Dashuri pa kufi

Shpresoj kjo histori e jashtezakonshme e treguar prej Jezusit dhe e regjistruar tek Ungjilli sipes Lukes kapitulli 15, do ju ftoje te mendoje mbi thellesine, gjatesine dhe gjeresine e dashurise se Perendise per secilin prej nesh, te penduar apo jo, te sinqerte apo jo, te bindur apo jo. Vetem kur e perjeton kete dashuri, ke guxim ta thuash publikisht qe nuk krahasohet me tjeter dashuri. Kjo dashuri te fton, te pret, te perqafon por nuk te detyron dhe nuk te shtyn me zor drejt saj.

“Një njeri kishte dy bij. Më i riu i tyre i tha babait: “Atë, më jep pjesën e pasurisë që më takon”. Dhe i ati ua ndau mes tyre pasurinë. Mbas pak ditësh biri më i ri mblodhi çdo gjë, shkoi në një vend të largët dhe atje e prishi gjithë pasurinë, duke bërë një jetë të shthurur. Por, si i shpenzoi të gjitha, në atë vend ra një zi e madhe buke, dhe ai filloi të jetë në hall. Atëherë shkoi e iu ngjit pas një banori të atij vendi, i cili e çoi në arat e tij që të ruajë derrat. Dhe ai dëshironte të mbushte barkun me lendet që hanin derrat, por askush nuk ia jepte. Atëherë erdhi në vete dhe tha: “Sa punëtorëve mëditës të atit tim u tepron buka, kurse unë po vdes nga uria! Do të çohem dhe do të shkoj tek im atë dhe do t’i them: Atë, mëkatova kundër qiellit dhe para teje; nuk jam më i denjë të quhem yt bir; trajtomë si një nga mëditësit e tu”. U çua, pra, dhe shkoi tek i ati. Por kur ishte ende larg, i ati e pa dhe dhembshuri; u lëshua vrap, ra mbi qafën e tij dhe e puthi. Dhe i biri i tha: “O atë, mëkatova kundër qiellit dhe para teje dhe nuk jam më i denjë të quhem biri yt”. Por i ati u tha shërbëtorëve të vet: “Sillni këtu rrobën më të bukur dhe visheni, i vini një unazë në gisht dhe sandale në këmbë. Nxirrni jashtë viçin e majmur dhe thereni; të hamë dhe të gëzohemi, sepse ky biri im kishte vdekur dhe u kthye në jetë, kishte humbur dhe u gjet përsëri”. Dhe filluan të bënin një festë të madhe. Djali i tij i madh ishte në ara; dhe kur u kthye dhe iu afrua shtëpisë, dëgjoi këngë e valle. Atëherë thirri një shërbëtor dhe e pyeti ç’ishte e gjitha kjo. Dhe ai i tha: “U kthye yt vëlla dhe yt atë theri viçin e majmur, sepse iu kthye djali shëndoshë e mirë”. Kur i dëgjoj këto, ai u zemërua dhe nuk deshi të hynte; atëherë i ati doli dhe iu lut të hynte. Por ai iu përgjigj të atit dhe tha: “Ja, u bënë kaq vite që unë të shërbej dhe kurrë s’kam shkelur asnjë nga urdhërat e tu, e megjithëatë kurrë s’më dhe një kec për të bërë një festë me miqtë e mi. Por, kur u kthye ky djali yt, që prishi pasurinë tënde me prostituta, ti there për të viçin e majmur”. Atëherë i ati i tha: “O bir, ti je gjithmonë me mua, dhe çdo gjë që kam është jotja.

Por duhet të festojmë dhe të gëzohemi, sepse ky vëllai yt kishte vdekur dhe u kthye në jetë, kishte humbur dhe u gjet përsëri”

Litar dysh apo tresh?

Ndersa 50% e martesave, (nuk po perfshij dashurickat, fejesat apo lidhjet e pa zyrtarizuara) perfundojne ne ndarje – nuk kerkon zgjuarsi te madhe te besh pyetjen e madhe: “Pse?”Sociologet, teologet,psikologet, bankieret, etj etj do te dalin me nje pergjigje qe patjeter eshte faktor i asaj qe ndikon ne ndarjen e dy personave qe fillojne nje bashkeudhetim kryesisht nga dashuria. Si mundet pra te kemi nje marredhenie te qendrueshme, kur edhe dashuria nuk mjaftoka? Apo mos ka me shume se nje nivel dashurie dhe shumica ngelin ne klasen e pare te shkolles se dashurise?Une po jap kendveshtrimin tim. Marredheniet nuk ecin perpara kur individet kane ne qender te botes se tyre vetveten. Vizioni i tyre per jeten jane vetvetja dhe te tjeret rrotull i sherbejne vizionit individual. Dje po lexoja nje artikull lidhur me ciftet qe ishin divorcuar dhe ende jetonin ne te njejten shtepi sepse i kishte kapur situata me COVID. Nje cift kishte mbi 15 vjet martuar me 2 femije dhe me cuditi ajo qe gruaja tha mbi aresyen e kerkimit te divorcit. Burri kishte vendosur te ndryshonte karriere, nga mesues ne fushen e muzikes. Ajo nuk mund ta ndiqte ate ne enderrat e tij dhe kishte kerkuar divorc. Pa ditur detaje te tjera, (sepse cdo ndarje fillon me keputjen e disa fijeve ne fillim por ndarja eshte e padukshme, sepse ende ka 2-3 fije qe e mbajne lidhjen) m’u duk absurde qe te kerkosh divorc sepse bashkeshorti po kerkon te arrije nje enderr te tij. Nganjehere detaje sic ndryshimi i profesionit mund te beje qe te keputet fija mbajtese. Disa mund ta quajne kete gje si te drejte individuale, dhe padyshim eshte nje e drejte, por dashuria per tjetrin ben qe te besosh dhe te inkurajosh enderrat e personait qe po ben udhetimin. Pergjegjesia per te bashkejetuar me dike qe nuk i permbush gjithe pritjet e tua, eshte komplekse. Te gjithe kemi nje ego, nje deshire per te arritur diku, dicka. Kam degjuar histori ketu ne emigracion kur cifti i sapo ardhur vendos qe burri te punoje ne pune ndertimi dhe gruaja te shkollohet. Kur gruaja arrin te gjeje nje pune “zyre” dhe burri vazhdon te kthehet i lodhur nga oret e sterzgjatura, duke harruar qe ndoshta nuk duhet te punoje aq fort sa ne fillim, bashkeshortja ka gjetur hobi dhe deshira per te shijuar jeten ku burri nuk eshte i perfshire. Keto lidhje nuk perfundojne ne divorce patjeter, por kjo martese i ka keputur shume fije dhe kushedi se kush eshte fija me e forte qe e mban. A e ke pyetur ndonjehere veten se cfare e mban te forte lidhjen tuaj? Ne Bibel eshte nje varg qe te ben te mendosh: “Nje litar tresh nuk keputet lehte”. Idea eshte nje ne nje martese duhet perfshire i treti-Perendia per ta bere martesen e qendrueshme. Kur secili prej partnereve eshte i lidhur me Perendine dhe tjetrin, lidhja behet me e forte, kur keputet marredhenia me partnerin, marredhenia me Perendine te ndihmon per te mos u keputur menjehere. Dashuria eshte nje ngjites i jashtezakonshem dhe mungesa e dashurise ne cift ben qe litaret te keputen. Dashuria per tjetrin mund te thahet nese nuk ujitet, nese nuk ka kujdes, nese vijne ndikime te jashtme qe nuk i jepet vemendje. Por nese Perendia eshte i perfshire ne cift-sa me shpejt, me mire-atehere edhe sikur nje prej partnereve ta mbaje marredhenien me Perendine te forte, mundesia e prishjes se lidhjes eshte shume here me e vogel. Sigurisht nuk po flas per rastet ku dhuna dhe elemente te ngjashem jane te perfshire, por ne rastet kur ftohtesia dhe mosmarreveshje, nuk arrijne te sqarohen ne kohe. Ne kohe. Cdo gje qe behet ne kohen e duhur eshte destinuar te jete e suksesshme. Mos prit te prishet gjithcka, duke mbyllur syte kur ti sheh shenja brenda vetes ose tek partneri/ja dhe nuk do qe te mendosh qe jane problematike. Keshillohu me njerez te besueshem qe japin keshillla sipas Fjales se Perendise. Ndoshta eshte koha ta rilexosh Biblen dhe te forcosh litarin tend me Perendine. Mos prit krizen por parapriti asaj. Ler dashurine e Perendise te pastroje nga egoizmi dhe te zhvilloje enderra dhe plane te shendetshme ku ti nuk ke nevoje te sakrifikosh njerezit e dashur. Mendo per kete sot

MËKATI I DËSHTIMIT TË DASHURISE PËR TË TJERËT

Pasoja më e rëndë e lënies pas dore të takimeve të kishës!

Ne jetojmë në një kulturë të rehatisë, personalizimit dhe të individualizmit. Ne kemi një milion mënyra të përshtatjes së jetëve që të na shkojë për shtat me çdo preferencë tonë.

Kur gjërat janë të vështira, nuk na shkon nëpër mend që të lëmë pas dore përgjegjësitë dhe riorientimit të jetëve tona larg çfarë do gjëje që nuk na shkon për shtat. Madje mund të shtrihet edhe diçka aq e mirë dhe aq kryesore si përkushtimi ynë ndaj kishës vendore.

Ne të gjithë që jemi përfshirë në kishë lokale kemi parë njerëz që lëkunden dhe largohen nga përkushtimi i tyre. Shumë nga ne na është dashur t’i bëjmë thirrje dikujt që të kthehen te pjesëmarrja, të kthehen te shërbesat e adhurimit. Kur ne e bëjmë këtë, ne shpesh shkojmë Hebrenjëve 10:24-25 për të paralajmëruar mbi rreziqet e “lënies pas dore të takimeve, siç e kanë zakon disa…”

Ne insistojmë që ata që lënë pas dore takimet e kishës do të hasin tundime shpirtërore, rënie shpirtërore dhe madje vdekje shpirtërore. Dhe ndërkohë që e gjitha kjo është e vërtetë, ky nuk është theksi i pasazhit. Në fakt, kur e përdorim pasazhin në këtë mënyrë, ne nuk po shfaqim urgjencën hyjnore mbrapa tekstit, por individualizmin tonë të thellë që ka hedhur rrënjë në ne.

Mëkati i parë i lënies së takimeve të kishës është mëkati i dështimit të duam tjerët.

Shikoni çfarë thotë Hebrenjëve 10:24-25: “Dhe le të kujdesemi për njeri tjetrin, për t’u nxitur për dashuri dhe vepra të mira, pa hequr dorë nga të mbledhurit bashkë tonin, sikurse kanë zakon disa, por të nxisim njeri tjetrin, aq më tepër se e shihni ditën që po afrohet.” Ky pasazh me të vërtetë na paralajmëron mbi mëkatin serioz të mospjesëmarrjes në takimet e kishës, por fokusi nuk është çfarë ne mund të presim përmes syve tanë perëndimorë, syve individualistë.

Ky pasazh nuk na paralajmëron ne mbi që kur lëmë takimet e kishës që ne vëmë veten në rrezik. Për më tepër na paralajmëron ne që kur lëmë takimin e kishës ne i vëmë të tjerët në rrezik. Mëkati i parë i lënies së takimeve të kishës është se dështojmë të duam të tjerët.

Mbledhja e njerëzve të Perëndisë është nuk ka të bëjë me bekimin, por të jesh bekim. Së pari nuk ka të bëjë me marrje, por me dhënien. Ndërsa përgatitemi për adhurim të Dielën, konsiderata jonë e parë duhet të jetë: “për t’u nxitur për dashuri dhe vepra të mira.” Ne vijmë te e diela me qëllim, mezi presim t’ju bëjmë të mirë të tjerëve, të jemi një bekim për ata.

Në këto kohë ne ndjejmë zellin tonë të dobësohet, kur ne ndjejmë tundimin të lëmë takimin e të dielës ose tërhiqemi fare, ne duhet të konsiderojmë detyrën që na ka dhënë Perëndia për të “të nxisim njeri tjetrin, aq më tepër se e shihni ditën që po afrohet.” Ky tekst nuk është për ne, por për ata. Ky tekst nuk është për të krishterë individë, por komunitete të Krishtera.

Dhe sigurisht përkushtimi ynë ndaj kishës lokale është më i rëndësishëm sesa përkushtimi ndaj shërbesave të Ditës së Diel. Është përkushtimi ynë ndaj të tjerëve për gjatë gjithë jetës. Është një përkushtim për të adhuruar me ta njëherë apo dy herë në javë, pastaj për të pasur bashkësi me ta, për t’iu shërbyer atyre dhe për t’u lutur për ata të gjithë përgjatë javës.

Ky tekst është për ne për të na lidhur bashkë në një besëlidhje në të cilin ne premtojmë t’iu bëjmë mirë atyre, t’i bëjmë ata objektin e veçantë të vëmendjes dhe inkurajimit tonë. Është një premtim që do të identifikohemi dhe përdorim dhuntitë shpirtërore për të mirën e tyre në mënyrë që t’ju shërbejmë, forcojmë dhe bekojmë ata.

Çdo i krishterë ka një vend në kishën lokale. Çdo i krishterë është i nevojshëm brenda një kishe lokale. Çdo i krishterë ka përgjegjësi brenda një kishe lokale.

Çdo i krishterë duhet të përkushtohet ndaj anëtarëve të kishës lokale për t’i dashur, inkurajuar dhe për t’i nxituar ata në zell deri ditën e kthimit të Krishtit.

Tim Challes (perkthyer nga Genci Cesula)

KUSH ESHTE PLANGPRISHESI?

Perpara se te jesh femije plangprishes, te duhet te jesh pjese e familjes.Te duhet te kesh shijuar miresine e te qenurit ne nje familje.

Jo rralle degjoj shpjegimin e tregimit qe Jezusi dha sikur u referohej te gjithe njerezve qe nuk ecnin me Zotin. Ne fakt u drejtohet atyre qe mund t’i quajme ndjekes se udhes apo besimtare, qe per nje fare kohe vendosen te jetojne te pavarur nga familja e besimit. A jane te lidhura besimi ne Zot dhe pjesemarrja ne familjen e besimit? Une besoj qe PO.

Kur dikush pagezohet ne Zotin ai pagezohet ne familjen e Zotit. Nuk ka mundesi zgjedhje ne kete drejtim. Njesoj sikur nje femije lind nga dashuria e dy prinderve dhe merr vesh qe ka dhe femije te tjere nga prinderit e tij/saj. Ne nuk e zgjedhim dot familjen, por ne zgjedhim te largohemi nga familja sebashku me rregullat dhe pergjegjesite e saj.

Djali plangprishes nuk deshironte te jetonte nen rregullat e babait te vet, duke marre parasysh qe kishte dhe nje vella me te madh-qe nganjehere mund te behet me i rrepte se dhe vete babai. Ai donte te jetonte i pavaruar nga normat, parimet dhe rregullat. Ai nuk donte te mendonte per neser por te shijonte vec te sotshmen. Prandaj ai kerkoi pjese nga pasuria e babait perpara kohe qe te shijonte te sotshmen-pa punuar, pa pergjegjesi- te shkoje sa te shkoje.

A nuk ndodh sot here pas here kjo? Njerez qe i pelqen koncepti i marredhenies me Perendine dhe thone publikisht qe besojne. Por pastaj per aresye te ndryshme duan te marrin vec bekimet e kesaj marredhenie dhe te largohen per te bere ate qe u duket atyre e aresyeshme? Ata largohen nga njerezit qe jane kujdesur per ta shpirterisht, dhe nga familja qe priste kontributin e tyre dhe vendosin qe ta bejne jeten e krishtere vetem.

Nje i krishtere qe largohet nga familja e besimit, praktikisht largohet dhe nga Zoti, sepse Zoti Jezus e ka thene qarte se ai erdhi per te patur nje marredhenie me nusen e tij tokesore-dhe kjo nuse nuk eshte asnje besimtar individualisht, por eshte eshte Kisha. Nje i krishtere plangprishes, largohet kryesisht nga familja e besimit kur ai mendon qe eshte mire dhe s’ka nevoje per te tjere, jo ne moment te veshtire kur ai ka nevoje per te tjere.

Por e verteta eshte qe kohet e veshtira do te vijne per te gjithe, dhe i krishteri plangprishes do mendoje kohet e bukura qe kishte kaluar me familjen e paperkryer te besimit dhe do e krahasoje me jeten e vet individualiste. Te gjithe e mendojne kete! Ndryshimi eshte qe disa e ulin krenarin e tyre dhe pendohen, ndersa te tjere e hane krenarine me buken e perditshme dhe urojne qe ta kalojne veshtiresine vetem. 

Sot mik dhe mikeshe, nese je larg Zotit, afrohu me familjen e Tij. Do e kuptosh ndryshimin.

Te ruajme bashkesine

Le të lexojmë se c’na thotë Hebrenjve 10: 24-39

Dhe le të kujdesemi për njeri tjetrin, për t’u nxitur për dashuri dhe vepra të mira, pa hequr dorë nga të mbledhurit bashkë tonin, sikurse kanë zakon disa, por të nxisim njeri tjetrin, aq më tepër se e shihni ditën që po afrohet.(v.24-25)

Bashkesia jone me Perendine nuk duhet te kthehet ne nje bashkesi egoiste. Ne duhet te kemi bashkesi me te krishtere te tjere ne nje bashkesi lokale. Sic na thote ky shkrim disa besimtare te lekundshem e kishin vecuar veten nga bashkesia me kishen. Na duhet t’i japim rendesi theksimit qe na jepet ne kete varg: ajo cfare japim ne bashkesi dhe jo ajo qe marrim. Besnikeria ne pjesemarrje ne takime te kishes inkurajon te tjeret dhe i nxit ata per te dhene dashuri dhe per te bere punera te mira.

Nje nga motivimet kryesore per besnikeri eshte ardhja e shpejte e Jezus Krishtit. Ne fakt vendi tjeter ku permendet fjala “mbledhurit bashke (v.25) eshte tek Letra e dyte drejtuar Thesalonikasve 2:1 ku tema eshte bashkimi me Krishtin ne ardhjen e Tij.

Tre virtytet kryesore te krishtera paraqiten ne kete pjese te Hebrenjve qe lexuam me lart: besimi (v.22), shpresa (v.23) dhe dashuria (v.24). Keto virtyte jane fryti i bashkesise sone me Perendine ne shenjteroren e Tij.

Reflektim:

  1. Cfare jane perfitimet kryesore qe ti merr nga pjesemarrja ne nje grup ku adhurohet Perendia?
  2. Cfare jep ti si pjese e atij grupi?

Pse prinderit duhet t’i marrin femijet e tyre ne kishe?

Para disa vitesh kam bere bisede me nje te afermin tim lidhur me menyren sesi do te rriteshin femijet tane qe kishin gati te njejten moshe. Vajza ime qe e vogel ka shkuar ne takimet e kishes ku shkoja sebashku me gruan. Kur ishte ende disa jave ne e perkushtuam me lutje perpara Zotit. I dhuruam qe ne fillimin Biblen Time te Pare – nje variant i thjeshtezuar i bibles per femije te vegjel, gje qe vajza e hapte dhe bente sikur e lexonte, duke na kopjuar ne.

I afermi im me tha qe nuk donte t’i shtynte femijet e tij ne nje jete fetare, ata mund ta zgjidhnin vete me vone kete gje. Pra, dy perspektiva ishin ne diskutim, nese duhet t’ia ofrojme jeten e krishtere femijeve apo t’i leme ne dore te tyre. Me lejoni t’ju jap nje detaj qe i afermi im nuk eshte person qe shkon ne kishe dhe ende nuk eshte i sigurte per ekzistencen e Perendise.

Une mendoj qe eshte shume normale per nje familje te krishtere t’i prezantoje me Jezusin, kishen, besimin qe ne fillim. Nese besimi eshte pjese normale e prinderve, nuk ka pse te mos jete pjese normale e femijeve. Ky nuk eshte abuzim me femijen. Prinderit e bejne pjese te gjerave qe bejne dhe femijen e tyre. Me lejoni t’u pergjigjem te ashtequajtur prinderve liberale: 1) Nese prinderit marrin pjese ne nje Pride Parade, a i marrin femijet e vet me vete, pa i pyetur nese jam pro apo kunder? 2) Nese prinderit shkojne ne nje koncert per festat e Nentorit, a nuk i marrin femijet me vete, pa i pyetur ata nese duan te jetojne si shqiptare apo si kanadeze kur te rriten? 3) Nese prinderit deshirojne qe femija i tyre te mesoje Frengjisht, a nuk marrin kete vendim zakonisht pa i pyetur femijet e tyre, duke besuar qe po e bejne per te miren e femijes? 4) Nese prinderit gatuajne mish cdo dite dhe ja japin femijes, a nuk e bejne ata pa e pyetur femijen nese do te jete mishngrenes, vegan apo ne mes?

Pra, nje prind i mire do perpiqet t’i jape femijes ate qe beson qe eshte me e mira. Nese besimi ne Krishtin, vajtja ne Kishe dhe zbatimi i mesimeve Biblike eshte i mire per prindin, ai/ajo ne menyre automatike dhe normale do ia ofrojne dhe ngulisin femijeve te tyre. Pra, ta drejtosh femijen drejt nje jete te krishtere, absolutisht nuk mund te shihet si abuzim me te femijet. Eshte shume normale. Femija kur rritet merr vendime qe jo rralle ndeshen me ate qe prindi deshiroi, parashikoi dhe e mesoi femijen. Ne te gjithe jemi deshmitare te kesaj -duke e patur me te lehte ta bejme vete, sesa te na e bejne femijet.

A ka te mira vajtja ne kishe? Patjeter qe po. Me lejo te rradhis disa prej tyre.

1-Nese e besojme qe Fjala e Zotit eshte si nje shpate qe ndan mendimet e zemres dhe te verteten nga genjeshtra, a nuk do te doje qe femijet e tu te rriten me aftesi per te dalluar te miren nga e keqja? A nuk do te krijoje mundesi qe te degjonin sa me shume nga kjo fjale? E ku flitet me shume fjala e Zotit sesa ne takime te kishes? Ajo qe femijet tane degjojne, do ndikoje ne formimin e tyre. Fjalet kane fuqi dhe ndersa media lufton per te marre vemendjen e femijeve tane duke ju ofruar dhe mesazhe qe ne nuk biem dakort, ne duhet gjithashtu te jemi te qellimshem per t’ia ofruar vetes dhe femijeve tane mundesine per te degjuar vazhdimisht Fjalen e Zotit dhe menyrat sesi mund ta veme ne zbatim parimet hyjnore ne jeten tone te perditshme.

2-Nje prind i krishtere shpreson qe femijet e vet kur rriten po ashtu jane pjese aktive e kishes. Kjo fillon me respektin qe i jepet nje dite ne jave ( qe zakonisht eshte e diela) ku nuk behen punet e zakonshme por i jepet fokusi pushimit ne Zotin. Cfare prinderit bejne, femijet zakonisht kopjojne. Nese nje prind merr pjese me deshire ne takimet e kishes, femijet do e kuptojne kete gje dhe kur rriten kane me teper mundesi te jene aktive ne kishe sesa femijet e prinderve qe jane te krishtere vec dy ore te dielave.

3- Miqesia qe femijet e tu do te ndertojne me femije te tjere te krishtere do te kete perfitime. Te gjithe e dime qe “shoqerite e keqija prishin zakonet e mira” apo “me thuaj me ke rri, te them se kush je“. Pjesemarrja e rregullt ne takime te kishes i ofron femijeve te tu nje mundesi per te bere shoqeri me femije te prinderve qe mendojne si ty ne lidhje pa parime etiko-morale te jetes. Hebrenjte 10:25 na inkurajon te mos heqim dore se mbledhuri sebashku si te krishtere. Ne jemi qenie sociale dhe do te ndertojme shoqeri. Nga eksperienca ime si i rritur prej se paku 25 vitesh, mund te them qe shoqerite me te mira i kam me njerez qe jane besimtare. Imagjino sikur nje pjse te ketyre shoqerive t’i kisha qe kur isha femije.

4- Kisha permes programeve ofron mundesi te jashtezakonshme per femijet. Femijeve pervec se mundesise per te mesuar, u ofrohet mundesia per t’u angazhuar dhe per te qene aktiv: kjo si ne aktivitete te brendshme te kishes apo jashte saj duke ndihmuar ne komunitet. Ne kishe femijeve u jepet mundesia qe t’i zhvillohen aftesite e drejtueshmerise, marrjes se pergjegjesive,por mund te zbuloje aftesi ne kendim, aktrim, kercim qe ndoshta nuk do te dalin shume ne pah, nese nuk do u ofrohet kjo mundesi. Ju besoj qe jeni te informuar qe shume kengetare te njohur e kane filluar karrieren e tyre duke kenduar ne kishe. Eshte i vetmi vend social ku te gjithe kendojne te pakten nje here ne jave.

Cfare mendon ti? A je dakort me keto vezhgime dhe sugjerime? Jeni te mirepritur te komentoni apo te beni pyetje te tjera duke derguar nje email tek info@kishashqiptare.ca.