Cfare eshte e Verteta?

Pyetje e thelle e bere jo nga dosido. Pilati biles pyeti Jezusin perpara se te vendoste denimin e tij me vdekje. Sa vete do te deshironin ta dinin pergjigjen, por sa te tjere as nuk guxojne ta bejne pyetjen.

Mendoj qe ka dy grupe kryesore njerezish: Ata qe kane frike nga e verteta dhe ata qe besojne qe e verteta eshte gjithmone ne anen e tyre.

Te dy grupet jane te rrezikshme, sidomos grupi i dyte. Keshtu qe dhe turmat e njerezve i afrohen liderve qe veprojne si keto dy filozofi. Te paret jetojne sikur nuk ka asnje te vertete – te hame dhe te pime se nuk jemi me shume se kafshe te evoluara. Te dytet jetojne sikur jane vete Zoti.

Kur e cuan Jezusin per ekzekutim, Pilati perfaqeson grupin e pare, i rrezikshem por i parashikueshem. Drejtuesit fetare perfaqesojne grupin e dyte, qe nuk arrijne te shikojne qe ka nje rruge tjeter pervec rruges se tyre.

E Krishti ne mes te kesaj lufte te padukshme tha: “Kush e kerkon te verteten i degjon fjalet e mia”

Sa fjale qe qarkullojne sot, sa fjale qarkulluan dje e te tjera dite me rradhe. Sa prej tyre jane te verteta? Kush e di. Askush nuk merr persiper te verifikoje 100 %. Mjafton te beje buje, mjafton te jete “Breaking news”. Sot ende ne jetojme ne kohen qe degjojme te verteten qe na pelqen ta degjojme.

Sa e veshtire eshte te kerkosh te verteten. Se brenda nesh eshte nje konflikt, ku e mira eshte e perzier me te keqen, sa qe e mira na duket sikur eshte e keqe dhe e keqja sikur duhet perdorur per te arritur rezultate te mira.

Sa e veshtire te pranosh qe te jesh gabim. Prandaj, pendimi eshte nje veti qe na mungon si shoqeri. Nuk po flas per ato deklaratat publike te bera nga politikane apo njerez publike qe gjasme i vjen keq per ndonje “gabim” te kapur mat.

Eshte veshtire te pranosh qe armiku yt mund te kete te drejte ne disa pika dhe perkrahesi yt mund te jete gabim ne pika te tjera.

Sa veshtire te jesh vetvetja ne nje kohe kur turmat percaktojne mendimin publik. Tha dikush: “Kryqezojeni” dhe turma gjakatare, iu bashkua me kor makaber. Turme qe do gjak. Turme qe ne momentin qe humb respektin per drejtuesit e vet, eshte gati t’i haje te gjalle, duke harruar qe ata jane qepur nga i njejti stof.

Sa veshtire te pranosh qe je i verber. Sidomos kur e quan veten drejtues. Sepse mjafton qe dikush degjon fjalimet e tua. Dikush te duartroket. Euforia te ngre te piedestalin qe ndoshta ne nje dite te zymte kthehet ne gijotinen tende. Ata qe te duartrokiten, qe te thirren si Shpetimtar, tashme kerkojne kryqezimin tend.

Kerkimi per te verteten do te coje cdo trim ne shtigje qe te tkurrin shpirtin. Lum kush fiton kur perballohet me veten ne pasqyren e se vertetes. Lum kush nuk zhytet ne llymin e keqardhjes por merr fuqi ringjalljese me nje identitet te ri.

A e kupton qe rroba jote e grisur nuk ka nevoje per arna te reja?

Si te mbrohemi nga frika?

Cfare duhet te bejme ne nje situate te tille ku Covid19 po vret njerez dhe sigurine e milionave te tjereve?

Bibla na flet per situata te tjera shume te veshtira ku njerezimi ka kaluar dhe Zoti u ka folur njerezve ne ate kohe me fjale qe na flasin edhe ne sot.

Isaia 41:10 Mos ki frikë, sepse unë jam me ty, mos e humb, sepse unë jam Perëndia yt. Unë të forcoj dhe njëkohësisht të ndihmoj dhe të mbaj me dorën e djathtë të drejtësisë sime.

Besimi dhe frika vijne nga fjalet, nga ajo qe ne degjojme. Sot te gjitha lajmet flasin vazhdimisht sa individe jane infektuar, sa kane vdekur, sa eshte inflacioni, sa vende pune po mbyllen.

Sa lajme na mjaftojne qe duhet te degjojme? Ndersa ne s’duhet te rrime si struci me koken ne rere, duhet te ruhemi qe te mos e mbajme koken vetem ne drejtimin me lajme jo inkurajuese.

Na duhet te disiplinojme veten te mos degjojme lajme gjate gjithe kohes dhe te mos rrime shume ne median sociale, qe te shmangim riperseritjen e asaj qe degjojme nga ekrani ne ato qe mendojme dhe flasim.

Na duhet kohe te reflektojme dhe mundesisht te degjojme ndonje fjale prej Perendise per kete situate. Perendia pavaresisht se mund te nderhyje ne kete situate (eshte dicka qe nuk eshte ne doren tone), cfare ne kemi nevoje eshte qe te nderhyje ne jeten tona. Mbreteria e Perendise vepron aty ku Perendia nderohet. Perendia mund te na ndryshoje ne, dhe ne mund te ndryshojme situatat. Ndersa stafet mjekesore, brenda aftesive dhe njohurive te tyre perpiqen te bejne maksimumin ne drejtimin pozitiv, ne te njejten menyre dhe ne qe besojme ne Krishtin na duhet te bejme maksimumin ne baze te asaj qe jemi thirrur te bejme.

Por fuqia dhe fokusi yne do te varen shume nga motivacioni i brendshem:1) nxitur nga frika per te ardhmen apo 2) nga besimi qe ne Perendine e ardhmja jone eshte ne duar te sigurta.

Ndoshta frika eshte duke prekur gjera te rendesishme ne jeten tone dhe ne duhet te pyesim veten se cfare eshte perparesi ne ate qe bejme dhe kemi. Nese jeta jone eshte ngarkuar me gjera te panevojshme per udhetimin, atehere me dashjen tone ose nga halli mund te ndodhe qe keto te humbasin rruges.

Kjo eshte nje kohe prove, nuk eshte prova e madhe qe do te vije mbi njerzimin, por edhe kjo prove eshte e dhimbshme, sepse afer shpirtit tone jane ngjitur shume elemente qe nuk duhet te jene aq afer.

Zoti Jezus ki meshire per ne mekataret dhe fali fajet tona dhe te bashkekombasve tane. Na cliro nga frika dhe na meso sesi te besojme Ty ne keto kohe te veshtira. Amen!

Mos ki frikë

Sepse Perëndia nuk na ka dhënë frymë frike, por force, dashurie dhe urtësie. 2Timoteut 1:7

Apostulli Pal këtu inkurajon Timoteun, i cili ishte i ri jo vetëm në moshë por dhe në eksperiencë. Pali i kujton nxënësit të tij të mos dorëzohet sepse tundimi që i vjen atij në mëndje nuk është nga Perëndia. Një varg më lart ai i rikujton që Timoteu ekzistonte për një qëllim të caktuar, për të bërë gjëra të caktuara, ai kishte dhunti të caktuara nga Perëndia.

Cfarë kishte ndodhur? Timoteu kishte frikë. Frika që po e ndalonte atë të funksiononte sic duhet. Duket që njerëzit që kishte rrotull nuk po e ndihmonin. Duhej që Pali nga burgu i largët ta inkurajonte.

Eshtë për të reflektuar. Si mundet që një i burgosur dhe i dënuar me vdekje po i thotë nxënësit të tij që të mos ketë frikë. A kishte frikë Pali? Besoj që sic cdo njeri ka patur momente frike, por nuk po jetonte në frikë. Dhe ai kishte të drejtë ta inkurajonte dhe nxiste dhe qortonte nxënësin e tij dhe t’i rikujtonte që Perëndia nuk ja kishte dhënë atë fryme frike.

Miq, nëse ne besojmë që për cdo gjë të mirë dhe të keqe Perëndia është fajtori, nuk kemi gjë në terezi. Apostulli Pal që e njihte Perëndinë më mirë se nxënësi i tij, i rikujton që shpirti i frikës nuk ishte nga Perëndia. Perëndia nuk vepron me frikë. Perëndia nuk i frikëson njerëzit. Perëndia i paralajmëron mëkatarët për atë që i pret nëse nuk janë pajtuar me të, por nuk i shtyp me frikë. Frika vjen nga satanai.

Nëse beson që ka Zot, duhet të besosh që ka dhe satana. Nëse nuk beson njerin, harro ekzistencën e tjetrit.

Nëse frika vjen nga Satanai, cfarë vjen nga Perëndia?

Për atë që e ka pranuar Perëndinë në shpirt, ka pranuar frymën e forcës, dashurisë dhe mendje-kthjelltësisë.

Kur ne ndjehemi të dobët dhe frika na thotë që ke për t’u rrëzuar, Zoti thotë unë jam forca jote.

Kur ne ndjehemi sikur nuk na do njeri, Zoti thotë që unë të dua me dashuri të përjetshme.

Kur ne shohim që nuk jemi të qartë në vendimet tona, Zoti na thotë që na jep një mëndje të kthjellët.

Sigurohu që je në anën e Perëndisë dhe refuzo frikën të jetë shoqëruesja jote në këtë periudhë me lajme të këqija dhe përgjatë gjithë jetës tënde.

Te ruajme bashkesine

Le të lexojmë se c’na thotë Hebrenjve 10: 24-39

Dhe le të kujdesemi për njeri tjetrin, për t’u nxitur për dashuri dhe vepra të mira, pa hequr dorë nga të mbledhurit bashkë tonin, sikurse kanë zakon disa, por të nxisim njeri tjetrin, aq më tepër se e shihni ditën që po afrohet.(v.24-25)

Bashkesia jone me Perendine nuk duhet te kthehet ne nje bashkesi egoiste. Ne duhet te kemi bashkesi me te krishtere te tjere ne nje bashkesi lokale. Sic na thote ky shkrim disa besimtare te lekundshem e kishin vecuar veten nga bashkesia me kishen. Na duhet t’i japim rendesi theksimit qe na jepet ne kete varg: ajo cfare japim ne bashkesi dhe jo ajo qe marrim. Besnikeria ne pjesemarrje ne takime te kishes inkurajon te tjeret dhe i nxit ata per te dhene dashuri dhe per te bere punera te mira.

Nje nga motivimet kryesore per besnikeri eshte ardhja e shpejte e Jezus Krishtit. Ne fakt vendi tjeter ku permendet fjala “mbledhurit bashke (v.25) eshte tek Letra e dyte drejtuar Thesalonikasve 2:1 ku tema eshte bashkimi me Krishtin ne ardhjen e Tij.

Tre virtytet kryesore te krishtera paraqiten ne kete pjese te Hebrenjve qe lexuam me lart: besimi (v.22), shpresa (v.23) dhe dashuria (v.24). Keto virtyte jane fryti i bashkesise sone me Perendine ne shenjteroren e Tij.

Reflektim:

  1. Cfare jane perfitimet kryesore qe ti merr nga pjesemarrja ne nje grup ku adhurohet Perendia?
  2. Cfare jep ti si pjese e atij grupi?

Rrefimi i sinqerte

Javen qe kalova predikova ne nje kishe dhe dikush me coi nje mesazh shume interesant. Pasi me beri prezantimin dhe vleresimin per mesazhin tim, me permendi qe kishin disa te perbashketa: 1) te lindur te dy ne vende ish-komuniste, 2) te rritur ne familje ateiste, 3) kemi mbaruar universtitetin ne te njejten dege.

Me pas me shkroi: “Ndoshta une jam i vetmi jo i krishtere ne ate salle, por jam shume i hapur te mesoj prej teje”

U preka nga perulesia e ketij djali te ri qe nga jashte ishte i kompletuar: fizik per t’u pasur zili, i zgjuar, me edukim universitar. Por dhe i perulur. Ai pranoi qe nuk ishte ende besimtar, por ishte i hapur per te degjuar dhe mesuar. Kjo lloj perulje eshte kaq e rralle sa vendosa ta ndaj me ju ne kete postim.

Krishti ka premtuar qe kushdo qe e kerkon me gjithe zemer do ta gjeje te verteten. Une lutem qe ky djale sic dhe shume te tjere ta gjejne te verteten qe eshte ne Jezusin. Te ftoj dhe ty lexues, per te reflektuar dhe pyetur veten, nese ti je pjese e besimtareve te Krishtit apo je ne procesin qe je duke mesuar per te marre nje vendim te sigurt dhe jetendryshues.

Meshari i Gjon Buzukut

Gjon Buzuku është autori i parë i njohur deri më sot i letërsisë shqiptare.Per autorin, nga ishte, ku punoi, mbi ç’baza arriti ta shkruante e ta botonte librin e vet, janë pyetje që ende nuk kanë gjetur një përgjigje të plotë. Ndonjë gjë të paktë që dimë për jetën e autorit, për vështirësinë që hasi, për punën, qëllimin dhe kohën kur e shkroi ose e botoi veprën e vet, e mësojmë vetëm nga parathënia e librit dhe gjuha e tekstit. “u Doni Gjoni, i biri i Bdek Buzuku” Gjon Buzuku ishte një prift katolik i Malësisë së Mbishkodrës, mendohet të ketë qënë nga Kraja.Që nga botimi e deri me 1740, gati dy shekuj, “Meshari” ishte një vepër e humbur, një vepër e panjohur.Më 1740 atë e zbuloi ne Bibliotekën e Propaganda Fides, afër Romës , Gjon Nikolle Kazazi nga Gjakova, që ishte arqipeshkv i Shkupit. Gjithe gëzim për këtue gjetje, ai njoftoi Gjergj Guxetën në Palermo të cilit i dërgoi një faqe.Libri mendohet te jetë shtypur në Venedik me alfabetin latin, duke shtuar disa shenja cirilike për tingujt në shqip.Ky zbulim bëri bujë të madhe, sepse është libri i parë në gjuhën shqipe. Ky zbulim mbeti ne heshtje për më tepër se një shekull, deri më 1909, kur e rizbuloi arbëreshi Pal Skiroi, në Bibliotekën e Vatikanit në Romë, ku gjendet edhe sot. Më 1932 libri u fotokopjua në tri kopje, njëra nga të cilat gjendet ne Bibliotekën Kombëtare Shqiptare ne Tirane.Me 1968, gjuhëtari i shquar shqiptar Eqerem Cabej, botoi studimin shkencor te veprës së Buzukut të shoqëruar me studimin për gjuhën dhe meritat e autorit.Ashtu siç është sot, ka 188 faqe, i mungojnë 16 faqet e para, por edhe disa të tjera në mes. Kështu që, duke mos pasur as kopertinë, as faqen e parë, nuk dimë as titullin e tij të vërtetë dhe as vendin e botimit etj. Eshtë kjo fatkeqësi apo fatmirësi, s’mund ta themi dot. Ndoshta po ta kishte kopertinën ose faqen e parë, libri mund të ishte zhdukur, sepse, me sa duket, ka qënë ne listën e atyre librave që kanë qenë ndaluar.Kështu që janë zhdukur nga qarkullimi të gjitha kopjet e tij dhe mbeti vetem kjo që është e gjymtuar.Kjo ndoshta, është arsyeja që ajo sot gjendet vetëm në dy kopje, të fshehura e të harruara që i ka shpëtuar syrit të inkuizicionit. Kopja që gjendet me sa duket ka qënë përdorur shumë. Veç fletëve të grisura, në shumë faqe anash ka shënime e emra priftërinjsh që, me sa duket, e kanë pasur nëpër duar.


Historia e shkrimit te vepres

Veprat në gjuhën shqipe gjatë shekujve të parë të pushtimit osman janë të pakta.
Më e vjetra prej tyre që ka mbërrite deri në ditët tona, është “Meshari” i Gjon Buzukut (1555).
Vepren e filloi më 20 mars 1554 dhe e mbaroi me 5 janar 1555. Eshtë kjo koha që punoi për shqipërimin, ose për botimin e saj, nuk del e qartë.
Me veprën e Buzukut kemi një vazhdimësi të kulturës shqiptare edhe në kushtet e vështira të pushtimit osman, kulturë që në humanistët u përfaqësua me vepra kryesisht në gjuhën latine, që ishte gjuha e kulturës e kohës dhe që u pasurua më vonë me veprat e Budit, Bardhit, Bogdanit etj. në gjuhën shqipe.

Studime e botime mbi vepren

“Meshari i Gjon Buzukut” (1555) , Tiranë 1968.
Ky eshte botimi i plotë i vepres se Gjon Buzukut, i transliteruar dhe i transkriptuar nga Eqerem Cabej, i cili ka shkruar studimin hyres.Namik Resuli, “Il Messale di Giovanni Buzuku, Vaticano – 1958”, eshte po ashtu botimi i plotë dhe me transkriptim.

Permbajtja e vepres

Libri ka 188 faqe, i mungojnë 16 faqet e para, por edhe disa të tjera në mes. Kështu që, duke mos pasur as kopertinë, as faqen e parë, nuk dimë as titullin e tij të vërtetë dhe as vendin e botimit etj
Permban Librin e Orëve dhe Librin e Meshës, prandaj dhe është quajtur “Meshar”
Eshtë shkruar në shqipen e asaj kohe. Gjuha e veprës është ajo e dialektit të Shqipërisë Veriore e Perëndimore.Për disa tinguj të shqipes si: q, gj, th, dh, z, x, etj; që nuk i përkasin gjuhes latine, autori përdor pesë shkronja që kanë përngjasim me disa shkronja të alfabetit cirilik. Këtë alfabet do ta përdorin edhe autorë pas tij, me ndonjë ndryshim të vogël.
Përmbajtja e veprës dëshmon për përdorimin e shqipes në shërbesat fetare. Kryesisht ka pjese liturgjike, pjesë që lexohen e rilexohen vetëm prej klerikëve në shërbesat kishtare, përkthim i një libri latinisht i shkruar me alfabetin latin.
Për ilustrim po sjellim një pjese nga kjo vepër:


“… Ndë vjetët 1554 njëzet dit ndë mars zuna nfill, e mbarova ndë vjetët 1555, ndë kallënduor 5 ditë. E se për fat në keshë kun mbë ndonjë vend fëjyem, u duo tuk të jetë fajtë, aj qi të jetë ma i ditëshim se u, ata faj e lus ta trajtojnë ndë e mirë…Përse nukë çuditem se në paça fëjyem, këjo tue klenë ma e para vepërë e fort e fështirë për të vepruom ndë gluhët tanë…”

(… Ne vitin 1554 njëzet ditë të marsit e fillova dhe e mbarova në vitin 1555, në dhjetor 5 ditë. E në se, për fat, do të kem gabuar kund më ndonjë vend, unë dua, ku të jetë gabimi, ai që të jetë më i ditur se unë, atë gabim e lus ta ndreq. Sepse nuk çuditem në paça gabuar, duke qenë kjo vepër e parë e fort e vështirë për t’u punuar në gjuhën tonë.)

Ne kohën e protestantizmit në Europë – kërkesa kryesore e kesaj lëvizje ishte që shërbesat kishtare të bëhen në gjuhen amtare.

I ndikuar nga idetë e kësaj lëvizje, Buzuku për t’u krijuar mundësi besimtarëve katolikë shqiptarë të merrnin drejpërdrejt në gjuhen amtare shkrimin e shenjtë.
Puna e tij nuk shërbente vetëm për degjimin e kuptimin e përmbajtjeve te disa ceremonive fetare por edhe pikënisje për shkrimin e gjuhës. Me veprën e tij ai mundohet të afirmonte individualitetin shqiptar. Vepra e Buzukut nuk ka vetëm meritë letrare, por edhe një hap i guximshëm kulturor, që bën pjesë në luftën e popullit shqiptar për çlirim e përparim.
Ai shkruan në pasthenie:
“..u Doni Gjoni, i biri i Bdek Buzukut, tue u kujtuom shumë herë se gjuha jonë nukë kish gjo të të ndigluom ( që të jetë dëgjuar) nsë shkruomit shenjtë, nse dashunit nsë botësë, sanë, desha me u dedigunë përsa mujta me ditunë, me zbritunë ( me ndriçue) pak mendetë e atyne që ndiglonjinë..”.


Të ndriçojmë mendjet e njerëzve, pra ky ka qenë edhe njëri nga qëllimet për të cilin e shqipëroi dhe botoi Buzuku vepren e tij. Madje Buzuku ecën edhe më përpara.
Në “Meshar” gjendet edhe kjo lutje që nuk gjendet ne asnje meshar të botës:

“Gjithë popullsinë e krishtenë ndër Arbanit ata n’mortajet largo, ty të lusmë. O Zot. Te Arbëria, pra aty i rreh zemra Buzukut.”

Vepra është dëshmi e një tradite të mëparshme shkrimi të shqipes kishtare, traditë që rrebeshet e kohërave të vështira që kaloi Shqipëria e kanë marrë me vete. Gjuha e veprës e ka bazën në të folmen e Shqipërisë Verilindore.

Vepra e Buzukut, ne rrafshin poetik dhe estetik

Gjon Buzuku eshte pa dyshim nje nga koloset e kultures shqiptare. Ai eshte nismetari i madh. Emri i pare i Bibliotekes se Gjuhes Shqipe. Kryevepra buzukiane eshte kompedium linguistik me vlera te pazevendesueshme jo vetem ne rrafshin e shqipes se kultivuar, por dhe ne rrafshin me te gjere te albanogjise e te studimeve krahasimtare ballkanike. Skematika filologjike e tekstit te Buzukut ka rendesi te shumefishte, polivalente. Eshte pike referuese dhe pertej kufijve te percaktuar filologjike. Per ne ka rendesi qe Buzuku te konceptohet shume me teper nga c’eshte paraqitur nga skema e tekseve shkollore apo nga studiuesit qe te ndikuar nga koncepte politizuese e idologjizuese nuk kane pare pertej gjethes pyllin. Ne 1582, u be reformimi i kalendarit, u zevendesua kalendari julian me ate gregorian. Ky reformim llogariti 10 dite me pak ne baze te nje analize kalendarike me te sakte. Kjo do te thote se kemi nje zhvendosje te datave kur Buzuku nisi dhe mbaroi librin e tij. Sic dihet, ne Pasthenie, Buzuku shprehet se e nisi vepren me 20 mars 1554 dhe e mbaroi me 5 janar 1555. Kalendari gregorian mbas 1582 korrigjon perfundimisht keto limite dhe ne duhet te themi, sic e vuri per here te pare ne dukje prof. Dh. Shuteriqi se Buzuku e nisi librin e tij per ta shkruar me 10 mars 1554 dhe e mbaroi me 24 dhjetor 1554. Data e botimit te librit behet nje vit me e hershme.Ne do te percaktojme ne kete shkrim nje teze studimore qe i jep vlera Buzukut edhe si shkrimtar e krijues i mirefillte. Natyrisht qe Buzuku eshte perkthyes i madh. Edhe perkthyesi duke respektuar ekuacionet e gjuheve, ne te cilat ai realizon konvertimet gjuhesore ka megjithate nje liri krijimi, sidomos ne ndertimin e struktures sintaksore apo edhe ne zgjedhjen e pershtatshme leksikore. Por, te shtrosh tezen se Buzuku ishte me teper se kaq do te thote ta vleresosh ate me teper se sa roli i perkthyesit. Nje studim me i kujdesshem i librit te Buzukut na ben te mundur te gjejme ne tekst shume elemente te rinj dhe konkretisht edhe fragmente proze apo dhe poetike, origjinale.

Lexoni tekst te Buzukut ne Shqipen e asaj kohe

Lexoni me shume librin e Zeqirja Nezirit -Meshari i Buzukut te cilin mund ta shkarkoni.

Pse prinderit duhet t’i marrin femijet e tyre ne kishe?

Para disa vitesh kam bere bisede me nje te afermin tim lidhur me menyren sesi do te rriteshin femijet tane qe kishin gati te njejten moshe. Vajza ime qe e vogel ka shkuar ne takimet e kishes ku shkoja sebashku me gruan. Kur ishte ende disa jave ne e perkushtuam me lutje perpara Zotit. I dhuruam qe ne fillimin Biblen Time te Pare – nje variant i thjeshtezuar i bibles per femije te vegjel, gje qe vajza e hapte dhe bente sikur e lexonte, duke na kopjuar ne.

I afermi im me tha qe nuk donte t’i shtynte femijet e tij ne nje jete fetare, ata mund ta zgjidhnin vete me vone kete gje. Pra, dy perspektiva ishin ne diskutim, nese duhet t’ia ofrojme jeten e krishtere femijeve apo t’i leme ne dore te tyre. Me lejoni t’ju jap nje detaj qe i afermi im nuk eshte person qe shkon ne kishe dhe ende nuk eshte i sigurte per ekzistencen e Perendise.

Une mendoj qe eshte shume normale per nje familje te krishtere t’i prezantoje me Jezusin, kishen, besimin qe ne fillim. Nese besimi eshte pjese normale e prinderve, nuk ka pse te mos jete pjese normale e femijeve. Ky nuk eshte abuzim me femijen. Prinderit e bejne pjese te gjerave qe bejne dhe femijen e tyre. Me lejoni t’u pergjigjem te ashtequajtur prinderve liberale: 1) Nese prinderit marrin pjese ne nje Pride Parade, a i marrin femijet e vet me vete, pa i pyetur nese jam pro apo kunder? 2) Nese prinderit shkojne ne nje koncert per festat e Nentorit, a nuk i marrin femijet me vete, pa i pyetur ata nese duan te jetojne si shqiptare apo si kanadeze kur te rriten? 3) Nese prinderit deshirojne qe femija i tyre te mesoje Frengjisht, a nuk marrin kete vendim zakonisht pa i pyetur femijet e tyre, duke besuar qe po e bejne per te miren e femijes? 4) Nese prinderit gatuajne mish cdo dite dhe ja japin femijes, a nuk e bejne ata pa e pyetur femijen nese do te jete mishngrenes, vegan apo ne mes?

Pra, nje prind i mire do perpiqet t’i jape femijes ate qe beson qe eshte me e mira. Nese besimi ne Krishtin, vajtja ne Kishe dhe zbatimi i mesimeve Biblike eshte i mire per prindin, ai/ajo ne menyre automatike dhe normale do ia ofrojne dhe ngulisin femijeve te tyre. Pra, ta drejtosh femijen drejt nje jete te krishtere, absolutisht nuk mund te shihet si abuzim me te femijet. Eshte shume normale. Femija kur rritet merr vendime qe jo rralle ndeshen me ate qe prindi deshiroi, parashikoi dhe e mesoi femijen. Ne te gjithe jemi deshmitare te kesaj -duke e patur me te lehte ta bejme vete, sesa te na e bejne femijet.

A ka te mira vajtja ne kishe? Patjeter qe po. Me lejo te rradhis disa prej tyre.

1-Nese e besojme qe Fjala e Zotit eshte si nje shpate qe ndan mendimet e zemres dhe te verteten nga genjeshtra, a nuk do te doje qe femijet e tu te rriten me aftesi per te dalluar te miren nga e keqja? A nuk do te krijoje mundesi qe te degjonin sa me shume nga kjo fjale? E ku flitet me shume fjala e Zotit sesa ne takime te kishes? Ajo qe femijet tane degjojne, do ndikoje ne formimin e tyre. Fjalet kane fuqi dhe ndersa media lufton per te marre vemendjen e femijeve tane duke ju ofruar dhe mesazhe qe ne nuk biem dakort, ne duhet gjithashtu te jemi te qellimshem per t’ia ofruar vetes dhe femijeve tane mundesine per te degjuar vazhdimisht Fjalen e Zotit dhe menyrat sesi mund ta veme ne zbatim parimet hyjnore ne jeten tone te perditshme.

2-Nje prind i krishtere shpreson qe femijet e vet kur rriten po ashtu jane pjese aktive e kishes. Kjo fillon me respektin qe i jepet nje dite ne jave ( qe zakonisht eshte e diela) ku nuk behen punet e zakonshme por i jepet fokusi pushimit ne Zotin. Cfare prinderit bejne, femijet zakonisht kopjojne. Nese nje prind merr pjese me deshire ne takimet e kishes, femijet do e kuptojne kete gje dhe kur rriten kane me teper mundesi te jene aktive ne kishe sesa femijet e prinderve qe jane te krishtere vec dy ore te dielave.

3- Miqesia qe femijet e tu do te ndertojne me femije te tjere te krishtere do te kete perfitime. Te gjithe e dime qe “shoqerite e keqija prishin zakonet e mira” apo “me thuaj me ke rri, te them se kush je“. Pjesemarrja e rregullt ne takime te kishes i ofron femijeve te tu nje mundesi per te bere shoqeri me femije te prinderve qe mendojne si ty ne lidhje pa parime etiko-morale te jetes. Hebrenjte 10:25 na inkurajon te mos heqim dore se mbledhuri sebashku si te krishtere. Ne jemi qenie sociale dhe do te ndertojme shoqeri. Nga eksperienca ime si i rritur prej se paku 25 vitesh, mund te them qe shoqerite me te mira i kam me njerez qe jane besimtare. Imagjino sikur nje pjse te ketyre shoqerive t’i kisha qe kur isha femije.

4- Kisha permes programeve ofron mundesi te jashtezakonshme per femijet. Femijeve pervec se mundesise per te mesuar, u ofrohet mundesia per t’u angazhuar dhe per te qene aktiv: kjo si ne aktivitete te brendshme te kishes apo jashte saj duke ndihmuar ne komunitet. Ne kishe femijeve u jepet mundesia qe t’i zhvillohen aftesite e drejtueshmerise, marrjes se pergjegjesive,por mund te zbuloje aftesi ne kendim, aktrim, kercim qe ndoshta nuk do te dalin shume ne pah, nese nuk do u ofrohet kjo mundesi. Ju besoj qe jeni te informuar qe shume kengetare te njohur e kane filluar karrieren e tyre duke kenduar ne kishe. Eshte i vetmi vend social ku te gjithe kendojne te pakten nje here ne jave.

Cfare mendon ti? A je dakort me keto vezhgime dhe sugjerime? Jeni te mirepritur te komentoni apo te beni pyetje te tjera duke derguar nje email tek info@kishashqiptare.ca.

Besimi intelektual perballe besimit transformues

Apostull Jakobi ne letren e tij prek nje problem te asaj kohe, por qe duke studiuar historine e kishes dhe duke vezhguar sot njerezit, mund te them qe eshte per te patur vemendjen tone edhe sot.

Jakobi 2:14-26 Ç’dobi ka, vëllezër të mi, nëse dikush thotë se ka besim, por nuk ka vepra? A mund ta shpëtojë atë besimi? Dhe në qoftë se një vëlla ose një motër janë të zhveshur dhe u mungon ushqimi i përditshëm, dhe dikush nga ju u thothë atyre: “Shkoni në paqe! Ngrohuni dhe ngopuni”, dhe nuk u jepni atyre gjërat për të cilat kanë nevojë për trupin, ç’dobi ka? Po kështu është edhe besimi; në qoftë se s’ka vepra, është i vdekur në vetvete. Po dikush do të thotë: “Ti ke besimin, dhe unë kam veprat”; më trego besimin tënd pa veprat e tua dhe unë do të të tregoj besimin tim me veprat e mia. Ti beson se ka vetëm një Perëndi. Mirë bën; edhe demonët besojnë dhe dridhen. Po, a dëshiron të kuptosh, o njeri i kotë, se besimi pa vepra është i vdekur? Abrahami, ati ynë, a nuk u shfajësua me anë të veprave, kur e ofroi birin e vet, Isakun, mbi altar? Ti e sheh se besimi vepronte bashkë me veprat e tij, dhe se, nëpërmjet veprave, besimi u përsos. Kështu u përmbush Shkrimi, që thotë: “Edhe Abrahami i besoi Perëndisë, dhe kjo iu numërua për drejtësi”; dhe u quajt miku i Perëndisë. Ju shikoni, pra, se njeriu shfajësohet nga veprat dhe jo vetëm nga besimi. Gjithashtu a nuk u shfajësua edhe Rahabi, lavirja, nga veprat, kur i priti të dërguarit dhe i përcolli nga një udhë tjetër? Sepse, sikurse trupi pa frymën është i vdekur, ashtu edhe besimi, pa vepra, është i vdekur.

Ndersa Shqiperia lejoi ne vitin 91′ perhapjen e ungjillit, turma njerezish u turren per te degjuar se cfare po thonin misionaret e pare te asaj periudhe. Jo pak besuan dhe permes predikimit te brezit te pare e te dyte te besimtareve ende sot shqiptare vijne ne njohurine e Perendise dhe te asaj qe Perendia ka bere per ne permes vepres se Jezus Krishtit.

Po t’i sjellesh te gjithe shqiptaret qe besojne ne Jezusin ne nje rresht te drejte, besoj qe do te ishte nje rresh shume i gjate i cili do te mund te verifikohej me shpejt nese do kaloje paralelisht me makine.

Po t’i kerkosh te gjithe atyre qe jane rreshtuar, nese e lexojne Biblen rregullisht dhe nese e kane lexuar nje here te pakten nga fillimi ne fund – te bejne nje hap perpara, besoj nje grup i konsiderueshem do e beje kete hap.

Menjehere do te shikohet nje dallim midis atyre qe bejne nje deklarim besimi dhe atyre qe kane vendosur te informohen mire per ate qe besojne.

Nese grupit qe eci perpara do i kerkohet qe ” te bejne nje hap perpara, kushdo qe eshte pjese e nje kishe lokale”, me shume mundesi nje pjese e shqiptareve do te benin nje hap perpara, duke lene te tjere prapa. Kush jane kata qe mund te rrine prapa?

1) Mund te jene besimtare qe jetojne te izoluar ne vende ku nuk ka nje kishe, ndoshta besimi i tyre eshte i fshehur nga te afermit per shkak te frikes nga persekutimi.

2) Mund te jene besimtare qe jane zgjenjyer per dicka ne kishen ku kane qene dhe kane vendosur ta jetojne besimin e tyre pa drejtues shpirterore, jo rralle duke u ushqyer permes internetit nga predikues te preferuar. Ky grup, pavaresisht se ka nje aresye per mosbashkim me te krishtere te tjere, eshte ne nje pozicion qe nuk eshte shume i perdorshem per Mbreterine e Perendise. Pse? Se pari sepse nuk ka lejuar qe madheshtia dhe plani i Perendise te fitoje mbi lendimet dhe pakenaqesite e tij/saj. Se dyti, nuk lejon Perendine ta bekoje permes bashkebesimtareve te tjere qe jetojne ne te njejtin komunitet. Eshte per te ardhur keq qe disa besimtare jane me te lidhur me kisha qe nuk i njohin (pervec permes asaj qe kisha vendos ne Internet) sesa me kishen ne lagje apo qytetin ku banon. Se treti, nuk lejon qe Perendia ta perdore sic duhet. Perendia punon permes kishes dhe jo permes individeve individualiste.

3) Mund te jene besimtare qe teorikisht jane bere te krishtere, por jo se kane patur nje ndryshim te jetes se tyre, keshtu qe edhe ajo qe ofrojne per Perendine nuk eshte domethenese. Nje pjese prej tyre, vijne nga familje me tradite te krishtere dhe ambjenti normal i tyre eshte kisha, por jo se e kane zgjedhur kete ambjent. Nje pjese e tyre, krahasohen me besimin musliman dhe u duket nga jashte jo i pershtatshem dhe thone qe besimi i krishtere eshte me i mire. (Ky krahasim eshte bere nga njerez reale, dhe nuk eshte per te treguar nje deklarim zyrtar-kjo eshte per t’u sqaruar ne postime te tjera-lexo nje ketu)

Ne qofte se do u kerkohej atyre qe bene nje hap perpara, te konsideronin nese 1) benin dicka per kishen, pervec se vajtjes ne takime, 2) a sherbenin me shpirt ne kishe, 3) a jepnin nga financat e tyre per mbreterine e Perendise, 4) a ndihmonin te varferit ne kishe dhe jashte saj, etj, grupi me siguri do te zvogelohej ne fund.

Bejeni kete ushtrim me veten tuaj duke lexuar letren e Jakobit, ose pjesen qe postova me siper. A eshte besimi juaj ne Krishtin vec intelektual apo vertet Krishti per ju eshte Shpetimtari qe meriton gjithcka qe ti ke: adhurimin, kohen, dhuntine, planet?

Ky artikull nuk u shkruajt per te gjykuar disa prej jush, por per t’ju ofruar me dashamiresi perspektiven biblike te asaj qe sheh Perendia ne jeten dhe veprat tona. Nese veprat tona, nuk reflektojne Perendine dhe vepren e Krishtit atehere eshte koha per te ndaluar trenin dhe verifikuar: 1) ne cilin tren ke hipur, 2) a po shkon ne drejtimin e duhur.

Njeriu me mend ne koke, shkon dhe kontrollohet tek doktori kur kupton qe dicka nuk shkon, sepse nuk deshiron qe nje problem i mundshem te zmadhohet me pasoja fatale. Krishti ju ndricofte rrugen!

@Endrit Mullisi

Ateisti qe nuk ka lexuar Biblen

Sa here me ka ndodhur qe kam takuar njerez qe nuk besojne tek ekzistenca e Perendise, dhe jane shume te bindur qe Bibla nuk eshte fjala e Zotit. Por nuk e kane lexuar asnjehere. Kur bisedon thelle me to shikon qe bindja e tyre e thelle vjen nga disa dokumentare qe kane pare ne TV. Shpesh i kam thene “PO ato dokumentaret e tjere qe flasin per ekzistencen e Perendise i ke pare?” sigurisht qe po, por nuk kishin qene aq bindes, sesa te paret.

Ne kete moment qe une po shkruaj kete artikul, shtepia ime nuk eshte plotesisht ne rregull. Kemi hyre ne shtepi te re. Ende kemi gjera te panxjerra nga kutite. Ustallaret po punojne dhe e kane shtuar rremujen. shpesh nuk di ku jane gjerat qe dua. Kur kerkoj per dicka syte e mi kalojne dhjetera objekte ne sekonde, por une nuk i jap vemendje, sepse po kerkoj per dicka tjeter.

Une besoj qe ne duhet te jemi shume te kujdesshem per te kerkuar fakte dhe prova qe vertetojne apo konfirmojne te verteten. Opinioni im eshte qe te rralle jane njerezit qe lexojne nje liber qe flet per ceshtje te perjetesise dhe religjionit, pa nje pale syze paragjykuese. Kjo vlen dhe per te krishteret. Jo rralle ndodh qe predikuesit ne nje menyre apo tjeter thone qe njerezit nuk kane nevoje te binden nga ndonje menyre apo liber tjeter mbi te verteten, nese Bibla nuk e bind. Kjo eshte pjeserisht e vertete dhe relative. Them relative, sepse secili prej nesh i afrohet kerkimit te vertetes me nje qellim kryesor. Shpesh ky qellim nuk behet publik. Personalisht besoj qe e verteta nuk ka nevoje te mbrohet, por te prezantohet, ajo mbron vetveten.

Pra dikush qe thote qe Zoti nuk ekziston, ka shume mundesi qe nuk i ka bere mire detyrat e shtepise. Nuk ka kerkuar gjithe materialet e nevojshme, por ka marre citime qe i interesojne. Thelle mendoj qe nje ateist nuk deshiron qe te ekzistoje nje Perendi qe t’i thote se cfare eshte e drejte per te bere dhe qe t’i kerkoje llogari ne fund. Pra nuk eshte se nuk ka fakte, por nuk ka nje deshire per te gjetur faktet. Eshte si puna e hajdutit qe nuk eshte ne kerkim te policit.

Kur u bera besimtar me shume se 20 vjet me pare, kam thene me vete: “pse o Zot ma zbulove veten, kur isha kaq i ri. doja te beja pak me shume qejf dhe ndoshta kur te kaloja te dyzetat mund te filloja te besoja.” Cfare doja te thoje me kete ishte qe per mu ate besoj, do te thote qe me ndalohet te bej disa gjera qe doja ti beja.Pike! Pra kisha interes per t’i shpetuar ferrit pas vdekjes, por mendoja qe jeta si besimtar do me kufizonte nje jete si te ma donte qejfi. Vite me vone, deshirova qe te isha bere besimtar ende me i ri, sepse isha ndotur goxha gjate viteve te para te jetes.

Bibla eshte nje liber me shume informacione, disa duket te cuditshme, disa te ofendojne, por duhet pare si nje pershkrim i 40 personave qe ka shkruar per nje pjese te historise, ku Perendia ka vene gjurmet e dukshme. Tek libri i Romakeve Rom 1:19-20 Pali shkruan “ meqenëse ajo që mund të njihet prej Perëndisë është bërë e dukshme në ta, sepse Perëndia ua ka shfaqur atyre. Në fakt cilësitë e tij të padukshme, fuqia e tij e përjetshme dhe hyjnia e tij, duke qenë të dukshme nëpërmjet veprave të tij që nga krijimi i botës, shihen qartë, me qëllim që ata të jenë të pafalshëm.”

Eshte e vertete! Nese shikon me sy te lire dhe analizon pa paragjykime do kuptosh qe ka krijues, Ai i ka bere gjurmet e tij te dukshme, qe askush te mos thote : “nuk e dija, nuk e kuptova”  me vone Pali shkruan tek Romakeve 1:21-31  “Sepse, megjithëse e njohën Perëndinë, nuk e përlëvduan as e falënderuan si Perëndi, përkundrazi u bënë të pamend në arsyetimet e tyre dhe zemra e tyre pa gjykim u errësua. Duke e deklaruar veten të urtë, u bënë të marrë, dhe e shndërruan lavdinë e Perëndisë së pakalbshëm në një shëmbëllim të ngjashëm me atë të një njeriu të kalbshëm, të shpendëve, të kafshëve katërkëmbëshe dhe të rrëshqanorëve. Prandaj Perëndia ia dorëzoi papastërtsë në epshet e zemrave të tyre, për të çnderuar trupat e tyre në mes vetë atyre, që e ndryshuan të vërtetën e Perëndisë në gënjeshtër dhe adhuruan dhe i shërbyen krijesës në vend të Krijuesit, që është i bekuar përjetë. Amen. Prandaj Perëndia i dorëzoi ata në pasioneve të ulëta, sepse edhe gratë e tyre i shndërruan marrëdhëniet natyrore në atë që është kundër natyrës. Në të njejtën mënyrë burrat, duke lënë marrëdheniet e natyrshme me gruan, u ndezën në epshin e tyre për njëri-tjetrin, duke kryer akte të pandershme burra me burra, duke marrë në vetvete shpagimin e duhur për gabimin e tyre. Dhe meqenëse nuk e quajtën me vend të njihnin Perëndinë, Perëndia i dorëzoi në një mendje të çoroditur, për të bërë gjëra të pahijshme, duke qenë të mbushur plot me çdo padrejtësi, kurvërim, mbrapshtësi, lakmi, ligësi; plot smirë, vrasje, grindje, mashtrim, poshtërsi, mashtrues, shpifës, armiq të Perëndisë, fyes, krenarë, mburravecë, trillues ligësish, të pabindur ndaj prindërve, të paarsyeshëm, të pabesë, pa dashuri të natyrshme, të papajtueshëm, të pamëshirshëm.”

Njerezit vendosen te mos e njohin ne zemrat e tyre Perendine, dhe ai lejoi qe Mashtruesi te punoje me ta dhe ata t’i dorezohen cdo vepre te painciuar nga Perendia.

Perendia eshte i drejte, i jep secilit ate qe kerkon. Miku im, mos u bej i paditur me dashje, sepse padituria nuk eshte justifikim i pranueshem perpara gjykatesit. Lexoje Biblen me nje sy tjeter, lexoje me mundesine qe eshte e vertete per ate qe deklaron qe eshte. Ji i sinqerte me shpirtin tend, te pakten nje here. Mund te besh nje lutje te tille: “Zot nese eshte e vertete qe ti vertet ekziston, te lutem me hap syte te shoh gjurmet qe ti ke lene ne mesin tone, ne kete brez”.