SOVRANITETI I PERËNDISË

Sovraniteti i Perëndisë është të ushtruarit e epërsisë së tij- (Ne folëm per Epërsinë e Perëndisë javën e kaluar) I ngritur pafundësisht mbi krijesën më të lartë, Ai është Shumë i Larti, zoti i qiellit dhe tokës. Ai nuk i nënshtrohet askujt, nuk ndikohet prej askujt dhe është absolutisht i pavarur. Ai bën atë që i pëlqen, vetëm atë që u pëlqen dhe gjithnjë atë që i pëlqen. Askush nuk mund ta pengojë atë. Ja çfarë shpall Fjala e Tij: “që shpall fundin që në fillim, dhe shumë kohë më parë gjërat që ende nuk janë bërë, duke thënë: “Plani im do të realizohet dhe do të bëj gjithçka më pëlqen” (Isaia 46:10); “Ai vepron si të dojë me ushtrinë e qiellit dhe me banorët e dheut. Askush nuk mund t’ia ndalë dorën” (Daniel 4:35). Sovraniteti i Perëndisë do të thotë që Perëndia është Perëndi, si në fakt, ashtu edhe në emër dhe që, nga Froni i universit, udhëheq gjithçka dhe vepron gjithçka “sipas këshillës së vullnetit të tij” (Efesianeve 1:11). Mateu 20:13-15 “Por ai duke u përgjigjur i tha njerit prej tyre: “Mik, unë nuk po të ha hakun; a nuk re në ujdi me mua për një denar? Merr atë që të takon ty dhe shko; por unë dua t’i jap këtij të fundit aq sa ty. A nuk më lejohet të bëj me timen ç’të dua? Apo bëhesh sylig, sepse unë jam i mirë?” Charles Spurgeon në predikimin e tij bazuar mbi këtë pasazh thotë: “Nuk ka atribut më ngushëllues për fëmijët e tij sesa ai i Sovranitetit të Perëndisë. Në rrethanat më të pavorshme, në provat më të vështira, ata besojnë se Sovraniteti ka paracaktuar pikëllimet e tyre, se Sovraniteti sundon mbi to dhe se Sovraniteti do t’i shenjtërojë ato. Nuk ka doktrinë tjetër për të cilën fëmijët duhet të luftojnë me zell, sesa doktrina e Zotit të tyre mbi tërë krijimin, e Mbretërimit të Perëndisë mbi të gjitha veprat e duarve të tij, e Fronit të Perëndisë dhe e të drejtës së tij për të sunduar në atë fron. Nga ana tjetër, nuk ka doktrinë që të urrehet më shumë nga njerëzit e botës, asnjë të vërtetë të cilën e kanë bërë top futbolli, sesa doktrina e famshme, e jashtëzakonshme, por mjaft e sigurtë e Sovranitetit të Jehovahut të pafund. Njerëzit pranojnë shumë gjëra për Perëndinë, përveç faktit që Ai sundon në fronin e tij. Ata e pranojnë që Ai modelon botën dhe krijon yje, që shpërndan bujarisht lëmoshat, që mban tokën dhe shtyllat e saj apo ndriçon dritat e qiellit, që sundon dallgët e detit që është gjithnjë në lëvizje, por kur Perëndia ngjitet në fron, krijesat e tij kërcëllijnë dhëmbët. Ne shpallim një Perëndi që sundon në fron, që ka të drejtë të bëjë atë që do me krijesat e tij, të bëjë me ta siç i duket më mirë, pa u konsultuar aspak me ta, prandaj dhe na fishkëllejnë e na urrejnë, e na e bëjnë veshin të shurdhër, sepse nuk duan Perëndinë që sundon në fron. Por pikërisht për Perëndinë që mbretëron duam të predikojmë, sepse atij i besojmë”. Cfarë ju fton të reflektoni ky pasazh? A bie ti dakort apo jo me Charles, dhe pse? “Zoti bën ç’të dojë në qiell dhe në tokë, në dete dhe në të gjitha humnerat” (Psalm 135:6). I tillë është Mbreti i Plotfuqishëm që na është zbuluar në Shkrimin e Shenjtë. I patejkalueshëm në madhështi, i pakufizuar në fuqi, i pandikuar fare nga çdo gjë që ndodhet jashtë vetes. Por ne jetojmë në një kohë kur edhe më “ortodoksët” kanë frikë ta pranojnë natyrën hyjnore të Perëndisë. Ata thonë se po të nxisësh idenë e sovranitetit të Perëndisë, përjashtohet përgjegjësia njerëzore, kur në fakt, përgjegjësia njerëzore bazohet në sovranitetin hyjnor dhe është produkt i tij. “Por Perëndia ynë është në qiejtë dhe bën tërë atë që i pëlqejnë” (Psalm 115:3). Ai zgjodhi si sovran që të vendoste çdo krijesë në pozitën që iu duk e përshtatshme. Ai krijoi engjëj, disa prej të cilëve i vuri në një pozitë të kushtëzuar, kurse disa të tjerëve u dha një rang të lartë e të pandryshueshëm (1 Tim. 5:21), por duke qenë nën Krishtin si kreu i tyre (Kolosianeve 2:10). Mos ta harrojmë se engjëjt që mëkatuan (2 Pjetri 2:5), ishin edhe ato krijesat e tij si engjëjt që nuk mëkatuan. Edhe Adamin, në kopshtin e Adamit, Perëndia e vendosi si sovran, në një pozitë të kushtëzuar. Po të kishte dashur, ai mund ta kishte vendosur në një pozitë të pakushtëzuar, në një rang aq të qëndrueshëm sa ai që gëzojnë engjëjt. Ai mund ta kishte vënë atë në një pozitë aq të qëndrueshme dhe të pandryshueshme, si ajo që gëzojnë shenjtorët në Krishtin. Por ai zgjodhi që ta vendoste në Eden, në bazë të përgjegjësisë së tij si krijesë, që ishte bindja ndaj Krijuesit. Adami ishte i përgjegjshëm ndaj Perëndisë në bazë të ligjit që i kishte dhënë Krijuesi i tij. Në këtë rast, kemi të bëjmë me një përgjegjësi të pacënuar, të provuar në kushtet më të favorshme. Perëndia nuk e vuri Adamin në një pozitë përgjegjësie të kushtëzuar prej krijese, për shkak se ishte e drejtë që ai të vihej në atë pozitë. Jo, ishte e drejtë sepse Perëndia e bëri këtë. Perëndia nuk i krijoi krijesat sepse ishte e drejtë që ta bënte këtë, sikur të ishte i detyruar t’i krijonte, por ishte e drejtë sepse ai e bëri këtë. Perëndia është sovran dhe vullneti i tij është suprem. Në vend që Perëndia të jetë nën ndonjë ligj të së “drejtës”, ai është një ligj në vetvete e prandaj çfarëdo që bën është e drejtë. Mjerë rebeli që e vë në pikëpyetje sovranitetin e tij: Mjerë ai që i kundërvihet atij që e ka formuar, një fragment enësh balte me fragmente të tjera të enëve prej balte. A do t’i thotë argjila atij që i jep formë: “Ç’po bën?” (Isaia 45:9). Zoti Perëndi e vendosi popullin e Izraelit në një pozitë të kushtëzuar. Kapitujt 19,20 dhe 24 te Eksodit e provojne qartë këtë. Ata u vunë në një besëlidhje punësh/veprash. Perëndia u dha disa ligje të caktuara dhe bekimet si komb do të vareshin për ta nga respektimi i dekreteve të tij. Por Israeli ishte qafëfortë dhe i parrethprerë në zemër. Ata rebeluan kundër Jehovahut, braktisën ligjin e tij, u kthyen te perënditë e rreme dhe rebeluan. Si pasojë, ata u gjykuan nga Perëndia, duke rënë në duart e armiqve dhe duke u shpërndarë në gjithë botën. Edhe sot ata janë nën zemërimin e fuqishëm të Perëndisë. Perëndia, duke ushtruar sovranitetin e tij të lartë, e vuri Satanin dhe engjëjt e tij, Adamin dhe Izraelin në pozitën e tyre përkatëse të përgjegjshme. Sovraniteti i tij nuk e heq përgjegjësinë nga krijesa, por përkundrazi duke e ushtruar atë, Perëndia i vuri ata në këtë pozitë të kushtëzuar, nën disa përgjegjësi të caktuara që atij iu dukën të përshtatshme dhe si meritë e këtij sovraniteti, ai shihet se është vërtet Perëndi mbi gjithçka. Ekziston një harmoni e përsosur midis sovranitetit të Perëndisë dhe përgjegjësisë së krijesës. Shumë persona kanë thënë pa mend se është e pamundur që të përcaktohet se ku përfundon sovraniteti hyjnor dhe ku fillon përgjegjësia e krijesës. Pikërisht këtu nis përgjegjësia e krijesës: në paracaktimin sovran të Krijuesit. Përsa i përket sovranitetit të tij, nuk ka patur dhe as nuk ka për të patur ndonjë “fund” ndaj tij! Le të japim disa prova të mëtejshme se përgjegjësia e krijesës bazohet në sovranitetin e Perëndisë. Sa shumë gjëra janë shkruar në Shkrim, të cilat kanë qenë të drejta, sepse Perëndia i ka dekretuar dhe nuk do të kishin qenë të drejta, po të mos i kishte dekretuar! Çfarë të drejte kishte Adami që të “hante” nga pemët e Kopshtit? Pa lejen e Krijuesit të tij (Zanafilla 2:16), ai do të kishte qenë një hajdut! Ç’të drejtë kishte Izraeli që t’u “merrte hua” egjiptasve sende të çmuara dhe rroba (Eksodi 12:35)? Asnjë të drejtë, po të mos e kishte autorizuar Perëndia (Eksodi 3:22). Ç’të drejtë kishte Izraeli që të therte të gjithë ato qengja për flijim? Asnjë, nëse Perëndia nuk do ta kishte urdhëruar. Ç’të drejtë kishte Izraeli të vriste tërë kanaanitët? Asnjë, nëse Jehovahu nuk do t’i kishte urdhëruar. Ç’të drejtë kemi ne sot te percaktojme detyrimet, nenshtrimet, llogaridheniet ne gjithe marredheniet tona -familje, punë, kishë, autoritetet? Asnjë, nëse Perëndia nuk e ka urdhëruar këtë. Dhe kështu mund të vazhdojmë. Përgjegjësia njerëzore bazohet në sovranitetin hyjnor. Ja një shembull tjetër i ushtrimit të sovranitetit absolut të Perëndisë. Perëndia i vendosi të zgjedhurit e tij në një pozitë të ndryshme nga ajo e Adamit apo Izraelit. Ai i vendosi të zgjedhurit e tij në një pozitë të pakushtëzuar. Në Besëlidhjen e Përjetshme, Jezu Krishti u caktua Kreu i tyre, mori përgjegjësinë e tyre mbi vete dhe përmbushi një drejtësi të përsosur, të paanulueshme dhe të përjetshme. Krishti u vendos në një pozitë të kushtëzuar, sepse iu “nënshtrua ligjit, që të shpengojë ata që ishin nën ligj”, por vetëm se ka një ndryshim të pafund: që të tjerët kanë dështuar, kurse ai jo dhe nuk mund të dështojë. Kush e vuri Krishtin në atë pozitë të kushtëzuar? Perëndia Trini. Ishte vullneti sovran që e caktoi atë, dashuria sovrane që e dërgoi dhe autoriteti sovran që i caktoi atë që duhet të bënte. Disa kushte të caktuara u vunë mbi Ndërmjetësin. Ai duhet të bëhej i ngjashëm me mishin mëkatar; ai duhet të lartësonte ligjin dhe ta nderonte; duhet të mbante të gjitha mëkatet e të Tijëve në trupin e vet, mbi një pemë; ai do të kryente shlyerjen e plotë të mëkateve; duhet të duronte zemërimin e Perëndisë; duhet të vdiste e të varrosej. Nëse do të përmbushte këto kushte, iu premtua një shpërblim: Isaia 53:10-12. “Por i pëlqeu Zotit ta rrihte dhe ta bënte të vuante. Duke ofruar jetën e tij si flijim për mëkatin, ai do të shikojë pasardhës, do të zgjasë ditët e tij, dhe vullneti i Zotit do të ketë mbarësi në duart e tij. Ai do të shikojë frytin e mundimit të shpirtit të tij dhe do të jetë i kënaqur; me anë të diturisë së tij, i drejti, shërbëtori im, do të bëjë të drejtë shumë veta, sepse do të marrë përsipër paudhësitë e tyre. Prandaj do t’i jap pjesën e tij midis të mëdhenjve, dhe ai do ta ndajë plaçkën me të fuqishmit, sepse e ka përkushtuar jetën e tij deri në vdekje dhe u përfshi midis keqbërësve; ai ka mbajtur mëkatin e shumë vetave dhe ka ndërhyrë në favor të shkelësve”. Ai do të ishte i Parëlinduri në mes të shumë vëllezërve; ai do të kishte një popull, që do të merrte pjesë në lavdinë e tij. I bekuar qoftë emri i Tij përjetë, sepse Krishti i përmbushi këto kushte dhe si rrjedhim, Ati është i lidhur me betim solem, që të ruajë përmes kohës dhe të bekojë përmes përjetësisë secilin prej atyre për të cilin Biri i tij i mishëruar ndërmjetësoi. Duke qenë se ai zuri vendin e tyre, tani ata kanë pjesë me të. Drejtësia e Tij është e tyre, pozita e tij para Perëndisë është e tyre dhe jeta e tij është e tyre. Ata nuk kanë asnjë kusht të vetëm për të përmbushur, asnjë përgjegjësi për të kryer që të fitojnë harenë e përjetshme. “Sepse, me një ofertë të vetme, ai i bëri të përsosur për gjithnjë ata që shenjtërohen” (Hebrenjve 10:14). Ky eshte sovraniteti i Perëndisë i zbuluar para të gjithëve, zbuluar në mënyrat e ndryshme me të cilat Perendia i trajton krijesat. Një pjesë e engjëjve, Adami dhe Izraeli u vendosën mbi një pozitë të kushtëzuar, me bindjen e tyre dhe besnikërinë ndaj Perëndisë, si kusht për vazhdimësinë e bekimeve. Por në dallim të theksuar me ta, “tufës së vogël” (Luka 12:32) i është dhënë një pozitë të pakushtëzuar e të pandryshueshme në besëlidhjen e Perëndisë, këshillat e Perëndisë dhe Birin e Perëndisë. Bekimi i tyre kushtëzohet nga vepra e Krishtit për ta. “Themeli i fortë i Perëndisë qëndron i patundur, dhe ka këtë vulë: “Zoti i njeh të vetët” (2 Timoteu 2:19). Themeli mbi të cilin qëndrojnë të zgjedhurit e Perëndisë është i përsosur e asgjë nuk mund t’i shtohet e as nuk mund t’i hiqet atij (Predikuesi 3:14). Ky eshte zbulimi më i lartë dhe madhështor i sovranitetit absolute të Perëndisë. Me të vërtetë ai “ka mëshirë për atë që do dhe e ngurtëson atë që do” (Romakeve 9:18).

Jeta e perjetshme ne kohen e tashme

Jezusi tha këto gjëra, pastaj i ngriti sytë drejt qiellit dhe tha: “O Atë, ora ka ardhur, përlëvdo Birin tënd, që edhe Biri yt të të përlëvdojë, sepse ti i ke dhënë pushtet mbi çdo mish, që t’u japë jetë të përjetshme të gjithë atyre që ti ia ke dhënë. Dhe kjo është jeta e përjetshme, të të njohin ty, të vetmin Perëndi të vërtetë, dhe Jezu Krishtin që ti ke dërguar.

Ungjilli sipas Gjonit 17:1-3

Kur flasim per jeten e perjeteshme shpesh e perkthejme perjetesia. Por bibla na meson qe perjetesia dhe jeta e perjetshme jane dy gjera te ndryshme.

Ai e ka bërë të bukur çdo gjë në kohën vet; ka vënë madje përjetësinë në zemrat e tyre, pa i dhënë mundësinë asnjë njeriu të zbulojë veprën që Perëndia ka bërë nga fillimi deri në fund.

Predikuesi 3:11

Sepse Perëndia e deshi aq botën, sa dha Birin e tij të vetëmlindurin, që, kushdo që beson në të, të mos humbasë, por të ketë jetë të përjetshme

Ungjilli sipas Gjonit 3:16

Perendia ka vendosur perjetesine ne zemrat e njerezve. Prandaj bibla na thote ne vende te ndryshme qe jeta e njeriut vazhdon dhe pas asaj qe ne i themi rendom “vdekje” – vdekja e trupit fizik. Perendia banon ne perjetesi sic thote vargu tek Isaia

Sepse kështu thotë i Larti dhe i Madhërishmi që banon përjetësinë dhe emri i të cilit është i “Shenjti”: “Unë banoj në vendin e lartë dhe të shenjtë dhe bashkë me atë që është i penduar dhe i përulur nga fryma, për të ngjallur frymën e të përulurve, për të ngjallur frymën e të penduarve.

Isaiah 57:15

Pra Perendia ka vendosur perjetesine ne zemrat tone, por vetem ata qe besojne ne Jezus Krishtin do te kene jete te perjetshme.

Cfare eshte jeta e perjetshme? Sipas asaj qe lexuam me part tek Gjoni 17 eshte :”të të njohin ty, të vetmin Perëndi të vërtetë, dhe Jezu Krishtin që ti ke dërguar“

Kush beson ne Jezus Krishtin fillon udhetimin e njohjes se Perendise, dhe kjo do te vazhdoje ne perjetesi.

Njohja qe flet Jezusi eshte intime, e ngjashme me ate qe permendet tek Zanafilla.

Adami njohu Evën, gruan e tij, e cila u ngjiz dhe lindi Kainin.

Zanafilla 4:1

Njohja e Perendise eshte nje proces i nje marredhenie intime. Apostulli Pal ben nje krahasim tjeter me intimitetin ne martese kur krahason kishen si nusja e Krishtit. Ndryshimi qe ka nje marredhenie martesore ne cift nga marredheniet e tjera eshte intimiteti fizik. Ne cift nuk ka rroba ne mes, nuk ka gjera te fshehura. Cifti krijon intimitet dhe pa pranine e drites sepse e di qe tjetri ashte aty ngjitur. Te njejten intimitet qe perpiqen te na shpjegojne Krishti dhe apostujt, kerkon Perendia qe ne te kemi deshire per Te. Ta njohim Ate edhe kur nuk e shohim dhe kur duhet erresire. Pse? Sepse ne jemi bere NJE me te per shkak te Krishtit. Ne kemi marre sot jeten e perjetshme.

Kjo jete e perjetshme nuk eshte jeta pas vdekjes, sic do te mendojme perciptaz. Kjo eshte marredhenia njohese me Perendine. Prandaj ata qe jane te krishtit nuk do e njohin vdekjen e dyte, sepse do te jene direkt ne pranine e Perendise.

Ndersa vdekja ka treguan gjithmone ndarjen dhe largimin, jeta tregon bashkimin dhe afrimin. Pra jeta e perjetshme sic Jezusi thote eshte TE NJOHIM PERENDINE DHE ATE QE AI KA DERGUAR, JEZUS KRISHTIN.

A KE NEVOJE PER MJEK APO GJYKATES?

Mateu 9:12   Jezusi, mbasi i dëgjoi, u tha atyre: “Nuk janë të shëndoshët ata që kanë nevojë për mjekun, por të sëmurët.

Jezusi ua tha kete fetareve dhe mesuesve te ligjit te cilet duke dashur qe te korrigjonin Jezusin per pasionin e tij per te ndenjur me jofetaret, nxorren ne pah nje karakteristike te vecante te Zotit tone. Ai nuk e kishte problem te ulej me ta qe nuk kishin respekt te vecante per zbatimin e rregullave fetare, por kishin respekt per Jezusin.

Fetaret nga deshira per ta mbajtur veten te paster nga bota kishin harruar qe ne bote jane NJEREZIT keshtu qe me kalimin e kohen nuk arrinin te binin dallim midis mekatit dhe mekatarit. Nga deshira per t’iu larguar mekatit ata iu larguan dhe mekatarit. Zemra e tyre ishte ngurtesuar dhe gjithcka qe ata ishin te interesuar per te pare ishte sesa fetare ishin njerezit ne veprimet e tyre. them keshtu sepse zemrat e njerezve i njeh vetem Zoti, ndersa ne shohim ate qe njerezit bejne dhe thone.

Kur profeti Samuel u dergua nga Perendia te zgjedhe nja nga djemte e Isait per t’u bere mbret i Izraelit, ai zgjodhi ne mendje te vet djemte e bukur dhe te fuqishem fizikisht. Por Perendia i tha qe nuk i kam zgjedhur ata, por te voglin e vellezerve, ate qe babai as nuk e kishte konsideruar ta thirrte ne ngjarjen me te madhe te familjes se tyre. Zoti i tha profetit: “Zoti nuk shikon sic shikon njeriu, njeriu shikon pamjen e jashtme, ndersa Zoti shikon zemren”.

Zoti shikon ne zemren e njerezve sot dhe e di se kush eshte duke kerkuar vertet per Perendine. Nga jashte ata njerez duket sikur nuk e cajne fare koken per punet e Zotit dhe bejne ate qe u duket e aresyeshme. Shpesh ndodh sepse njerezit jane zhgenjyer ose nuk arrijne t’i besojne strukturave fetare qe jo rralle kane abuzuar me autoritetin e tyre dhe rregullat qe i kane vendosur perpara njerezve.

Jezusi nuk erdhi si gjykates i cili i shikon njerezit nga veprat qe kane bere dhe u jep denimin perkates, por ai erdhi si nje mjek qe do te kuroje cdo semundje pavaresisht sesa i mire apo i keq eshte personi. A je ti sot dikush qe te dhemb dicka? I lenduar ne shpirt apo i semure ne trup, i zgenjyer nga njerezit apo nga drejtues fetare e shteterore, i lodhur nga hipokrizite apo i lodhur nga kjo jete? Jezusi ka ardhur qe te sheroje TY. Hape zemren sinqerisht per Zotin sot dhe lere ate te sheroje plaget dhe restauroje jeten tende.

9 MESIME NGA EUNUKU DHE FILIPI

VEPRAT E APOSTUJVE 8:26-35 

Dhe një engjëll i Zotit i foli Filipit, duke i thënë: “Çohu dhe shko drejt jugut, në rrugën që nga Jeruzalemi zbret në Gaza; ajo është e shkretë.” Ai u ngrit dhe u nis; dhe ja, një njeri Etiopas, eunuk, një zyrtar i lartë i Kandaces, mbretëreshës së Etiopisë, përgjegjës i të gjitha thesareve të saj, i cili kishte ardhur në Jeruzalem për të adhuruar. Tani ai po kthehej dhe, i ulur në karrocën e vet, lexonte profetin Isaia. Dhe Fryma i tha Filipit: “Afrohu dhe arrije atë karrocë!.” Filipi iu turr afër dhe, duke dëgjuar se po lexonte profetin Isaia, i tha: “A e kupton atë që lexon?” Ai tha: “E si do të mundja, po s’pata një që të më udhëzojë?.” Pastaj iu lut Filipit të hipë dhe të ulet pranë tij. Por pjesa e Shkrimit që ai po lexonte ishte kjo: “Atë e çuan si delja në thertore; dhe ashtu si qengji është memec përpara qethtarit, kështu ai nuk e hapi gojën e vet. Në përuljen e tij iu mohua çfarëdolloj drejtësie; po kush do të mund ta përshkruajë brezin e tij? Sepse jeta e tij u hoq nga toka.” Dhe eunuku iu kthye Filipit dhe tha: “Të lutem, për kë e thotë profeti këtë? Për veten e vet apo për ndonjë tjetër?” Atëherë e mori fjalën Filipi dhe, duke filluar nga ky Shkrim, i shpalli Jezusin. 

9 vargje qe kane 9 mesazhe brenda:

1- Engjejt kane komunikuar me njerezit dhe i kane dhene udhezime (kujtoni Jozefin, Marien, Apostullin Pjeter, Apostullin Gjon) Nese kane komunkuan ne te kaluaren mund te komunikojne dhe sot. Ceshtja eshte qe besimtaret duhet te mesojne te dallojne zerin e Zotit nga zeri i te ligut nese u flet nje qenie supernatyrore.

2-Filip Ungjilltari ishte ne mes te nje zgjimi frymeror ne Samari dhe ai ishte fillestari. Ne mes te kesaj ZOti kishte nje plan tjeter. Ai duhet te linte punen e filluar per te shkuar ne nje rruge te shkrete. Filipi u bind sepse puna ishte e Zotit dhe Zoti ishte ai qe drejtonte sherbyesit e tij se ku duhet te shkonin dhe ku duhet te sherbenin. Per Filipin nuk kishte rendesi lloji i sherbeses, por se ne emer te kujt po sherbente. Ai cdo gje e bente per Jezusin dhe Jezusi e dinte se kush duhet te degjonte mesazhin e Tij.

3- Nuk ka rastesi ne punen per Zotin. Ndersa ne mund te cuditemi me “koincidencen” ajo qe do te na duhet te mendojme eshte se cfare do te ndodhte nese Filipi kishte bindje te vonuar – shkonte tek ajo rruge te nesermen. Bindja eshte me e rendesishme sesa sakrificat dhe rrebelimi eshte me i rrezikshem se magjia.

4-Eunuku po kthehej nga pelegrinazhi ne Jeruzalem. Ai ishte nje i konvertuar ne judaizem dhe kerkonte Zotin me shpirt. Por ishte nje besimtar i klasit te dyte sepse nuk kishte lindur Izraelit dhe nuk vinte nga gjak Izraeliti. Perendia shikon se kush po e kerkon Ate me sinqeritet, pa marre parasysh se ne cilin grup fetar ben pjese. Ne menyren e vet Perendia u shfaqet atyre qe e kerkojne Ate me gjithe zemer dhe i drejton drejt Vetes. Eshte shume e rrale te drejtosh dike qe nuk eshte i orientuar drejt Zotit, ashtu sic gati e pamundur te drejtosh nje anije qe ka ndaluar ne port.

5-Eunuku ishte njeri i pasur. Ai ishte ministri financave per mbretereshen dhe ky nuk ishte pozicion 4 vjecar sic i shohim sot rendom keto ministra. Nese ai e bente punen mire, mbreteresha do e mbante derisa ishte gjalle. AI kishte pasuri materiale, por ishte ne kerkim te pasurise shpirterore. Ai nuk llogariste koston e rruges per te shkuar dhe adhuruar Perendine ne Jeruzalem. Ndoshta kishte shume izraelite qe e kishin shtepine ne Jeruzalem, por nuk kishin zell per Perendine. Sot ka besimtare qe kane nje liste justifikimesh pse nuk udhetojne dot larg per te shkuar ne takime biblike apo pse nuk shpenzojne financa per te adhuruar Perendine.

6-Eunuku kur po kthehej per ne shtepi nuk ishte me pak besimtar. Ai nuk po mendonte qe e mbaroi adetin, sakrificen dhe pelegrinazhin dhe mezi te priste te kthehej ne jeten qe ta jetonte sic kishte qejf.  Ai ende po lexonte fjalet e profeteve. Ai ishte i uritur per Zotin dhe vizita ne tempull nuk e shoi urine e Tij per Perendine, ai donte te kuptonte se cfare kuptimi kishin profecite e profeteve.

7-Eunuku ishte i perulur sepse sapo Filipi e pyeti nese e kuptonte ate qe po lexonte, ai pranoi qe megjithese po perpiqej ai nuk po e kuptonte dot. Jo rralle ne gjendemi ne situata te tilla, ku nuk arrijme te kuptojme sic duhet dhe kur dikush na ofron mundesi per ta shpjeguar, aty testohemi. A mund te pronojme nje interpretim nga kushdo? Eunuku nuk e pyeti Filipin mbi kredencialet fetare, por e ftoi qe t’i jepte shpjegimin e tij. Eunuku ishte zemerhapur dhe ne duhet e jemi te tille e te pranojme te degjojme dhe nga ata qe jane ndryshe nga ne.

8-Eunuku pranon qe jo cdo gje ne bibel kuptohet nga leximi personal, ka nevoje per mesues. Bibla thote qarte ne vende te ndryshme qe Zoti cakton mesues per popullin per te mesuar dhe interpretuar Fjalen e Shenjte. Sot ne kohen kur kemi shume mundesi per ta patur Fjalen e Zotin ne menyre personale – Bible ne Shtepi, bibel ne celular, predikime ne kompjuter-mund te behemi krenare dhe te heqim dore nga te mbledhurit sebashku me besimtare te tjere duke menduar qe nje marredhenie personale me Zotin eshte e vetmja qe ka rendesi dhe eshte e mjaftueshme. Perkundrazi Bibla flet gjithe kohen per bashkesine e besimtareve, aty ndodh jeta ne Zotin dhe aty rriten dhe zhvillohen dishepujt e Jezusit. Ai qe di me shume shume meson ate qe di me pak dhe kjo ndodh fare mire ne komunitetin e besimit.

9-Filipi i predikoi Krishtin. I gjithe testamenti i vjeter te con tek Krishti Jezus, I vajosur, Mesia, ai qe pritej te vinte. Kur ne predikojme Krishtin atehere te gjitha mesazhet e tjera behen dytesore dhe duhet te vihen ne rradhe pas Krishtit. Sot gabimisht degjojme mesazhe te perziera me ligjin e Moisiut, letrat e Palit dhe predikimit e Jezusit. Ne kohen tone ne predikojme Krishtin-ai qe lindi nga e virgjera, jetoi pa mekat, u denua padrejtesisht por u gjykua ne vendin tone, vdiq si fajtor por Perendia e ringjalli prej sevdekurish sepse nuk kishte faj personal ne emrin e Tij. Ai u ngrit serisht ne qiell ku kishte qene por tani, si perfaqesues i races njerezore te shpenguar. Kete predikojme ne, jo rregulla, jo ligje, por Krishtin.

Sa e bukur eshte Bibla, sa shume mesojme kur lexojne nen drejtimin e Frymes se Shenjte, por po ashtu ndersa degjojme te tjeret qe shpjegojne Biblen. Sot shkoni ne nje takim ku flitet Fjala e Perendise dhe meje kete nje zakon te perjavshem-jo nga detyrimi por nga kenaqesia.