte shenja e perulesise.
Krenaret perkundrazi edhe kur nuk e dine se cfare duhet te bejne, prane bejne dicka, sepse nuk mund ta pranojne qe nuk dine se cfare te bejne.
Syte i kemi drejtuar nga ty. – Kjo eshte me shume sesa deshperim, nuk eshte vec, “nuk dime se cfare te bejme”. Tregon qe ata besonin qe Perendia kishte rrugezgjidhje per ta. Dhe historia tregon qe Perendia kishte rrugezgjidhje dhe u dha nje fitore ne nje menyre te paimagjinueshme. Ju ftoj ta lexoni gjithe kapitullin.
Nese sot apo ne nje nga ditet ne vijim do te ndjeheni sikur nuk dini cfare te beni, thuaja Zotit. Ai ka rrugezgjidhje. Sille situaten perpara Tij dhe prano qe nuk ke ide fitimtare. Dhe lejo qe Perendia te pergjigjet ne menyra te ndryshme. AI mund te flase direkt ty, permes dikujt tjeter, apo duke lexuar qofte nje pjese biblike apo nje material tjeter. Enderrat dhe vizionet jane specialiteti hyjnor-mundet Perendia te drejton permes tyre. Femijet e Perendise nuk jane supozuar te enden pa urtesi dhe duke marre vendime kuturu. Ai do e drejtoje popullin e Tij.
Cdo besimtar kristian ka dhe duhet te kete yll polar te jetes se tij Jezusin dhe mundohet ti ngjaje sa te mundet atij. Jezusii megjithse ishte i barabarte me Zotin perseri erdhi ne toke ne menyren me modeste te mundeshme dhe kur u rrit dhe filloi sherbesen hoqi dore nga privilegjet legjitime qe i takonin. Kulmi i peruljes se tij arriti me bindjen ndaj te Atit per t’u kryqezuar per mekatet tona ne mes te dy krimineleve. Kur kujtojme kete standart shume te larte te peruljes se Jezusit ne reflektojme rreth vetes, atyre qe na rrethojne dhe atyre qe na drejtojne.
Ne ditet e sotme nje lider model qe frymezon te tjeret quhet Sherbyes Lider (Servant Leader). Une mendoj qe Jezusi ishte personifikimi i nje lideri te tille qe ndryshoi ne menyre revolucionare konceptin mbi Krijuesin, boten, dashurine dhe moralin. Ndermjet te tjerash perulja eshte nje nga karakteristikat me dalluese te Jezusit.
Po ne si besimtare deri ku mund te shkojme ne peruljen tone?
A ka rrezik te keqkuptohemi nga bota si te dobet?
A eshte perulja dobesi apo fuqi?
Ketyre pyetjeve mund ti pergjigjemi secili sipas eksperiences personale dhe njohjes dhe besimit ne Fjalen e Shenjte. Ne jeten e perditeshme njerezit qe nuk jane besimtare jane te prirur t’a konsiderojne peruljen si dobesi. Megjithate mendoj qe ka raste miqsh qe te njohin mire dhe e dine qe nuk je i dobet pasi e ke deshmuar me prova. Kam pershtypjen qe ata cuditen me qasjen e nje besimtari ne nje situate te caktuar. Ata vertet mund te befasohen kur ju pergjigjesh me perulesi dhe respekt nderhyrjeve te tyre gjykuese dhe sfiduese. Perulesia tek ne ka limite njerezore dhe menyra me e mire do te ishte te evitojme kontaktin me njerez me energji negative dhe me egoizem te theksuar. Me e mira do te ishte qe ne te influenconim dhe t’i ndihmonim njerez te tille nese jane te gatshem dhe e mirepresin ndihmen tone. Ata mund te mos jene te gatshem ne rrugetimin e tyre dhe ne nuk duhet te dekurajohemi. Megjithate ne duhet duam te tjeret dhe te mundohemi t’i ndihmojme. Por ne te njejten kohe te ruajme veten dhe te bejme kujdes kur ndajme me dike shembuj nga jeta jone. Nese ata jane te gatshem qe te degjojne nje keshille a nje bekim nga ne besimtaret, ata do te kuptojne nevojen e tyre per driten dhe fjalen e Zotit. Ka raste kur dikush eshte ne erresire dhe nderkohe qe mendon se jemi ne. Ne kete rast mirkuptimi eshte shume i veshtire. Sepse po t’i pergjigjesh atij me te njejten monedhe do te thote qe do te shkosh dhe vete ne errresire. Kjo eshte menyra me e keqe e qasjes te cilen duhet ta evitojme sa me shume. Aishtaini thoshte per nje rast te tille “Njerezit e dobet hakmerren, te fortet falin dhe inteligjentet injorojne”. Falja eshte cliruese dhe me e mira eshte kur ja ben te ditur personit qe e ke falur. Kjo eshte nje lloj perulje e cila demonstron menaxhim te egoizmit dhe nje besim te pandalur tek Zoti. Ka raste qe personi qe ne falim nuk e meriton faljen tone. Po ne te njejten kohe ne meritojme te jemi te lire. Dhe qe te fitojme lirine duhet te falim. Kjo eshte menyra qe ka mundesi qe te clirohemi nga veshtiresite dhe te vazhdojme te qete jeten pasi kjo eshte dhe nje kerkese e Jezusit per ne tokesoret. Ne kete rast ne demonstrojme vertet forcen e nje besimtari qe ben ndryshim ne komunitet. Pra, ne kete menyre duke qene te perulur dhe duke falur ne demostrojme ne te njejten kohe fuqi mbinjerezore. Kjo pasi fuqise sone ne kete rast i shtohet dhe ajo e Jesusit.
Kjo eshte nje nga pergjigjet qe marr nga vajza ime kur i them qe duhet te beje dicka qe eshte e rendesishme apo qe e ka detyrim qe ta beje, qofte detyra shtepia apo te shkolles. “Do perpiqem babi!” Pas shume kohesh qe e degjoj kete pergjigje kam arritur ne konkluzionin qe kjo pergjigje eshte nje forme e zbutur e JO apo ndoshta, por per shkak te deshires te moslenduares se ndjenjave apo te frikes se mosmarrjes se ndonje disiplinimi per mosdeshire, eshte gjetur nje pergjigje me pozitive sesa ndoshta.
Pra, nese pyetesh me vone, pergjigja eshte “u perpoqa”. Jam i sigurte qe ka raste kur nnjerezit perpiqen per te realizuar nje gje, por duke marre parasysh qe tani pergjigjet tona nuk jane me bardh e zi, por te kujdesshme – le ta mbajme mire me te gjithe, kemi pershtatur shprehje qe kishin kuptim tjeter me pare dhe tani po i ndryshon kuptimi.
Do perpiqem! A ju ka ndodhur te degjoni dike t’ju thote kur ju e pyesni per te bere dicka? Si jeni ndjere? A keni menduar qe personi do e beje ate gje?
“Do perpiqem” eshte nje justifikim i thene perpara perpjekjes. Me pare njerezit do te thonin po do ta bej dhe nese deshtonin, do te thonin “me fal, u perpoqa por nuk arrita ta bej”. Une mendoj qe kjo ka lidhje me ate qe ne quajme genjeshtra te bardha. Nje person qe eshte mesuar te mos e mbaje fjalen por nga ana tjeter gjithmone gjen justifikime pse nuk e beri, e ka shume te lehte te jete gojeembel, ndoshta me deshire per te mos ofenduar, dhe te ngrere pritjet e personit tjeter.
Imagjinoni kur punedhenesi ju kerkon qe te jeni diku te nesermen dhe ti i thua: “do perpiqem”.
Imagjinoni kur gruaja te thote hajde me merr ne oren 8 tek puna, se nuk ka autobuse, dhe ti i thua: “do perpiqem”.
Imagjinoni kur Jezusi thote: “Hajde tek une qe ta heq barren tende” dhe ti i thua “do perpiqem”.
Ndoshta eshte koha te behemi me te ndershem me veten dhe te tjeret. Jezusi thote qe mos beni as premtime, as betime dhe mos zini koken e askujt kur pergjigjeni, por thjesht PO dhe JO.
Ne eksperiencen time, mund te them qe 95% te rasteve kur me eshte kerkuar te bej dicka, pergjigjen e kam patur ne moment. Per kete aresye po perpiqem t’i them njerezve JO kur nuk arrij te perkushtohem, duke shprehur keqardhjen – qofte kjo kur kerkohen koha ime dhe parate e mia, si dy gjerat kryesore qe njerezit me kerkojne.
Ju ftoj te reflektoni dhe te mendoni dy here perpara se t’i thoni tjetrit “do perpiqem”.
Ky artikull eshte shkruar nga nje miku im Prof. Dr. Musa Ahmeti i cili sebashku me gruan Etleven jetojne prej vitesh ne Budapest. Jane te dy specialiste te studimeve mesjetare. Artikulli i meposhtem eshte botuar separi ne Gazeten Dielli. Po e rivendos ketu sepse ka informacion me vlere dhe nje perjetim i vecante.
Budapesti është një nga metropolet më të bukura të Europës. Është shumë i veçantë me arkitekturën perandorake mesjetare dhe atë bashkëkohore, me një popullsi të civilizuar me kulturë të lartë dhe shumë miqsore, e cila shquhet për traditën e solidaritetit dhe respektimin rigoroz të ligjit. Qyteti frymon lirshëm me Danubin që e ndan përmes, me urat e bukura që lidhin dy brigjet, dy jetët, të lashtën me bashkëkohoren.Nuk e kishim menduar ndonjëherë që këtë qytet me një mori turistësh, me një gumëzhimë e lëvizje njëzet-e-katër-orëshe ta shikonim të boshatisur: pa lëvizje, pa njerëz, pa turistë, pa studentë e nxënës, pa qytetarë e mysafirë nga të katër anët e botës. Edhe kjo ndodhi! Ndodhi atëherë kur më së paku pritej. Lajmet për përhapjen e një Pandemie në shkallë botërore, në Hungari, në përgjithësi, dhe në Budapest, në veçanti, u pritën me dyshime derisa “kurba” filloi të pushtojë qytete e shtete. Qeveria hungareze mori masa të menjëhershme. Filloi aplikimi i lëvizjeve të kufizuara, gjë e pamenduar ndonjëherë, kujdesi i shtuar dhe përfundimisht mbyllja. Qyteti nuk frymonte më me gjallërinë e mëparshme. Rrugët e bukura, që shkëlqejnë nga pastërtia mbetën bosh! Nuk kishte as edhe një njeri të vetëm, përveçpolicisë. Banorët e Budapestit, filluan të zbatojnë me përpikmëri dhe korrektësi tërë udhëzimet qeveritare. Mbyllja në apartamente, shtëpi e vende të tjera u menduan se do ishin për një kohë të shkurtër, të përkohshme. Nxënës e studentë, punëtorë e bujqër, turistë, mysafirë etj, u mbyllën me një qetësi të admirueshme duke u kujdesur për shëndetin e tyre fillimisht dhe të tjerëve pastaj.
SHQIPTARËT NË BUDAPEST
Ne, një familje shqiptare, e ndodhur mu në zemër të Budapestit (në sheshin e Bazilikës), e përjetuam boshllëkun e pamenduar ndonjëherë, mjaft rëndë. Të mësuar me lëvizje të shumta, me punë në shkollë, universitet dhe angazhime të tjera ditore publike e zyrtare, u ndodhëm të befasuar. Komunikimi me shqiptarët që jetojnë në Budapest e Hungari, ishte vetëm me celularë! (Në Hungari jetojnë rreth tri mijë shqiptarë. Pjesa dërmuese janë bukëpjekës nga Kosova, disa familje nga Shqipëria, një numër i vogël nga Maqendonia dhe Lugina e Preshevës. Në këtë numër nuk janë llogaritur edhe rreth 350 studentë nga trojet shqiptare në të gjitha nivelet e studimeve të cilët janë krenaria jonë). Nga dita e parë e deri me sot, për fat të mirë, sipas informatave që ne kemi, nuk kemi asnjë të infektuar, e as të vdekur në komunitetin shqiptar në Hungari.Nga dritarja e apartamentit shikonim (duke filluar që nga 11 marsi) ardhjen e pranverës! Lulet e gjethet që zbukuronin rrugët dhe Sheshin e Lirisë që e kemi afër. Kjo ishte pakuptueshme për ne, si lulet, gjethet, bari dhe aromat e mrekullueshme pranverore të mos i shijonim dot. Ti shikonim, por mos t’i preknim, mos t’i ndjenim? Fëmijët filluan mësimin në platformën shkollore “Online” ashtu si edhe Etleva. Ne, me Etlevën, për të “vrarë kohën” iu kthyem mesjetës. Kjo sikur na bënte të shikojmë Budapestin nga një prespektivë tjetër, të rëndë, të zymtë dhe shumë krenar.
Nuk po kontrollonim kohën, nuk po pajtoheshim me mbylljen brenda apartamentit, por duke parë të tjerët, fqinjët, kolegët, mjekët… policët, e mbanim veten, me shpresë se neser do kemi një “lajm të mirë” që kjo “ëndërr e keqe dhe e papritur” iku. Ditët po iknin njëra pas tjerës, filluan numërimet e të infektuarve, të të shëruarve dhe të vdekurve! (Gjej rastin të shënoj informacionet zyrtate për Hungarinë rreth Pandemisë COVID 19: në karantinë: 8.805 persona, të infektuar: 4.027; të shëruar: 2355 dhe të vdekur: 551). Edhepse vetëm 250 metra larg Universitetit, apo 375 metra larg Danubit, ne filluam të lëshonim imagjinatën tonë, se si ishin apo dukeshin ato… dhe të tjerat, sheshet, rrugët, klubet, parqet, shkollat, këndet e lojërave, palestrat e shumta sportive, llixhat e mrekullueshme me ujin e tyre kurues, metrotë, dyqanet, restorantet… Na dukej sikur nuk kishim qenë ndonjëherë…
LIRIA PAS MBYLLJES
Dhe pas 64 ditësh mbyllje (më duket fjalë e rëndë izolim total) filluam të frymonim! Dalja e parë, ishte e çuditshme! Nuk po mësoheshim me dritën e fortë të diellit, me ajrin që të përkëdhelte me dashuri, sikur dëshironte të largonte tërë ato ditë zymtësi apartamenti. Çuditërisht, bashkëqytetarët ishin tërë me maska, me doreza, me syze (një modë e re do thoshte Hana)… uleshin në distancë, mbanin radhë kudo dhe kishin fituar një durim të pabesueshëm… Kjo na bëri shumë përshtypje. Kishim afër furrtarët hasjanë, miq e shokë të Argit. Na kishte marrë malli për ta, për Kamerin, Dinin e vëllëzërit e tjerë, të cilët gatuanin sipas porosisë për ne dhe të tjerët. Ishin të palodhshëm, të dashur dhe shumë korrektë.
Pamë Danubin nga Ura e Luanëve. Ishte i qetë. Nuk kishte as edhe një anije, varkë apo motoskaf! Nuk e kishim parë asnjëherë më parë të tillë… Buzë tij, qëndronte hijerëndë “Ura e Luanëve,” “Akademia Hungareze” dhe “Kisha e Shën Anës” të ndërtuara nga filantropë e biznesmenë shqiptarë, dy të parat nga familja e mirënjohur Sina dhe e treta (kisha e Shën Anës nga prifti shqiptar Gjergj Vladani). Rrugës, edhepse ishin hequr masat e ndalimit të lëvizjeve, nuk kishte lëvizje, turistë, qytetarë…. Jo vetëm në rrugë e kudo përreth, por edhe në shpirt ndjehemi bosh tha Ina me humorin e saj të hollë.
OPTIMIZËM: UNË JAM RRUGA, E VËRTETA E JETA
U ndalëm para Bazilikës, nga ku shihnim dritaret e apartamentit tonë, duke shikuar mbishkrimin ballor: “Ego sum via veritas et vita. /Unë jam rruga, e vërteta e jeta“ e ndjemë se sa të afërt kishim qenë me Zotin. Tërë kohës, me përkushtim e dëshirë kishim lexuar librat e shenjtë të kohës, por edhe të mesjetës. Dokumentet, dorëshkrimet, inkunabulat, librat antikuarë, të cilët mbushin raftet e bibliotekës sonë. Lexuam edhe mënxyra nga e kaluara që më parë, na dukeshin si përralla. Tani që i përjetuam vetë, besimi në Zotin, në të vërtetën, në shpirtin e shenjtë u bë diçka e kapshme, e afërt dhe e dashur thënë më mirë e pandashme në jetën tonë të mbetur për ta jetuar.Gjatë tërë kohës, prej më shumë se dy muaj (saktë 64 ditë), frika e vdekjes ishte e pranishme te shumica e atyre me të cilët bisedonim. Një frikë nga ajo që nuk kemi qenë të mirë, nuk kemi bërë vepra të mira, nuk kemi respektuar dhe nderuar tjetrin sa duhet, nuk kemi besuar sa duhet në Zotin, po na gërryente nga brenda. Qetësia e vetme ishin librat e shenjtë.
BASHKË GJITHNJË E MË TË FORTË
Jeta, dëshira për të jetuar, u bë një nga qëllimet parësore, duke bërë çfarëdo që na jepte rasti për të mundur të keqen. Solidarizimi, bashkëpunimi, adhurimi u bënë gjëra të përditshme. Ne filluam të kuptojmë dhe shikojmë botën me një sy tjetër. Kjo gjë, sot na bën të ndjehemi, shumë më të përgjegjshëm për besimin, për Zotin, për të vërteten, duke ndjerë se bashkarisht mund të ngadhnjejmë mbi të keqen. I gëzohem qëndrimit të mrekullueshëm të Inës, Argit e Hanës, të cilët me sjellje shembullore na ndihmuan të përballoljmë më lehtë çdo gjë, dhembje, mërzi, dashuri, pritshmëri…
Sot, shikon më pak lëvizje se një vit më parë; shikon bashkëqytetarë që me durim presin radhën në dyqan, në klub, në metro, në bus… kudo:një ves ky i ri i sjelljes së njerëzve i imponuar nga e keqja, që po duket se po bëhet përditshëri.Nga këtu ne ndjekim zhvillimet në Shqipëri e Kosovë e gjetiu. U gëzuam kur morëm informacion se me datën 15 qershor mund të udhëtohet me avion në Tiranë e Prishtinë. Ndjejmë mall, për familjarët, të dashurit tanë, kolegët e punës, stafin, gjuhën… për çdo gjë.
Jeta ka filluar t’i kthehet normalitetit, ngadalë, por me hapa të sigurtë. Rrugët, sheshet, klubet, bibliotekat, arkivat, universitetet, shkollat, muzetë, llixhat… kanë filluar të hapën ose po bëhen gati të hapen.Sjellja e bashkëqytetarëve budapestas është e mrekullueshme! Kemi ndryshuar të gjithë. Ndjejmë përgjegjësi për tjetrin, kuptojmë më mirë hallexhiun, respektojmë më shumë veten dhe ligjin… të gjitha këto, për hir të një të ardhmeje të bukur, të ndritshtme, për hir të jetës!
Perpara ca vitesh u takova me dike qe jeton ne anen tjeter te Kanadase. Miq te perbashket, qellim i perbashket. Ngjitem ndersa beme biseda. Te dy me nga nje femije te se njejtes moshe. Ai i me i madh se une, femije i nje inxhinieri qe kishte pare shume vende te botes qe femije per shkak te punes se babait. I lindur ne nje nga vendet skandinave dhe i vendosur perfundimisht ne nje nga provincat e Atlantikut. Vjen here pas here ne Toronto sepse takon dy here ne vit prinderit pleq qe jetojne ne nje fshat ne veri te Ontarios. Dhe gjithmone gjen kohen qe te me takoje aty ku mua me ka ardhur per mbare. Person me dy universitete, me te pakten 4 gjuhe te huaja me sfidoi heren e pare kur erdhi ne shtepine time. Sandale, xhinse te zbardhura dhe nje bluze me disa vrima te dukshme. Nuk thashe gje heren e pare, por e vura re dhe nje here tjeter. Me beri serisht pershtypje dhe serisht nuk i thashe gje. Mendova: “Inxhinier miku, dhe nuk e ka vrare mendjen te veshe nje bluze tjeter”. Nuk ishte nje nga bluzat qe jane grisur apo brimosur qe ne fabrike si pjese e modes se fundit. Ishte bluze e perdorur shume here, e paster por e brimosur.
Fakti eshte qe edhe une kam ca bluza qe nuk i vesh jashte shtepise, ca me njolla, ca me jake te rrudhosur dhe tek tuk ndonje qe eshte brimosur nga shumeperdorimi. Une e kam shume bezdi te hedh gjera qe mund te perdoren.
Por me del parasysh ai: OPINIONI. Cfare do te thone te tjeret po te shohin qe une po vesh nje bluze demode, te vjeter apo dhe me vrima? Kushedi sa fytyra me dalin perpara me mimiken e tyre te vecante qe dhe pa fjale me thone: “Edhe ti me bluze me vrima? Hajt se te jap une bluza, vec mos me dil ashtu”. Ajo qe dua te them me kete histori te vertete eshte sesi e shohim ne veten dhe te tjeret. Personalisht kam arritur ne nje pike qe vleresimi ose mosvleresimi i te tjereve ka shume pak ndikim ne ate qe une bej dhe them. Aq me pak “kodi i veshjes”. Qe kur u bera i krishtere m’u happen syte te shikoja kotesine e te investuarit ne pamjen e jashtme, kur e brendshmja qelbet.
I kuptoj aresyet e dikujt qe perpiqet te vishet trendy dhe deri diku jam dakort qe te vishesh bukur, por a ka kufinj dhe udhezime? Vite me pare me kujtohej kur vajzat dilnin te blinin buke tek lagja dhe visheshin si per xhiro. Edhe pa qene nevoja per te pare revista, apo modele vezhgimi i njeri-tjeterit pa kuptuar krijon nje lloj mode dhe pa kuptuar secili perpiqet te vishet ne ate menyre. Bluza te shtrenjta qe kane simbolin apo emrin e nje kompanie. Po ashtu aksesore te llojeve nga me te ndryshme ku me shume kushton emri sesa materiali.
Miq, kur vishni rrobe firmato, a po vishni rroben apo po i tregoni botes qe ke mjaftueshem leke, per te blere edhe nje rrobe te tille? Pavaresisht se jane kode te shkruara dhe te pashkruara sesi mund te vishesh ne vende pune apo kur shkon diku, ajo qe une po ftoj per te reflektuar eshte sesa vemendje i japim pamjes se jashtme sidomos kur e dime qe do jemi nen vezhgimin e te pakten nje personi.
A je i/e lirshem te vishesh ashtu sic ti ke deshire apo presioni e asaj qe presin te tjeret te ben te dalesh nga vetvetja?
A investon kaq shume per ate qe te tjeret shohin sa harron te kujdesesh per njeriun tend te brendeshem (njohuri, dituri,etj)?
A mos ndoshta ti mendon qe gjithcka ne jete eshte siperfaqesore, si veshjet, marredheniet me te tjere, qofte dhe me pjesetaret e afert te familjes?
Ndoshta sot gjen nje bluze me vrima dhe mbaje neper shtepi, apo ne oborr, apo duke bere nje ecje ne rruge. Shiko nese njerezit do te respektojne njesoj. Ndoshta eshte koha te testosh miqte e vertete, dhe per kete kerkohet vec te veshesh nje bluze me vrima.
endrit 
🙂 Por kur mendoj qe ndoshta njeri nga ata qe me kalojne afer mund te kete virus dhe teshtin ne ambjent ku une kaloj me vone – me mire te ruhem sesa te me vije keq.
Ardian R 
