Pse ecim në këtë rrugë të veçantë dhe jo në një tjetër?

Dita e Dyte – Pse ecim në këtë rrugë të veçantë në udhën tonë të besimit dhe jo në një tjetër? Le te meditojme mbi Mishërimin, se si Zoti e shikon botën me dashuri dhe hyn në të. Në mënyrë të ngjashme, Perëndia shikon rremujen e jetës sonë dhe hyn në të. Në jetën tonë gjejmë vazhdimisht dëshmi të Perëndisë që vepron në ne. Medito mbi Thirrjen e Mbretit, mbi thirrjen bindëse të zërit të Jezuit në jetën tonë. Te gjitheve na paraqen dy standarte, qe krijojne thirrjet konkurruese në jetën tonë për «pasuri, nderim dhe krenari» ose për «varfëri, çnderim dhe përulësi». Tekste të sugjeruara: Gjoni 1:35-45 Luka 5:1-11 Mateu 9:9-13 Mateu 4:1-11 Pika për meditim: Medito për aktivitetin e Perëndisë në jetën tënde dhe për zërat e ndryshëm që të thërrasin. Medito për Mishërimin: Si hyn Perëndia në mes te jetës sate? Ku i gjen dëshmitë e Perëndisë në veprim: në heshtjen e lutjes  apo në jetën tënde të përditshme? Thirrja e Mbretit: Përfytyro një udhëheqës të botës dhe pastaj imagjino Jezuin. Cfaredo beje po te therriste nje drejtues i njohur financiar, politik apo strategjik? Ku e dëgjon zërin e Jezuit në jetën tënde? Ne c’drejtim po të thërret Jezusi? Dy pyetje:
  • Kur tundohesh të ndjekësh pasurinë, nderimin dhe krenarinë në një mënyrë jo të shëndetshme?
  • Si po të fton Jezusi të thellohesh në varfëri, çnderim dhe përulësi?

Pengesat ne rrugetimin e besimit

 – Dita 1 ne javen e Lutje/agjerimit A ndjej një pikëllim të thellë dhe të madh për mëkatet e mia, turp dhe pështjellim që mëkati im është një pengesë midis meje dhe Perëndisë? Katër lloje kryesore pengesash që hasim në udhëtimin tonë të besimit: mëkatin, idhujt e rremë, lidhjet dhe dyshimet për veten. Meditimi për pengesat që hasim gjithmonë duhet të vendoset brenda kontekstit të dashurisë dhe mëshirës së pafund të Perëndisë. Ne jemi mëkatarë, por të dashur nga Perëndia. Te lutemi që të provojmë gëzimin e thellë që vjen kur Perëndia na fal. Tekste të sugjeruara: Gjoni 8:1-11 Luka 18:9-14 Mateu 6:19-21 Romakëve 7:13-23 Psalmi 51 Pika për të medituar: Meditoni për pengesat në udhëtimin tuaj të besimit. Mëkat: Çka ju shtyn të largoheni nga Perendia dhe të shkoni në rrugë të gabuar? Idhujt e rremë: Çfarë të shpërqendron në udhëtimin tënd dhe të bën të humbasësh përqendrimin te Perëndia? Të lidhurit pas dytesoreve: Cilat janë gjërat që kapeni fort dhe ju rëndojnë ne ecjen e besimit? Vetë-dyshimi: A po has një pengesë të frikshme tani? A mund t’ia ofrosh këtë Jezusit?

A ke nevoje per ndihme apo shpetim?

A ke nevoje per “shpetim” apo “ndihme’?
Kam qene duke menduar qe dje lidhur me kete teme e cila eshte e nderthurur si ne gjuhen praktike, financiare dhe teologjike.
Ne anglisht shprehjet perkatese jane “rescue” dhe “help” dhe nganjehere per ne qe i perdorim edhe ne te menduar te dyja gjuhet sikur na ndihmojne te jemi me te qarte.
 
Ne ate qe une arrij te kuptoj eshte: “shpetim/rescue” ndodh ne raste kur individi apo grup individesh nuk shohin rrugezgjidhje tjeter pervec se nje ndihme jashte tyre, t’i nxjerre nga situata. Ne raste shpetimi, puna qe duhet te beje personi qe shpetohet eshte minimale krahasuar me punen qe kryen pala shpetuese. Si psh: afganet qe duan te largohen nga Afganistani, u duhej te shkonin ne aeroport, por nese nuk merren me avion ata mbesin ne vend. Nje person qe ka rene ne grope dhe i eshte zgjatur dora per shpetim, u duhet te zgjasin doren e tyre apo te kapin litarin e shpetimit dhe te mbahen fort pas tij.
 
Ndersa ne rastin e te ndihmuarit roli i personit qe ndihmohet rritet dhe behet kryesori ne daljen nga situata. Psh te larguarin afgane qe duan te kalojne kufirin tokesor u duhet te udhetojne dhe ta kalojne vete kufirin-ndihma eshte qe lejohen te kalojne. Dikujt qe i hidhet litari per te dale jashte nga gropa, u duhet te perdorin gjithe aftesite per t’u ngjitur, sepse litari eshte thjesht i fiksuar diku, por nuk te terheq.
 
Ndersa programe sociale krijohen per t’u ardhur ne ndihme nevojtareve, une shikoj te dyja menyrat e ndihmes dhe shpetimit, here te ndeerthurura dhe here dukshmerisht te vecuara. Emigranteve te rinj u ofrohen mundesi te caktuara per t’u pergatitur per tregun e punes, por i mbetet atyre ne dore per ta perdorur mundesine. Te tjere nevojtareve u jeper nje cek mujor duke supozuar qe keta jane te paafte ta fitojne te ardhuren e tyre duke punuar. Shpesh behen lloj-lloj manovrash ketu, qe per ate qe i ben jane te justifikueshme/pranueshme por per te tjeret jo.
 
Para shume vitesh me kujtohet qe ne Elbasan, nje pjese e lypesve vinin tek dera e kishes me shprese per te marre dicka me shume. Pa gjykuar problemin dhe aresyen pse ishin aty, vura re qe kishte dy lloj grup-njerezish, ata qe donin te shpetoheshin per ate dite dhe ata qe donin te ndihmoheshin per te dale nga situata. Kisha u dhe nje grupi te tyre nje kuti me banane per ta shitur ne menyre qe te perdornin fitimin per nevojat e tyre. Nuk arrin te behesh pasanik apo te dalesh nga varferia me nje kuti babane, por ishte dicka, nje litar i hedhur per ndihme dhe nje ftese per te menduar sesi te perdoresh ate qe ke dhe jo te ankohesh per ate qe nuk ke.
Sigurisht qe kishte histori te ndryshme se c’ndodhte me ate kuti babane. Nganjehere ajo qe shitej perdorej e gjitha ate dite per ate nevoje qe ishte me urgjente nga personi apo familja. Nganjehere nje pjese e tyre perdorej thjesht per ushqim. Por nje grua nuk do ta harroj. Ajo vendosi qe te ishte ndryshe: ndau fitimin nga cmimi origjinal i nje kutie banane. Me fitimin e dites se pare ajo bleu nje shishe vaj per gatim dhe me pjesen kryesore te lekeve bleu kutine e bananeve per diten e dyte. keshtu cdo dite ajo beri te njejten gje.
 
Kjo grua kishte nevoje per ndihme, jo thjesht per shpetim. Te tjeret ishin dorezuar ndoshta duke fajesuar brezin, familjen, fatin e keq, pasaniket, padrejtesine, vetveten ndoshta dhe Zotin.
 
Meqe jemi tek Zoti. Krishterimi ofron nje teologji ku Zoti ofrohet edhe si Shpetimtar dhe si Ndihmues. Ka situata ku njeriu vertet ka nevoje per Shpetim. Psh, falja e mekateve personale nuk arrin do te shlyhet me vepra te mira te bera diten, javen apo muajin tjeter. Nuk arrin dot njeriu te fitoje pike te mjaftueshme shpengimi, sepse ne paditurine dhe rebelimin e zemres se vet, do vazhdoje te beje dicka tjeret te papranuar nga Hyji i Shenjte. Sakrificat me kafshe te sjellura ne nje kohe te meparshme i mesuan njerezve (qe donin te mesonin), qe ekziston mundesia qe dikush tjeter (ne kete rast gjaku i nje kafshe) te perdorej si justifikim dhe zevendesim te perkohshem shfajesues. GJithashtu po keta njerez kuptuan qe sakrifica te tilla ishin siperfaqesore dhe nuk mund te zgjidhnin problemin ne rrenje-ne brendesine e njeriut. Prandaj, kur Jezusi u manifestua ne ate krahine te panjohur te Galilese dhe me vone u kryqezua si kurban, ishte i qarte ne mendjen e te vemendshme qe dicka e jashtezakonshme mund te ishte duke ndodhur. Nese Jezusi ishte ne te vertete ai qe po deklaronte, i ardhur prej perjetesise, per t’u bere nje zevendesues perfect per te justifikuar dhe shlyer mekatet e njerezimit, atehere ky do ishte lajm i mire per ata qe ishin te varur tek sakrificat siperfaqesore me kafshe dhe sende materiale. Ata qe kishin nevoje te shpetoheshin nga natyre e tyre qe i shtynte normalisht te benin ate qe Perendia e quan te papranueshme.
Kete rast une e quaj Shpetim, sepse pavaresiht deshires pozitive dhe ngulmimit njerezor per t’u bere me i mire, arrin deri ne nje fare niveli. Dhe kjo jo me informacion te kuptuar ne xhungel, por informacion i ardhur permes njerezve qe degjuan mesazhin hyjnore. Pra dhe kjo miresi qe njerezit perpiqen te arrijne ne menyre te pavaruar e bejne duke kerkuar direkt ose indirekt NDIHME nga burimet hyjnore nga ku vijne percaktimet e asaj qe eshte e mire dhe e keqe, e duhur dhe e gabuar.
Pra une kam arritur ne perfundimin qe ne menyre qe dikush te jete ne rregull me Perendine, ka nevoje te shpetohet, sigurisht duke bere pjesen e vet- te zgjase doren ndersa e terheqin lart.
 
Nderkohe pasi dikush shpetohet, tashme ka nevoje te ndihmohet duke u edukuar per te gjitha burimet e mundshme per t’u perdorur per te kaluar situata te veshtira. Sigurisht, here pas here si dele pa tru ne bejme gabime qe na detyrojne te therrasim per shpetim, por kjo nuk duhet te jete metoda jone e vetme: shpetohu dhe bej ate qe duket ty me mire derisa te biesh ne grope me koke dhe te kerkosh prape per skuader shpetimi. Presupozohet qe me ndihmen e informacionit te dhene prej se larti dhe atyre qe jane ne te njejten rruge si ty, ti mund te marresh vendime me te mira dhe me rezultate me te mira.
 
Cfare mendon ti lidhur me kete? A ke ndogje shembul per ta mbeshtetur apo sfiduar ate qe une shkrova? Te mirepres!

Ec ne drite

1 Gjoni 1:7 “po të ecim në dritë, sikurse ai është në dritë, kemi bashkësi njeri me tjetrin, dhe gjaku i Jezu Krishtit, Birit të tij, na pastron nga çdo mëkat.” Kjo eshte nje te vertetat e mesuara dhe praktikuar gjysme ne komunitete te ndryshme te krishtera. Meqenese ecja jone ne drite eshte e padukshme per komunitetin por e reflektuar ne komunitet, mund te themi me siguri qe lakmusi i te ecurit ne drite eshte bashkesia biblike me bashkebesimtaret e tjere. Kjo nuk do te thote qe keta persona nuk mekatojne, por keta persona nuk e fshehin mekatin e tyre, duke mos u hequr sikur gjithcka eshte ne rregull. Cfare ndodh jo rralle eshte qe kur mekati nuk merret seriozisht ne driten e Zotit, personi perpiqet te fshihet nga te tjeret. Dhe me te drejte, sepse te tjeret nese jane nen drejtimin e frymes se shenjte mund te dallojne qe nje bashkebesimtar po ecen ne mekat.
Por cfare po na inkurajon ketu apostulli Gjon-ai qe e quante veten si te dashur prej Jezusit -eshte qe te mos hiqemi ato qe nuk jemi.
1-Ec ne drite. Shmangju pra erresires te cdo lloj forme. Kush ecen ne erresire ne nje moment apo tjeter do te filloje te beje veprat e erresires. Pra, te dy faktoret jane te rendesishem: Kush ecen ne erresire fillon te beje vepra te erresires, dhe kur ben vepra te erresires, do shtyhet te shkoje drejt erresires.
2-Ec ne driten e ndershmerise me vetveten. Mos bej pakt me asnje lloj mekati sepse ai do te mbaje deren hapur per te tjere qe te vijne me pas. Mos e genje veten si thote Apostulli Gjon ne kete leter, sepse njeriu njihet nga veprat jo nga deklaratat apo nga deshirat.
Ndersa i ekspozohemi drites, gjaku i Krishtit na pastron nga CDO mekat. Pra, ne testohemi nese vertet besojme qe Krishti na fal mekatet e perseritura, ato qe i quajme te turpshme apo te neveritshme dhe ato qe te perjashtojne nga bashkesia me njerezit e tjere. Gjoni po na thote qe nese ecim ne drite, pa hile, pa rrena por ne te vertete, Krishti na fal nga cdo mekat. Pike.
Shenja e bashkesise me te besimtaret e vertete eshte vula e dukshme e dikujt qe ka vendosur te ece ne drite.
Si po ecen ti sot?

Reflektime nga demtimi ne supermarket

Nje zhurme u degjua ne anen tjeter te marketit dhe disa vajten te shohin se c’ndodhi. Ne mes te nje katrahure te kavanozave te thyer, ishte nje plake gjysme e hutuar dhe gjysme e turperuar. Ndersa shumica e njerezve thjesht po vezhgonin, dikush u afrua dhe u perpoq te ndihmonte ne pastrim. U afrua dhe manaxheri i marketit dhe i tha: “S’ka gje, do e pastrojme ne kete”. Plaka qe me zor po rrinte ne kembe, tha: “Si do ta paguaj une kete dem qe bera?” Menaxheri ju pergjigj buzagaz: “Mos ki merak nene, kemi siguracion per raste te tilla, na mbulon ai. Ti shko ne shtepi”

Me beri te mendoja per siguracionin qe kemi si besimtare. Sa here qe bejme rremuje jeten tone dhe demtojme dhe te tjere, jo rralle vuajme me denimin e brendshem te fajit te bere. Faji eshte aty, na flet, na kujton qe ne jemi gabimtare dhe na duhet te paguajme. Kjo eshte e drejte apo jo. Te largohesh fshehtas me shprese qe nuk te pa askush nuk e largon ndjenjen e fajit, vec te jep idene qe shmanget pasoja e te paguarit te demit. Nese do e konsiderojme pagesen e Krishtit ne kryq si siguracion per jeten tone, a do te kemi mjaftueshem guxim dhe besim te bejme “claim”, pra te themi qe kemi te drejte qe te jemi te falur. Kerkon besim tek informacioni i marre qe siguracioni i prere nga Zoti Jezus mbulon dhe mekatin tim.

Mrekulli! Sot do te jetoj i lire nga denimi. Shpresoj dhe ajo plaka do te fleje e paturperuar per demin ne supermarket. Shpresoj dhe ti lexues i dashur, te besosh ne premtimin e Perendise per ty dhe te thuash: “Faleminderit Krishtit, jam i falur”.

Better safe than sorry

“Better safe than sorry”. Kjo eshte nje nga shprehjet qe e degjon here pas here ketu ne Kanada dhe qe do te thote: “me mire i sigurt, sesa te vije keq me vone”. Idea eshte qe per gjera qe nuk di sesi do te marrin, shmang ne maksimum rrezikun e asaj qe mund te vije keq. Dhe kjo mund te perdoret ndoshta ne cdo fushe te jetes, pervec se atyre qe merren me shpikje dhe u duhet te provojne edhe te rrezikojne. Ne kontekstin e sotshem ku debatohet nese duhet vendosur maskat mbrojtese apo jo, merr serisht kuptim. Ne ambjente te mbyllura ku perballohem me njerez e vendos masken edhe pse me bezdis -me mbushen syzet me avull 🙂 Por kur mendoj qe ndoshta njeri nga ata qe me kalojne afer mund te kete virus dhe teshtin ne ambjent ku une kaloj me vone – me mire te ruhem sesa te me vije keq.
Desha te sjell ne vemendjen tuaj dhe nje teme tjeter kontradiktore. Jeta e perjetshme. Disa thone qe ka jete te perjetshme dhe te tjere thone qe s’ka. Disa duan te kete jete te perjetshme e te tjere u pelqen t’i marrin maksimumin e asaj qe kane mundesi te kesaj jete. Pa marre parasysh historite e njerezve qe kane perjetuar kthim pas vdekjes (qofte kjo klinike) apo Shkrimet e Shenjta – qe per mua jane mjaftueshem qe t’i jap vemendje, dua vetem te sjell argumentin “better safe than sorry”. Perpara ca vitesh po bisedoja me nje mik qe nuk besonte ne jete te perjetshme dhe i thashe pak a shume keshtu: “Kur ne vdesim fizikisht, ka mundesi qe te ndodhin dy gjera: 1) vazhdojme te jetojme pa trupin fizik, 2) jeta e individit ndalon. Nese ndodh Nr 1. atehere te dy do te perballohemi me nje realitet te ri, une e prisja kurse ti jo. Nese kjo do te ndodhe atehere eshte e vertete qe ata qe besuan ne Perendine do te vazhdojne te jetojne prane Tij dhe ata qe nuk e besuan do te shkojne larg tij ne nje vend me disa emra, por qe thone te njejten gje – vend trishtimi, vuajtjesh, pishmanesh. Do te ndodhe qe askush nuk do kaloje nga njera ane te tjetren. Pra nuk eshte dicka e kendshhme ta mendosh vuajtjen per nje kohe te gjate, apo perjetesisht.
Nese ndodh Nr 2 atehere as une dhe as ti nuk do te kemi mundesi te reflektojme. Ti nuk mund te me vesh ne loje qe besova gjithe jeten dhe ju shmanga berjes te gjerave qe Perendise nuk i pelqenin dhe une nuk do te kem mundesi te kem keqardhje qe besimi im nuk ishte i vertete.

Pra kemi 50% mundesi qe njeri nga ne te jete i sakte. Secili prej nesh zgjedh se per cilen ane do luaj bixhos apo do investoje. Une kam zgjedhur njeren – Better safe than sorry.

Nuk dimë çfarë të bëjmë, por sytë tona janë drejtuar te ti

Kjo eshte fjalia permbyllese e lutjes se mbretit te Judes kur ai dhe populli moren vesh qe tre ushtri ishin bashkuar per t’i sulmuar. ( 2 Kronikave 20: 12)

Ky ishte nje mbret qe nuk kishte frike nga lufta, kishte ushtare, ishte i pergatitur, por nga ana tjeter ishte i ndergjegjshem per friken qe e kish zene per shkak te epersise qe kishin kundershtaret.

Ky mbret, Jehozafati, konsiderohet si nje nga mbreterit e mire, qe bene ate qe ishte e duhur ne syte e Zotit. Ky ishte mbret qe kishte besim te Zoti dhe po e tregon kur po lutet.

Nganjehere ne papjekurine tone, ne mund te mendojme qe perderisa une kam besim, asgje nuk me pengon. Kjo deklarate eshte e bukur kur behet te djelave nga podiumi apo ne studimet biblike, por realiteti eshte i tille qe betejat fitohen me dicka me shume se deklaratat.

Ajo qe dua te them ketu eshte qe pavaresisht se Mbreti ishte besimtar, kishte ushtri, dinte te luftonte, prape se prape ai i kerkoi Perendise per ndihme. Ai kerkoi sic paraardhesi i tij, Solomoni – per urtesi. Te marresh vendimet e duhura kerkon shume urtesi dhe kushdo qe ka marre vendime ne jeten e tij, do kuptoje pergjegjesine e vendimeve kur jetet e te tjereve jane ne duart e tua.

Mbreti u perul duke bere nje deklarate: “Nuk dime cfare te bejme” – pra “nuk kemi Zot asnje plan per te arritur fitoren”. Ky mbret ashtu sic duhet te jemi dhe ne, nuk e shikonte luften si dicka qe duhet bere, pa pergjegjesi nese humb apo fiton. Nganjehere ne mund t’ia veshim vullnetit te Zotit, ate qe varej nga ne: qofte pergatitja, pertacia, nenvleftesimi, apo mungesa te ndryshme. Ketu mbreti po kerkon fitore mbi armiqte, jo thjesht nje beteje me nder. Kjo duhet te na motivoje ne, duke ditur qe Perendia do qe te na jape fitore.

Nuk dime cfare te bejme – eshte nje dorezim. Dhe te dorezohesh perpara Zotit eshte gjeja e duhur kur nuk di se cfare te besh. Kjo eshte shenja e perulesise.

Krenaret perkundrazi edhe kur nuk e dine se cfare duhet te bejne, prane bejne dicka, sepse nuk mund ta pranojne qe nuk dine se cfare te bejne.

Syte i kemi drejtuar nga ty. – Kjo eshte me shume sesa deshperim, nuk eshte vec, “nuk dime se cfare te bejme”. Tregon qe ata besonin qe Perendia kishte rrugezgjidhje per ta. Dhe historia tregon qe Perendia kishte rrugezgjidhje dhe u dha nje fitore ne nje menyre te paimagjinueshme. Ju ftoj ta lexoni gjithe kapitullin.

Nese sot apo ne nje nga ditet ne vijim do te ndjeheni sikur nuk dini cfare te beni, thuaja Zotit. Ai ka rrugezgjidhje. Sille situaten perpara Tij dhe prano qe nuk ke ide fitimtare. Dhe lejo qe Perendia te pergjigjet ne menyra te ndryshme. AI mund te flase direkt ty, permes dikujt tjeter, apo duke lexuar qofte nje pjese biblike apo nje material tjeter. Enderrat dhe vizionet jane specialiteti hyjnor-mundet Perendia te drejton permes tyre. Femijet e Perendise nuk jane supozuar te enden pa urtesi dhe duke marre vendime kuturu. Ai do e drejtoje popullin e Tij.

U bëftë sipas besimit tuaj

Mateu 9:27-31 Dhe ndërsa Jezusi po largohej prej andej, dy të verbër e ndiqnin duke bërtitur dhe duke thënë: “Ki mëshirë për ne, Bir i Davidit!”. Kur arriti në shtëpi, të verbërit iu afruan dhe Jezusi u tha atyre: “A besoni ju se unë mund ta bëj këtë gjë?”. Ata iu përgjigjën: “Po, o Zot”. Atëherë ai ua preku sytë, duke thënë: “U bëftë sipas besimit tuaj”. Dhe atyre iu hapën sytë. Pastaj Jezusi i urdhëroi rreptësisht duke thënë: “Ruhuni se mos e merr vesh njeri”. Por ata, sapo dolën, e përhapën famën e tij në mbarë atë vend.

Kjo histori e regjistruar nga Mateu nje nga apostujt e Jezusit ishte dhe eshte shume domethenese. Dy te verver kerkuan meshire prej Jezusit, por ajo qe ne te vertete po i thonin ishte: “Na shero!”

Jezusi i pyeti: “A besoni ju?” Me nje fare menyre nuk i pyeti per deshirat dhe planet e tyre, i pyeti per besimin e tyre. Duket qe ata e shprehen sinqerisht ate qe besonin dhe Jezusi deklaroi: U bëftë sipas besimit tuaj. WoW!

Sa te tjere ishin te semure dhe nuk u sheruan. Ne Nazaret thuhet qe Krishti nuk arrite te bente shume mrekulli aty, sepse aty nuk e besuan. Krishti donte, por ata nuk prisnin gje prej tij.

Le te reflektojme sot dhe te rrisim apo adjustojme besimin tone sipas Shkrimeve dhe jo mesimeve te njerezve. Dhe kur t’i lutemi Jezusit, te mendojme sikur po na pyet: “A e besoni ju qe une mund ta bej kete gje?”